Ten einde jaar; ik was 't alhaast vergeten!
Vandaag nog dwaalde ik over de weidevlakten zonder grazend vee, alhoewel...
Veel is er, relatief, door mij het afgelopen jaar niet gereisd; slechts 32 nachten ben ik uit het land weggeweest met Frankrijk 12, Italië 10, Israël 9, Duitsland 2 en Luxemburg slechts één terwijl ik ook nog een ogenblik in de twee zeeloze Alpenlanden toefde en ik moet toch wel erg veel jaren terug wil ik er eentje vinden waarin ik minder buitenlandelijkse overnachtingen geslapen hebben: Drie decennia wellicht!
Alleen schapen, ja. schapen grazen het hele jaar door wel buiten.
Afwisselend, struinend langs kaalgewaaide bomen; dan weer op bezoek bij een ludieke schaakmeester op de Zaanse Schans, een leven van een vrachtrijder in ruste.
Niet meer te vinden met een veertigtonner op de Eurowegen; verdwenen. Gelijk de nog immer groene weiden; volkomen koeloos.
Geen vlekje meer te zien. Alleen de schapen nog.
Aldus schreef ome Willem
Hoeveel mensen hebben mijn site bekeken?
maandag 31 december 2018
De schaakkat
maandag 10 december 2018
Het laatste licht
De avond nadert. Ras! Het laatste chanukkalicht werd aan de vooravond ontstoken, het negende licht.
Vanwaar?
Even laat de zon zich zien, terwijl ik langzaam wegzink in oneindige herinnering. In de verte scheert een zeemeeuw over de huizen, kennelijk verdwaald.
Het zal ook kouder worden; toe maar weer.
Nietszeggende gedachten aaien strelend door mijn hoofd; er volgt een tijd van niets meer meemaken dan alleen wat heimwee en terugblik.
Natuurlijk, het spel kent zo zijn vele grenzen; uiteraard kent het zijn ontelbare mogelijkheden, echter nog altijd begrensd als de vele letters in een boek.
En inmiddels tikt de tijd, de tijd op twee klokken tegelijk, steeds om en om.
Geen dwaallicht is het laatste licht, nee!
Aldus schreef ome Willem
Vanwaar?
Even laat de zon zich zien, terwijl ik langzaam wegzink in oneindige herinnering. In de verte scheert een zeemeeuw over de huizen, kennelijk verdwaald.
Het zal ook kouder worden; toe maar weer.
Nietszeggende gedachten aaien strelend door mijn hoofd; er volgt een tijd van niets meer meemaken dan alleen wat heimwee en terugblik.
Natuurlijk, het spel kent zo zijn vele grenzen; uiteraard kent het zijn ontelbare mogelijkheden, echter nog altijd begrensd als de vele letters in een boek.
En inmiddels tikt de tijd, de tijd op twee klokken tegelijk, steeds om en om.
Geen dwaallicht is het laatste licht, nee!
Aldus schreef ome Willem
Abonneren op:
Posts (Atom)