Ingestort.

Nee, deze week geen spannende avonturen, deze week geen verre reis, eigenlijk, deze week helemaal geen reis, want er wordt niet of nauwelijks door mij gereisd en de oorzaak zit hem dáárin dat er, na het rukken en trekken aan zeilen en uiteindelijk na tillen van 35 kilo zware balen en verslepen over een kleine afstand, een ineenstorting heeft plaatsgevonden.

De nacht van maandag op dinsdag werd slapeloos vanwege rugnarigheid doorgebracht en in de vroege morgen, dinsdagmorgen, zo goed en kwaad als het ging bij het krieken met de fiets naar het vervangende voertuig gereden.

Onderweg, terwijl bijna iedereen nog in diepe rust lag, genoot ik toch nog, ondanks wat stekende pijn, van het door de vogels gegeven ochtendconcert en het leek wel of ik daarbij de enige menselijke toehoorder was. Op het laatste stuk naar mijn truck sloeg ik links af en kwam daarbij langs een boerensloot waar altijd in de vroege morgen kikkergebrul te horen is, alsof ze me vanuit hun schuilplaats aan het uitlachen zijn en op het hek langs het smalle fietspad zat een eenzame merel nieuwsgierig naar een zojuist overstekende naaktslak te staren.

Schuifzeilen bij opleggers, zogenopemde "tautliners", je ziet ze vaak, maar zijn eigenlijk onmogelijke dingen. Het is constant trekken aan zeilen, zeer vaak met storing (ze schuiven nooit lekker), van de ene naar de andere kant, terwijl de zijplanken tussen de rongen (staanders aan de zijkant van de oplegger waartussen de planken gedaan worden) nooit goed passen, vaak te lang zijn en daarbij ook nog dat de bovenkant van de rongen niet vastgezet kan worden en heen en weer zwiepen, maken, dat dergelijk inferieur materiaal de gezondheid, met name de rug, van menig chauffeur reeds heeft aangetast en eigenlijk zou hier de ARBO-dienst eens naar moeten kijken.

Nog gekker wordt het als je bedenkt dat tegenwoordig de lading met spanbanden dient vast te worden gezet, zodat het toch al zeer geringe nut van de zijplanken geheel overbodig wordt gemaakt, maar men toch met deze overbodige rugslopende houtlading blijft rondkarren, maar goed, er is, zo heeft de trouwe lezer inmiddels wel begrepen, zoveel onlogisch in mijn beroep.

Gisteren, nadat ik met het voertuig in Amsterdam was aangekomen en bleek dat ik mij niet meer normaal kon voortbewegen, spoorsslags naar huis gegaan en inmiddels zit ik dus met de brokken thuis en hoe het gaat aflopen weet ik niet, net zomin als ik weet hoe de confrontatie tussen die merel en naaktslak is afgelopen.

Aldus schreef ome Willem.
---