Hoeveel mensen hebben mijn site bekeken?

woensdag 31 oktober 2012

Het Reuzengebergte

Bij Jelinina Gora. Let op de dikke wolken op de bergtoppen.

Een prachtige burcht

Bij Novi Bor

De Labe

Bij Literomice

De misrekening.

Al vroeg in de morgen zag ze reeds op de bermtaluten; de sneeuwresten die mij daar provocerend aanstaarden en gaanderwijs werden het er almaar meer en tegen de tijd dat ik Konin passeerde was alles om mij heen wit.

Ooit hadden we geen banken nodig. Salaris werd in loonzakjes uitbetaald, ik kan het me nog goed herinneren. Voor mijn één en twintigste had ik niet eens een bankrekening, want voor geld had ik geen bank nodig.

Ook voor, achter en boven mij, 't leek alsof ik in een klaterglazen koepel reed met andere echo's om mij heen. Enkele hongerige kraaien scheerden over eindeloze akkers en op de herfsttooi van bomen lag een hagelwit vroege sneeuwlaag.


En toen, toen begonnen banken een offensief: iedereen moest een rekening, ja, iedereen moest van haar afhankelijk worden. Met de hypotheek, en als dat niet kon, dan toch zeker met een rekeningnummer en, laten we het maar gewoon toegeven: ze zijn in die opzet met glans geslaagd.
Voorbij Koło, toen het daglicht de overhand kreeg, zag je gewoon de kou van de omgeving afstralen en even verder, in Wartkowice, werd het grootste deel van de lading gelost en toen ik daar buiten kwam, voelde ik het ook: 't was naar koud.

Maar 't was niet genoeg, want er moest worden geautomatiseerd. Alles via de kompjoeter, balipersoneel werd, al dan niet met rekeningnummer, massaal afgevoerd en de gebruiker werd tegen betaling een bankpasje met bijbehorende pincode opgedrongen.

Tijdens het lossen brak de zon door de witkoepel heen, meteen nam de kilte af en de sneeuw in de boomtoppen begon te verdwijnen. Rond half tien vertrok ik naar de volgende en laatste klant waar ik voor twee uur zou moeten wezen wilde ik nog kunnen lossen: Maar zou ik het halen?

Maar die opzet, hoewel geslaagd, bleek een misrekening, in zo verre, dat de banken er nu achter komen dat die verregaande automatisering zoveel geld en energie kost dat het beter, lees, goedkoper, was al het bankpersoneel te houden.

Via Poddębice karde ik naar Sieradz en kwam daarbij langs de oever van Jez Jeziorsko, een langwerpig meer in de Warta, reed weer door prachtige bossen die nog mooier werden door een steeds weldadiger zon die de temperatuur verhoogde. Witte berken met bebruind blad, kale populieren met grote bollen Mistletoe, rode eiken en alles op een ondergrond van witte sneeuw, alsof alles door een talentvol kind op wit tekenpapier werd gekleurd.


Het is bekend dat met het geld, afhandig gemaakt van het Oude Volk, alles werd betaald. Immers, op de rijksbegroting van de nazi's is geen bedrag terug te vinden die de holocaust financieel moest dekken. De kampen, de -trein-reizen, waaronder de terugreis van de lege trein, de hele vernietiging werd gefinancierd met gejat poen, maar 't bleek een misrekening.

Via Wielun, het stadje dat bij aanvang van de Tweede Wereldoorlog zo verraderlijk door de nazi's werd gebombardeerd (en een veelvoud van slachtoffers eisde als het bombardement, later, op Rotterdam) toog ik naar Kluczbork en daar had ik nog anderhalf uur over.


Bij het inrijden van Opole had ik nog een uur over, maar nu moest ik nog wel op weg 423, richting Chorula, zien te komen, en dat betekende, halfdwars door de stad; langzaam tikten de minuten weg en vlak voor de genoemde weg werd ik, tot overmaat, ook nog eens opgehouden door een neergedaalde spoorwegslagboom die een goederentrein lag op te wachten.

Een misrekening, in zo verre, dat er de oorlog mee verloren ding, want hoewel alles financieel "gedekt" was; voor de organisatie moest men wel heel veel volk inzetten dat in werkelijke zin onttrokken werd aan het leger. En aan soldaten, die je niet inzet in het leger, heb je niets.
Het is een gruwelijke balans dat men de oorlog juist daardoor verloor.

Net na twee uur, toch net niet gered, maar met verdrietig kijken werd de handel toch nog uit de kar gehaald zodat ik vast een eind opweg kon naar mijn eerste teruglaadadres. Ik reed weer terug, reed rond Opole en daarna de "94" op, drie uur en de avond viel al een beetje. Bovendien werd de lucht steeds grijzer, zodat de schemer weer erg rap ging en over alweer een adembenemend mooie weg kwam ik langs Brzeg en Oława, een oud vestingsstadje en waar ik de Odra overstak en nog verder reed tot Jelcz-Laskowice waar ik een aangename en rustige parkeerplek vond. Vijf uur, en al helemaal duister.


Het is vaak een kunst om datgene te lezen wat er niet staat.

Aldus schreef ome Willem.
---

dinsdag 30 oktober 2012

maandag 29 oktober 2012

Tussen 26 en 30.

Het was maar een korte periode dat er ook op vrijdag eentje ging, naast die ene die eigenlijk met grote regelmaat op dinsdag vertrok, de één op die vrijdag, 26 oktober, de ander dus op de dinsdag, de dertigste, en in de eerste trein zat Etty.

Zelf rij ik tussen de twee treinen door, het is een ridicuul gevoel als je het beseft, ook al schrijf ik over 69 jaar geleden, de tijd heelt vele wonden, maar nooit alle, en zeker niet die nooit helende wond waarmee de Europese volkeren zichzelf hebben besmet; erg vroeg vertrok ik, pal oostwaarts dus, door de donkere Euronacht.

Vanuit Westerbork reden de treinen via Assen naar Nieuweschans met Nederlands NS-personeel en vanaf de grens kwam er een Duitse stoomloc voor. Transavia-piloot Julio Poch werd door Nederland aan Argentinië uitgeleverd, louter op verdenking van het vliegen van dodenvluchten tijdens het Fidela-regime. Geen enkele Nederlandse treinmachinist die zo'n helletrein reed heeft zich behoeven te verantwoorden voor de rechter, laat staan dat er eentje werd veroordeeld.

Hoewel fris, een uitermate heldere zon bekleede de velden met kleurenglans, niet gehinderd door enige nevel en zo denderde ik verder, sjorde het gevaarte bij Porta Westfalica de enige noemenswaardige helling op, en rolde, rolde maar door: Hannover, Braunschweig dat als Nederlandse naam Brunswijk heeft en waar Willy Lages, één van de "Vier van Breda", werd geboren en bij Helmstedt de oude oostgrens over waarna na wat beperkte glooingen een korte afdaling naar Magdeburg, geboortestad van de renaissancecomponist Telemann, en daarna een onafzienbare vlakte waarin op zeker moment links van mij Berlijn moest liggen, langs de plek waar de grimmige uitkijk- en wachttoren stond waarmee iedereen in de gaten werd gehouden, zij die naar links, richting Prenzlau reden en zij die de weg naar "Der Hauptstadt der DDR" insloegen.

De treinen deden er doorgaans drie dagen en twee nachten over, stonden kortere of langere tijd te wachten op de stations van Bremen, Hanover en Breslau waar ze geen drinken of voedsel kregen en je verbaasd je erover dat er nog zoveel levend de eindbestemming haalden.
Ook Etty, Etty Hillesum zou rond één november aankomen, vandaag, precies 69 jaar geleden. Lang heeft zie daarna niet geleefd, precies weet men het niet, ze stierf in ieder geval rond eind november als zoveelste slachtoffer in Auswitsch.

Rond de middag reed ik de brug van de Oder over, vroeger nog steeds het oude Duitsland. Links keek ik in de richting van het land de Kasjoeben, rechts het toenmalige Silezië en tussen deze twee streken hield ik richting Poznań, het voormalige Posen (of Poyzn in het Yiddisch) aan dat overigens maar een zeer korte tijd onder Duitsland viel.

Vanaf de grens reed ik weg 95 over Świebodzin en liet de nu spikslinternieuwe saaie snelweg links van me liggen: ik had vandaag immers al snelweg genoeg gehapt: de weg over Świebodsin is nu rustiger dan ooit en daarnaast ook een lust voor het oog om te rijden

Naast oude, slecht onderhouden en soms verlaten gribusgebouwen, moderne bebouwing, diverse soorten van uitbating: pompstations, chauffeursparkeerplaatsen, pallethandelaren, geldwisselaars en winkeltjes en daartussen hele lange stukken door oneindigogende bossen en langs nog meer oneindig lijkende landbouwakkers, nog steeds badend in dalende zonneschijn.

Plotseling echter, voor mij, wit en onverwachts reed ik een fascinerend landschap binnen waar de nevel en mist de dienst uit maakten terwijl het donker worden sneller ging dan verwacht. Tot Nowy Tomyśl ging het nog, maar daarna reed ik nagenoeg op de tast, tot een veertig kilometer voor Poznań waar de rem er op ging.

Eén dag onderweg, genoten van de reis en van de omgeving en ook veel gezien, benevens wat inheems gegeten. Etty Hillesum genoot niet, zag nauwelijks iets en kreeg niets te eten en was toen bijna drie dagen onderweg, vermoedelijk ook nog eens getergd door de koude.

Nog steeds raak ik in verlegenheid.
Zo verliepen de twee treinreizen, twee keer om en de nabij 850 mensen en daartussen reis ik, alleen in en op een andere tijd, maar maakt dat wat uit?

Aldus schreef ome Willem.



---

zaterdag 27 oktober 2012

Van Segonzac richting Cognac.

En inmiddels luister ik naar de weemoedige klanken van het langzame deel van het derde pianoconcert van Beethoven. de sfeer van het landschap wordt beïnvloedt door de muziek. Luister hier, bijvoorbeeld, keiharde rockmuziek bij, de omgeving zal daardoor veranderen.

De terugblik

Vrijdag.

T'was meteen een stuk killer, mistiger ook.
de kachel moest weer aan.
En terug in Nederland bleek de herfst al ver gevorderd.

De terugblik

Donderdag

Vuur aan de hemel,vlak bij Bordeaux
Hier staat de omgeving mee vol gebouwd.
De Charentes, de streek waar de cognac wordt gemaakt.
prachtige velden, er komen hier aardig wat cognacjes vanaf.
Bij Frappin.
De noordelijke cognac
meer herfstkleuren.
Blad van de Ugnu-blanc. Elke druivensoort heeft zo zijn eigen kenmerken.
Er steeds weer die grappige dorpjes.
Poitiers
Het grote plein met het stadhuis.
Een oude basiliek in gotische stijl,
En deze is in de Romaanse stijl, zwaar en plomp.
de voorkant
Als ik terugfiets, zie ik opeens dezelfde soort schoenen als in Brive

vrijdag 26 oktober 2012

De terugblik

Woensdag.

Even buiten Cahors, op weg naar "de" wijnboer...
op weg ja...
zijn druiven...
zijn maison....
him self...
zijn wijn....
jaja, zijn huis....
de toegangsweg....
de omgeving...
en weer op weg...
Oei, bij de Gironde mist het weer...
De rivier....
maar snel wordt het weer weer beter...
De Gascogne, precies, de streek van de Armagnac.
Lannapax
en weg, weer verder, prachtige uitzichten...
Maar O WEE, een plukmonster. Vieze wijn, dus!!!
De dag eindigt in Les Landes, waar ik hier door een klein dorpje kom.