Hoeveel mensen hebben mijn site bekeken?

dinsdag 31 mei 2011

De torenvalk.

Het zonnelicht zette al vroeg de omgeving in gloed terwijl ondertussen vanuit het westen wat jaloerse wolken op doken die aan het eind van de dag dit schone licht hebben getracht te verduisteren.

Vandaag ook kwamen we over de Hahntennjoch, een uitermate venijnige en stijle berg met hellingen van soms rond de 18 procent, maar zowel JaÏr als Rob pendelden naar boven zoals een torenvalk naar zijn prooi wiekt, maar helaas, de jaloerse wolken goten in het tweede deel van de dag aardig wat natroet over ons heen en op weg naar Lech, waarbij je het dorpje Bach passeert, moest de rit wegens het vele hemelwater vroegtijdig worden gestaakt en bleef het vandaag bij dit ene jochie dat echter eerder een reusachtige knul was
.

Maar de grootste hindernis werd genomen en derhalve kan de training toch wel als geslaagd worden beschouwd.

Dat we daarbij door Bach kwamen had voor mij wel enige meerwaarde, want alhoewel ik zeer veel stadjes en dorpjes ken die op Bach eindigen, of midden in de naam Bach dragen, is dit de eerste keer dat Bach een keertje solo op trad en nog wel in een land waar hij nimmer geweest is. Trouwens, Bach heeft nooit veel gereisd en heeft het gebied rond Leipzig, voor zover bekend, nooit verlaten.

Morgen wellicht meer over jochies. En misschien ook iets over Mozart, want die kwam wel uit Oostenrijk.

Die was, toen hij in deze omgeving reisde, ook nog maar een jochie, een stadium dat hij nauwelijks te boven is gekomen, want hij werd niet ouder dan 33.

Inmiddels is het weer gaan regenen en af en toe schikt de bliksem er lustig op los. Als ik naar buiten kijk zie ik afgunstige wolken mij het maanlicht onthouden terwijl ik tussen de vallende lading door uitzicht heb op de beek die door Landeck stroomt, zie dat deze "bach" al gestegen is tot een kolkende rivier die het water derwaards voert.

Als een vogel die de hete adem van de torenvalk al tussen de veren voelt kleven.

Aldus schreef ome Willem.
---

Ook boven.

Op de hahntennjoch.

---

Boven.

Op de hahntennjoch.

---

De ander.

Hier eenzaam naar boven klauterend.

---

De één.

Op de Obernjoch.

---

maandag 30 mei 2011

Pechdag.

Gesponsord door:

Van der Vlist Group, Groot Ammers.

C.J. Hendriks, Expeditie- en Veembedrijf b.v., Amsterdam.

Diasoft, Leusden.

Ben Tiggelaar & Company b.v. Soest.

PSB informatiesystemen b.v., Amsterdam.

Adlig, Leusden.

En opa Ten Brink natuurlijk.

Je zou denken dat, nu ik al een paar dagen geen DAF meer tot mijn beschikking heb, de narigheid wel uit zou blijven, maar helaas!

Met hangen en wurgen besloot ik toch maar vandaag mee te gaan met de trainingsweek voorafgaande aan de zogenoemde Alp duZes dag (het beklimmen per fiets van betrokken berg met als doel geld bijeen te vergaren voor de kankerbestrijding) en nauwelijks in Oostenrijk aangekomen besloten de jongens een paar colletjes te nemen, hier vaak "joch" genoemd. Eerst de Obernjoch, daarna een tocht door het Namlosdal en daar gebeurde het dat de trapper van één van de fietsen er af vloog.

Maar bij nader inzien bleek er nog veel meer zaken aan het rijwiel niet te kloppen, ondanks dat hij net vorige week juist extra was nagekeken.


Er mankeerde zoveel aan, dat er moest worden opgegeven en morgen gaan we eerst maar eens naar de hersteller om de zaak aan te laten schroeven an af te laten stellen en dan maar afwachten of er niet meer ellende komt, maar gezien mijn Dafervaring vrees ik thans het ergste!
De techniek faalt!

Oh, ja, en tot overmaat van ramp kreeg de bezemwagen ook nog een kokende motor, midden op zo'n joch, en er bleek een scheurtje in het expansievat te zitten.

Allemaal gedoe dus. Morgen ikzelf op halve kracht eerst naar de garage en naar de fietsenmaker. De eerste dag zat dus aardig tegen.

Welaan, geen spectaculaire dag in sportieve zin dus, maar buiten dat hebben we wel kunnen genieten van de prachtig in bloei staande alpenweiden, rose, paarse, gele witte bloemen, schuil gaand tegen een groene achtergrond en daarnaast een mooi onderkomen gevonden voor de nacht, te Landeck, waar ook een sublieme kok aan het werk was.

Dat maakte eigenlijk al weer veel goed.

Aldus schreef ome Willem.
---

zondag 29 mei 2011

Voorschot.

Sinds woensdag heeft er nogal wat plaatsgevonden en waarover het nutteloos is daarover hier wat neer te schrijven en narigheid die ik zo spoedig mogelijk wens te vergeten.

Inmiddels, nadat ik nog en passant de stad Caen en de haven Le Havre aandeed, ben ik in Nederland weergekeerd en probeer, enigszins mogelijk, de komende week naar de Alpen te vertrekken om twee fietsende fanaten te volgen.

Daarover, zo mogelijk, komende week meer.

Als het lukt dat ik ga, en daar neem ik vast een voorschot op, belooft dat een boeiende en mooie reis te worden. En deels ook nog voor een nobel doel.

Aldus schreef ome Willem.

---

Brug over de Seinemonding.

Bij Le Havre.

---

dinsdag 24 mei 2011

Pierrefonds

Het kasteel. Stammend uit ongeveer de dertiende eeuw. Tijdens de franse revolutie moest het van Richeleu worden afgebroken, maar dat werk was te veel, zodat ruïnes achterbleven, maar nadat Napoleon het voor een schijntje kocht, langzaam weer in luister hersteld.


---

Het kasteel.

Pierrefonds

---

Fout.

Vandaag ging het echt helemaal mis en ik had, en heb nog steeds, er aardig de smoor in.

Vanmorgen ging het lekker, alles naar wens, geen file's en even voor zevenen was ik Brussel voorbij waarna ik koers zette naar Charleroi.

Niet lang daarna snorde ik over de heerlijke rustige wegen van Noord-Frankrijk: Hirson, Vervins, Laon en zo naar de eerste cliënt te Trosley, tussen Soissons en Compiegne.

Op dat adres werd ik snel van de lading afgeholpen en ik spoedde mij naar de volgende klant, keek op de papieren en zag Chartres staan, een bekende stad ten zuid-westen van Parijs. Via Pierrefonds en Crépy en Valois reed ik Parijs binnen: dit keer had ik geen andere keus. Parijs was rustig, het viel allemaal mee, was al snel op de weg naar Rouan, sloeg af richting Rambouillet en kwam nog voor drie uur in Chartres aan. Echter, de opgegeven straat bestond niet en plotseling zag ik wat er fout was.

Op de vrachtbrief zag ik dat de eerste r van Chartres ontbrak, ik schrok me het apezuur en keek eerst eens op de index van de kaart. Tot mijn ontsteltenis zag ik daar enkele plaatsen met de naam Chatres staan en één van die dorpjes lag ten oosten van Parijs en de afstand van de vorige klant naar dat dorpje was nauwelijks twee uur rijden geweest.

Met negatieve adrenaline draaide ik weerom: terug via Alblis en Etampes. Te laat komen zou ik toch terwijl ook de uren op waren. En zo eindigde deze toch zo aardig begonnen dag in een diepe octaaflage mineur in bittere stemming net even buiten La Ferte-Alais.
Zelfs knoflook hielp niet meer.

In mijn gedachten zie ik afschuwelijk grijnzende gezichten, grijnzende gezichten van tommers.

En dan daarbij nog te bedenken dat ik dit keer totaal nodeloos Parijs aandeed.

Wat een nachtmerrie.

Tranen wellen in mij op en woorden schieten te kort.

Aldus schreef ome Willem.

---

maandag 23 mei 2011

Kort bericht.

Laat ik er maar niet teveel over schrijven. Even kort gezegd: het DAFje is toch niet in orde. Na nog geen 3.000 kilometers te hebben afgelegd waren er weer diverse storingen zodat het voertuig vandaag weer de ganse dag in de werkplaats heeft gestaan.

Nee, daar heb ik maar geen foto's meer van gemaakt, laat staan op het log geplaatst.
Al met al een droeve zaak.
In de avonduren vertrokken, vertrokken voor een franse tour, maar ben nog niet het land uit.

We zullen zien hoe het deze week afloopt.

Aldus schreef ome Willem.
---

zondag 22 mei 2011

Pont Garabit.




Een wellicht aardige opname hoe je een keer of wat onder de brug doorkomt.

In de Routier.

Interieur van een knaagschuur. Hier met een moderne stamtafel, maar nog wel met traditionele gezellige oude lampenradio. Bij Chateauroux.


---

De Loire.

Bij Gien.


---

vrijdag 20 mei 2011

Parijs.

Parijs is een prachtige stad, tenminste, dat vinden veel mensen. Natuurlijk, ook ik vind Parijs erg mooi, daar niet van, en wie naar Parijs afreist merkt dat ook. Iedereen, of hij nu op doorreis is of niet, blijft er een tijdje stilstaan, soms meerdere keren en dat heeft tot gevolg dat een doorreis door Parijs nogal wat tijd in beslag neemt en om dat tijdverlies te ontlopen vertoon ik doorgaans Parijsvermijdend gedrag door er met een boog omheen te knorren en als gerenommeerd asfalteter ben ik aardig op de hoogte van menig alternatief.

Gisteren al nam ik de onweerswolken al waar, oprukkend vanuit het zuidwesten, een zogenaamde Bordeaux-depressie, en in de verte zag ik reeds het weerlichten en vandaag werd het wolkendek almaar dikker en dikker. De zon liet zich nauwelijks zien, maar regen bleef uit, helaas, dus bleef ik zitten met een ruit vol dode insekten.

Rond half negen vervolgde ik de reis. Eerst maar naar La Chapelle d'Angilion vanwaar ik via Gien naar Montargis oprukte. Vandaar naar Fontaineblau en Melun naar Meaux, het stadje waar ik ooit ene Joop Zoetemelk op het marktplein tegenkwam terwijl niet hij, maar ik op een fiets zat.

Via Meaux naar Soissons, Laon en zo verder waardoor ik de Parijse drukte ontliep. Inmiddels ben ik in een andere hoofdstad, Brussel, dus nog even en we zijn weer thuis. Dan zal deze Tour de France voor mij afgelopen zijn, een ronde waarbij ik zowat elke Franse rivier ben overgestoken: de Tarn, de Dordogne, de Lot, de Allier, de Loire, , de Girone, de Ardeche en anderen en alleen de Saone en Rhône met hun oostelijke toestromen ontbreken, maar ja, je kunt niet alles hebben in vier dagen maar waarom al die lui nu zo nodig Parijs willen zien en niet die talrijke mooie rivieren die dit land rijk is, gaat mijn verstand te boven.

Een vergelijkbaar duister fenomeen doet zich voor op de snelwegen, want die wegen worden vereerd met menig bezoek: iedereen raast daar naar hartelust overheen terwijl het land zo rijk is aan stille, mooie, echt mooie, andere wegen.

En ach, we moeten dat maar houden zo. Anders wordt het op die wegen ook zo druk.

Aldus schreef ome Willem.




---

Spoorbrug.

Dit type spoorbrug vindt men erg veel in deze streek. Sommigen liggen er jaren ongebruikt bij, maar verfraaien met hun cultuur wel de omgeving.

---

Le Lot.

Bij Cahors.
---

La Dordogne.

Bij Soullac.
---

Het ochtendbericht.

Een oud frans woord voor woekeraar is cahorsin.
Het was gisteren laat geworden, over elven en daar ik ook nog pijn in 't hoofd had, vandaag maar eens een ochtendbericht.
Vanuit Béziers, na eerst gelost en in de buurt wat te hebben opgehaald, vertrokken, Via Capestang, naar Carcassonne en constateerde dat de franse papaverteelt weer welig groeide want tussen de wijngaarden gloorden prachtige rode velden.

in Carcassonne kreeg ik weer eens te maken met een naar gedrag van de franse transporteurs waarover zelfs de fransen nog klagen. Aanwezig zijn en controleren van de lading was niet mogelijk en bovendien hielden ze een pauze van 12 tot 14 uur, iets, wat in Frankrijk doorgaans aaardig aan het verdwijnen is (meestal begint met op 13 uur weer), maar voornamelijk door transporteurs wordt gehandhaafd die toch zouden moeten weten dat juist wij daardoor in de knoop komen met de rij-tijden!

En ja hoor: na ruim drie uur wachten kon ik ook hier, met meeneming van lading, vertrekken en nu restte mij nog één adres, voorbij Toulouse, een stad waar ik vroeger veel heb rondgefietst.

En zo reed ik met gezwinde spoed, links van mij de Pyreneeën, rechts de Garonne in welks dal ik reed en links kijkend zag ik met zekere regelmaat nog sneeuwkoppen tussen de grimmig uitziende wolken, die boven de bergreuzen hingen, door.

Het zou nog spannend worden of de klant nog open was, maar net op het nippertje kreeg ik hem er nog in: vijf uur in de middag met nauwelijks twee en een half uur rijtijd op de klok.

Dus toen maar het gas er op, eerst via Montauban en vandaar over de oude N 20 naar Cahors, de stad waar Léon Gambetta, een frans politicus, werd geboren. Zowat in elke Franse stad is wel een straat of plein naar hem genoemd. Cahors is een stad dat op gelijke afstand ligt tussen de Middellandse zee en de Atlantische oceaan en daardoor ooit een handelsknooppunt. De Cahorianen sloegen daar graag munt uit en omdat ze vaak veel rente rekenden op korte leningen, werd hun beruchtheid zodanig bekend dat tot op vandaag een woekeraar hier in La Douce France nog steeds een cahorsin wordt genoemd.

Wie de oude N 20 van Montauban naar Brive ooit reed, komt onder de indruk van haar welhaast paradijslijke schoonheid. Enorme velden met fruitbomen, prachtige bossages, oogstrelende uitzichten. Links en recht van de weg staan nog, vaak vervallen, behuizingen van voormalige knaagschuren die, met de komst van de nevengelegen autoroute, op één na, allemaal verwenen zijn.

Aan de lucht hingen rondom mij, als een kunstwerk, allerlei afzonderlijke grote stapelwolken wat het aanzien een nog fascinerender indruk gaf.

Onderweg nog, kocht ik de eerste kersen bij zo'n wegkraampje, vuurrood en toch zoet.

En nadat ik even op de tanden beet en via Limoges in Vierzon aankwam, was het erg laat dus en ben ik gelijk gaan snurken.

Welaan, ik ga er maar eens vandoor.

Aldus schreef ome Willem.
---

woensdag 18 mei 2011

Op weg.

Over de "oude" weg naar Bèziers.
---

Waarvan?

Voor mij zie ik de laatste huizen van het dorp. Boven mij strakblauwe lucht omzoomd door wat sluierwolken en de zon haast zich achter de bergen te verdwijnen.

De oude rabbi was arm, uiterst arm, en zijn mede broeders en zusters in het kleine dorp eveneens, zo arm, dat ze nooit, nooit de kachel stookten daar ze geen geld konden opbrengen voor de rookhoen.

Het was lekker fris vanmorgen, toen ik om zes uur vertrok. Een volledige rij-dag vandaag, zogezegd, en ik reisde over Auxerre, Clamency, Nevers en Moulins waar ik langzaam maar zeker omringd werd door de bergen van het Centraal Massief, alsof je een fuik binnenzwemt en er geen ontkomen aan is.

Zijn kudde, zijn schapen, wisten: vandaag is onze rebbe jarig, maar we hebben niets om te geven, niets! Maar toch! Zijn verjaardag moest toch worden gevierd!!

Ook daar, net als hier, koepelt een grote leegte zich over de natuur, een duister gebied dat niet gemakkelijk herkent wordt.

Één van de broeders kwam met een idee: "We kunnen hem wel niets geven, maar we kunnen natuurlijk wel voor hem zingen!!"

Nadat het einde van de fuik zich aandeed, bij Clermont Ferrand, begon ik de bergen in en over te te trekken om via Brioude, Saint Flour, Massiac en Sévérac af te dalen maar Millau. Af te dalen, ja, want ik heb een enorme hekel aan die dure Eiffeltorenhoge brug, in tegenstelling tot de Pont Garabit, ontworpen door Eiffel en waar ik vanmorgen nog onderdoor reed, die ik juist de mooiste brug ter wereld vind, en daarom ga ik onder langs, dus eerst dalen, Millau en de Tarn passeren en daarna weer het dal uit naar boven.

En zo togen ze allen, op de dag, de verjaardag van de rebbe, in alle vroegte, naar het huis van de rebbe die nog in diepe slaap verzonken scheen.

Als bij toverslag is dan meteen alles anders. Vanaf Millau zijn de bergen veel schaarser begroeid, en je ziet een andere, zuidelijker vegetatie terwijl de hoogvlakte begraast wordt door "Brebis", schapen die de melk voor de Roquefort voort brengen.

En zo begonnen ze te zingen: "Lang zal hij leven, lang zal hij leven, lang zal hij leven in de gloria...."

Goed anderhalf uur later kon ik de zaak stilzetten, hier, in de omgeving van Bèziers, tevens het eindpunt van deze reis en waar ik morgen de lading ga afleveren.


Een uur, anderhalf uur. Ze zongen maar door: "lang zal hij leven...."...

Lange schaduwen werpen zich vooruit en ze worden steeds langer, totdat de zon voor vandaag afscheid heeft genomen en is verdwenen.

Boven mij ontplooit zich een donkerte vervult van een eeuwig zwijgen: geen stem, geen muziek, geen verwachting, niets is aanwezig dan alleen wat in zichzelf gekeerde sterren en nevelvlekken. Een gebied, een grote leegte, leeg van een onmenselijke huiveringwekkende stilte, stilte van godloosheid en dus liefdeloosheid en het is datgene wat wij, moderne mensen, de ruimte noemen, maar waarin alle menselijke gedachten tot een absurdum worden herleid.
Het is de anti-atmosfeer en de verblijfplaats waar de in Goethe's Faust en in Shakespeare's The Wives of Winsor optredende Mephistophilas zich ophoudt, een godverlaten eeuwig eindeloos niets dat zich tussen hemel en aarde heeft ingewrongen en het is een ernstige misvatting te veronderstellen dat deze moderne kosmos altijd heeft bestaan.

En toen, na ruim anderhalf uur, deed de rebbe, kennelijk wakker gezongen, het bovenraam open, stak zijn grijsbebaarde hoofd naar buiten en vroeg met luider stem aan de zangers: "Waarvan?", deed het venster weer toe terwijl zijn toezangers beteuterd en zwijgend voor zich uit staarden.

Inmiddels ben ik vandaag aan mijn zestigste levensjaar begonnen, ruim over de helft in het hierhiermaals en het zal nu 365 dagen in beslag nemen voordat er weer eenzelfde mijlpaal, Deo Volente, zal worden bereikt, een dag langer, want het wordt een eerste schrikkeljaar in de crisis.

Mijn aardse bestaan ligt immers tussen twee eeuwigheden.

Aldus schreef ome Willem.


---

Pont Garabit.

Wat mij betreft de mooiste brug ter wereld. Let op de boog en het spoor zelf. De treinrail gaat niet door, maar over de boog heen wat een zeer fraai effect geeft. Daarnaast is de brug a-symmetrisch, stoort allerminst in het landschap terwijl nauwelijks 20 jaar geleden ook alle verkeer, zig-zagend tussen de pijlers door, naar boven kroop. En u raad of wist het al: een ontwerp van Gustave Eiffel, gebouwd omstreeks 1885 en overbrugt het dal van de Truyére in het departement Cantal.


---

Groen.

Eindeloos, bijna eindeloos groen
---

Eindeloos.

Verre verten.

---

Givet.

Op het grote plein.

---

De Maas.

Even na Givet.

---

dinsdag 17 mei 2011

Handen.

Hij was vliegensvlug, de kleine jongen, zo snel dat zijn schaduw hem amper kon bijhouden.

Vanmorgen, nadat ik eerst te Amersfoort wat spullen had gebracht, naar Vaassen gesneld om een volle bak te laden voor het zuiden en zowel in Amersfoort als in Vaassen werd wachten mijn deel. Ach, en dat wachten, dat heb je nooit echt in de hand.

De oude, wijze man, wijs geworden door het klimmen der jaren, door het vele lezen, niet in de laatste plaats de Thora, wijs geworden door de Vrees, Respect en Eerbied, liep met zijn twaalfjarige kleinzoon langs dichte struiken, omheind door bomen en terwijl de snelle kleine jongen achter de vogels aan rende om te zien of hij er één kon vangen, genoot opa intens en zichtbaar van het tafereel.

Er zijn wel meer dingen die je niet in de hand hebt. Naast wachttijden ook motorpech, lekke banden, plotselinge wegafsluitingen of verkeersopstoppingen. Daar kun je niet veel aan doen.

Dan, opeens lukte het, de kleine jongen. Met zijn rakkerse snelheid had hij met zijn kleine knuisjes er eentje te pakken. Een klein vogeltje!

Nadat ik uit Apeldoorn vertrok reed ik bezijden de Maas Nederland uit, het zuiderbuurland in en ondertussen had ik een tijdje met mijzelf overlegd welke route ik zou nemen, want deze keer is er aardig wat keus.

Ditmaal koos ik voor de oudst bekende route dewelke naar Zuid-Frankrijk voert en ooit aanbevolen door de A.N.W.B. die voor deze route een zeer speciale omslagmap ontworp en in omloop bracht, een route die ik in een grijs verleden met familie reed en het zal omstreeks 1960 geweest zijn.

Vanuit het zuiden reed ik het al later al eens meer, maar nu, eigenlijk, voor het eerst met de truck vanuit het noorden, via Liége, Nandrin, Havelange en Dinant naar Givet om zo langs dezelfde Maas vanuit het zuiderbuurland een nog zuiderlijker land, Frankrijk, in te trekken.

"Opa", riep de kleine guit, "Opa, is het vogeltje nu dood, of leeft het vogeltje nog". Inmiddels hield hij zijn kleine handjes met daarin het diertje gevouwen. "Raad eens, opa!"

In Givet zette ik mijn voertuig neer op het grote plein en kloste een half uurtje door de straten van het stadje dat een vervallen indruk maakt. De muren van de huizen ademen werkloosheid, want in de wijde omgeving heeft men hier niets om handen. De winkels waren armoedig en in het centrum dronk ik, tussen vermoedelijk wat werklooslui, een petit café.


Ongeduldig keek de kleine schavuit naar opa, want als opa zou zeggen dat het diertje leefde, zou hij even snel knijpen en dan aan opa laten zien dat het diertje dood was, maar als opa zou antwoorden dat het diertje dood was, zou de jongen zijn handen openen en het vogeltje laten wegvliegen.
Maar natuurlijk had de wijze oude man de kleine jongen wel door.

Vanuit Givet nog een stukje langs de Maas opgereden, tot even na Fumay, maar toen recht door verder gegaan, via Rethel naar Riemen en u weet nog wel dat dit de oude naam voor Reims is.

Vandaar was ik al snel in Troyes en op de weg naar Auxerre heb ik het voertuig voor de nachtrust stil gezet.

De route, de methode om van de ene plaats naar de andere plaats te reizen, dát kun je nog zelf in de hand houden, mits je maar geen "navi" gebruikt. Gebruik je dat toch, dan zal ook dat ding de reiziger meer en meer naar zijn hand zetten.
Dan heb je zelfs ook dat niet meer in handen.

"Opa", vroeg de kleine jongen, "Opa, is het nu..."

"Het vogeltje", antwoordde opa, "Het vogeltje, mijn jongen, is in jouw handen"

Aldus schreef ome Willem.


---

maandag 16 mei 2011

De platlanders.

Echt weer zo'n dagje waarin van alles en nog wat tegen zat. Zoekgeraakte opleggers, te late leveringen, klemgereden vrachtvoertuigen en tot overmaat van ramp een sikkeneurige plenner die zijn draai niet kon vinden vandaag.

Alsof het platlanders betrof begreep niemand er iets van.

Halverwege de middag toch nog even dat genietingsmoment, de opvrolijking, toen ik de scheepvaart op het Noordzeekanaal aanschouwde en daarbij een enorm schip, varende onder, zo was op de achtersteven te lezen, de vlag van Kazachstan, waarnam.

Platlanders, dat zijn, in tegenstelling tot de drie-dimensional mens (die alles ziet in lengte, breedte en hoogte), twee-dimensionaal en zien, denken en "weten" alléén van lengte en breedte.

Aan het eind van de middag bleek, tot mijn grote vreugde, mijn oude DAFje uit het herstellingsoord ontslagen te zijn en inmiddels is vrijgegeven voor allerhande transportactiviteiten.

Platlanders leven op een vlak, "plat" gebied. Hang er iets boven en ze nemen het niet waar. Hang boven het gebied van de platlander een bol en ze zien het niet! Niets!

En zo kwam het dat ik in de avonduren vertrok om morgen af te reizen naar een bar en zonnig oord waarbij wellicht in mijn brein wat meer inspiratie tot het aan uw meedelen van aardige, spannende, ludieke of interessante verhalen ontstaat.

Laat de bol langzaam zakken en de platlander gaat een onverklaarbaar fenomeen zien. Eerst een ronde schijf die, naarmate de bol zakt, groter en groter wordt en de platlanders begrijpen maar niet waarom

Als de bol dan verder en verder zakt neemt, zo zien de platlanders het, de omvang van de schijf op onverklaarbare wijze af en verdwijnt dan in het niets.
En dat verklaart dat wij, drie-dimensionalen, geen verklaring hebben voor zaken die vanuit een vierde of vijfde dimensie tot ons komen.

Misschien is dat wel de verklaring voor zoekgeraakte opleggers en uitvallende DAFjes, benevens te late leveringen, want vooral dat laatste heeft wellicht te maken met de vierde dimensie dat, zo werd door Albert Einstein veronderstelt, de tijd is.

Aldus schreef ome Willem.
---

Noordzee-kanaal.

Een groot schip gaat Nederland via IJmuiden verlaten.

---

vrijdag 13 mei 2011

Nutteloos.

In mijn dorp zijn niet zoveel bijzonderheden. Toch wil ik u één aardigheidje niet onthouden en dat is de meest nutteloze rotonde van Nederland. Het circuit heeft slechts één op én afrit en in het midden staat een overbodige lantarenpaal geplant.

Toen, nu al aardig wat jaren terug, net de rotondeziekte in Nederland uit Engeland kwam overwaaien, werd de paralelweg alhier afgesloten. Je kon hier niet meer de doorgaande weg op.

Maar omdat er een bedrijfje aan de paralelweg zat waar regelmatig een grote vrachtwagen kwam, had men destijds een rotonde ingepland, enkele jaren vóór de aanleg.

Nauwelijks was het plan klaar, of het bedrijf waarvoor de rotonde was gepland, verdween doordat de eigenaar overleed, maar het bleek te ingewikkeld het plan te wijzigen, zodat enkele jaren later alsnog de rotonde, waarvan met toen al wist dat ze overbodig was, werd aangelegd.

En zo kwam hier dit dorp aan zijn meest merkwaardige en uiterst zinloze bezienswaardigheid.

Inmiddels gaat het met mij een stuk beter, loop fier en recht op en was van plan maandag weer af te reizen, ware het niet, dat mijn DAFje, na zes dagen garageverblijf, na een kort ritje door Nederland toch niet geheel hersteld blijkt te zijn en maandag weer nutteloos in de garage zal verblijven.

Nutteloos, ja, net zoals die rotonde.

Aldus schreef ome Willem.

---

woensdag 11 mei 2011

Ingestort.

Nee, deze week geen spannende avonturen, deze week geen verre reis, eigenlijk, deze week helemaal geen reis, want er wordt niet of nauwelijks door mij gereisd en de oorzaak zit hem dáárin dat er, na het rukken en trekken aan zeilen en uiteindelijk na tillen van 35 kilo zware balen en verslepen over een kleine afstand, een ineenstorting heeft plaatsgevonden.

De nacht van maandag op dinsdag werd slapeloos vanwege rugnarigheid doorgebracht en in de vroege morgen, dinsdagmorgen, zo goed en kwaad als het ging bij het krieken met de fiets naar het vervangende voertuig gereden.

Onderweg, terwijl bijna iedereen nog in diepe rust lag, genoot ik toch nog, ondanks wat stekende pijn, van het door de vogels gegeven ochtendconcert en het leek wel of ik daarbij de enige menselijke toehoorder was. Op het laatste stuk naar mijn truck sloeg ik links af en kwam daarbij langs een boerensloot waar altijd in de vroege morgen kikkergebrul te horen is, alsof ze me vanuit hun schuilplaats aan het uitlachen zijn en op het hek langs het smalle fietspad zat een eenzame merel nieuwsgierig naar een zojuist overstekende naaktslak te staren.

Schuifzeilen bij opleggers, zogenopemde "tautliners", je ziet ze vaak, maar zijn eigenlijk onmogelijke dingen. Het is constant trekken aan zeilen, zeer vaak met storing (ze schuiven nooit lekker), van de ene naar de andere kant, terwijl de zijplanken tussen de rongen (staanders aan de zijkant van de oplegger waartussen de planken gedaan worden) nooit goed passen, vaak te lang zijn en daarbij ook nog dat de bovenkant van de rongen niet vastgezet kan worden en heen en weer zwiepen, maken, dat dergelijk inferieur materiaal de gezondheid, met name de rug, van menig chauffeur reeds heeft aangetast en eigenlijk zou hier de ARBO-dienst eens naar moeten kijken.

Nog gekker wordt het als je bedenkt dat tegenwoordig de lading met spanbanden dient vast te worden gezet, zodat het toch al zeer geringe nut van de zijplanken geheel overbodig wordt gemaakt, maar men toch met deze overbodige rugslopende houtlading blijft rondkarren, maar goed, er is, zo heeft de trouwe lezer inmiddels wel begrepen, zoveel onlogisch in mijn beroep.

Gisteren, nadat ik met het voertuig in Amsterdam was aangekomen en bleek dat ik mij niet meer normaal kon voortbewegen, spoorsslags naar huis gegaan en inmiddels zit ik dus met de brokken thuis en hoe het gaat aflopen weet ik niet, net zomin als ik weet hoe de confrontatie tussen die merel en naaktslak is afgelopen.

Aldus schreef ome Willem.
---

maandag 9 mei 2011

9 mei 2011.

Tja, al enige dagen geen bericht gezonden, maar dat heeft zo zijn oorzaken.
Donderdagmorgen reeds, toen ik en Amsterdam aankwam, maar meteen mijn voertuig naar de garage gebracht, want er vonden veel te veel storingen plaats. De garage heeft nu de opdracht meegekregen nu eens eindelijk het voertuig dusdanig af te leveren, dat er geruime tijd zonder steeds weer vervelende storingen kan worden gereden, want hoe het de laatste tijd ging was niet echt reclame voor het van oudsher Nederlandse merk.

Intussen doe ik mijn werk met een voertuig dat een maatje kleiner is, al wat jaren oud en zo oud dat ze zelfs niet eens de binnenstad van Amsterdam in mag.

En zo ben ik reeds twee keer in Enschede en Apeldoorn geweest, niet erg moeilijk maar overigens weinig inspirerend werk, zeker voor een bericht op dit blog. Daarbij moet ook nog in ogenschouw worden genomen dat bij mij even tijdelijk wat inspiratie ontbreekt, dus zal dit bericht wat saai en grijs overkomen, net zo grijs als vanavond de lucht dewelke lange tijd weer regen bracht waar menigeen naar heeft gesnakt.

Morgen is het 10 mei, de dag dat het Nederlandse leger, alweer 71 jaar geleden, capituleerde voor een Duitse overmacht, iets, wat je tegenwoordig nog nauwelijks kan voorstellen.

Inmiddels staat morgen het voertuig voor de vierde dag in de garage, met de dag in de Franse garage vorige week er bij dus vijf dagen.

En nu maar afwachten of het onderhoud thans zodanig is dat er eindelijk weer mee gereden kan worden. We houden u op de hoogte.

Aldus schreef ome Willem.



---

donderdag 5 mei 2011

Lille-Parijs, Autoroute.



Tja, en daar hoort natuurlijk Kraftwerk bij.

111

Gisteren, na het lossen, terug gegaan via Paris- West, waarbij je dan over Saint Germain en Louveciennes komt en even ten noorden van Parijs, net buiten Creil, een volle bak teruggeladen voor Nederland.

Aangezien ik vanaf de westkant kwam, voor de verandering de oude weg Parijs-Lille opgereden waar nog weinig veranderd is. Overigens is die weg al zolang oude weg dat ik zelf deze weg niet als hoofdweg ken. Immers de autoroute Arras-Parijs is er al vanaf begin jaren zestig en toen kwam ik hier nog niet regelmatig.

Ooit liep de weg vanuit Nederland naar Parijs officieel via Brussel en Laon. De weg waar ik gister reed was de weg naar Lille en als zodanig meer een route die de Vlamingen reden en waaruit de wiellerronde Parijs-Roubaix uit voort is gekomen.

Aan de route zelf liggen nog aardig wat leuke knaagschuren, zoals in Blincourt, Estrées-Saint-Denis en Cuvilly terwijl, als je de route rijdt, echt nog door een stuk ouderwets Frankrijk komt.

Even voor Péronne maar weer de autoroute op en zo door naar Nederland.

Vandaag bracht in mijn DAFje naar de werkplaats waar hij, na alle storingen de laatste maanden, grondig wordt nagekeken. Het heeft er veel van weg dat men de laatste tijd het onderhoud te gemakkelijk heeft opgenomen en zelfs mijn werkgever bleek er niet erg over te spreken.

Dus vandaag met een "binnenland"-voertuig wat in de omtrek rondgesnord, ja, zelfs Amsterdam niet uit geweest. Morgen eerst naar Enschede en daarna zien we wel weer.

Één en ander gaf mij wat nadenktijd en door al dat gemijmer zag ik plots, dat, indien men, alleen dÍt jaar, de laatste twee cijfers van het geboortejaar neemt en dat optelt bij de leeftijd die men dit jaar wordt, dit bij iedereen 111 is, behoudens als men na 1999 werd geboren, want dan is het 11.

U kunt hier natuurlijk niets mee en het is totaal overbodige informatie, maar het is wel grappig.

Aldus schreef ome Willem.
---

Paris-Lille.

De oude, oude N-weg.
---

dinsdag 3 mei 2011

De supermarkt.

Met een zeer moderne uitstraling.

---

De monteur.

Aan het werk met mijn kabelboom.
---

paris

Als ik het goed zie neem ik hem in het zuid-oosten waar tussen de maagd en de leeuw terwijl de grote beer tussen de ossenhoeder en de voerman schittert.

Vermoedelijk zal hij, terwijl ik rust, zijn baan trekken over de kreeft, tweeling en de stier, maar wellicht ook over de eenhoorn en orion. Saturnus vind ik vaak moeilijk te volgen.

Ongeveer de hele dag rond de garage gehangen terwijl twee ijverige monteurs aan het DAFje aan het sleutelen waren. Op een half uurtje loopafstand stond overigens ook een hypermoderne supermarkt van de keten Le Clerq waar ik in de morgen een paar uur heb rondgebanjerd.

Op de groentenafdeling kwam ik prachtige knoflookknollen tegen, dus deed ik er meteen maar een kilo van in mijn mandje.

Eindelijk, toen om zes uur de monteurs voor het grootste deel klaar waren, toog ik naar Parijs waar ik nu op de eindbestemming sta in een klein dorpje vlak bij Arpajon waar boven mij een mooie sterrenhemel zich heeft ontvouwd.

Alleen de stuurinrichting is nog niet in orde, maar daar zal men vermoedelijk in Amsterdam wel wat aan gaan doen.

Rond acht uur nog even over de oude boulevard périphérique gekomen, bij porte de Montreuil er, net als vroeger, even af voor een koffie en vervolgens een stukje over boulevard Davout, boulevard Sault en een als laatste stuk over de Boulevard Poniatowski, vernoemd naar de laatste Poolse koning Stanislas August Poniatowski de tweede waarna ik via Quai d' ivry weer de périphérique op scheurde, een plek van waaruit je vroeger goed zicht had op de in de verte staande Eiffeltoren maar dat uitzicht is helaas voor het grootste deel ontnomen door een groot aantal hoge flattorens.

Een aantal herinneringen schoten er door mij heen.
Parijs heeft altijd zijn uitstraling behouden, al kom ik eigenlijk meestal alleen maar aan de rand.

Aldus schreef ome Willem.




---

Knoflook.

Ze is er weer! De echte, onversneden knoflook!!

---

maandag 2 mei 2011

Pech.

In de bermen staat alweer het fluitekruid hoog opgeschoten langs de weg zodat het zicht op de pluizebolletjes van de paardebloemen weggenomen wordt.

Nadat ik zaterdag, koninginnedag, na een daarvoor totaal slapeloze nacht, rond de middag thuis kwam, ben ik maandag, vandaag dus, weer vroeg op pad gegaan, op naar Amsterdam waar gelost en geladen werd en vanwege wat opspelende mankementen even langs de DAF-garage gereden waar ik echter te horen kreeg, dat, wilde men komen kijken wat er aan de hand was, er maar even een "afspraak" moest worden gemaakt.

Goede raad was nu wel erg duur, want de stuurinrichting had kuren wat zich vertaalde in het feit dat bij het nemen van bochten het stuur niet vanzelf weer recht trok en dat de stuurbekrachting soms wel en soms niet werkte. Bovendien leek het of er op de voorwielen erg veel speling aanwezig was.

Daarnaast kwam er regelmatig motorstoring in het display te staan waarbij het gaspendaal dienst weigerde. Erg vervelend als je net op een druk kruispunt staat....

Al met al wat nare gebreken die niet door DAF-Amsterdam konden worden verholpen, dus toog ik naar Moerdijk om wat handel op te halen waarna ik richting Frankrijk vertrok.

Nog voor Breda bleek tot Antwerpen een mega-file te staan zodat ik via Hoogstraten, Oostmalle en Zoersel de file ontwijkend naar Antwerpen snorde.

Onderweg kreek ik steeds meer motorstoring en ook was het soms gewoon link de bochten te nemen, soms had het voertuig onderstuur, dan weer overstuur, al dan niet met bekrachting

Nadat ik mijn eerste klant in Lesquin afleverde, eerst maar even naar de DAF-garage in Seclin gegaan waar men al snel zag wat er aan de hand was en tot verhelpen probeerde over te gaan.

Echter het stuurbekrachtingsprobleem kwam voort vanuit een defect onderdeel dat bestelt moet worden en pas morgen in huis is zodat vandaag hier, even onder Lille, vandaag mijn reis op hield.

Echter bleek het verhelpen van de motorstopring niet juist te zijn gebeurd omdat ik, na vermeende reparatie, de storing nog steeds blijk te hebben.

Morgen gaan we verder repareren. We zullen zien hoe het afloopt. Voor nu vallen mijn ogen dicht.

Aldus schreef ome Willem.

---