Hoeveel mensen hebben mijn site bekeken?

woensdag 31 maart 2010

België

België
De weg Ieper - Poperinge.
---

Hagel in Normandië.

Een stevige hagelbui opgezweept door een westerstorm slaat de hagelstenen tegen mijn linkerzijraam terwijl de temperatuur naar de nul graden zakt en ook zie ik dat de hagel op de grond blijft liggen. Verder is het doodstil in dit oord, hier, aan het riviertje de Bresle waar ik op een verlaten plek en onder een eenzame straatlantaarn sta waardoor ik, net als Sidonia, enige overeenkomst voel tussen die straatlantaarn en mij, beiden eenzaam. Vanmorgen vertrok ik om half acht vanuit even voorbij Breda om voor de aardigheid eens te ervaren wat het is om in zo'n ochtendspits in de file mee te rijden en op die manier Amsterdam te bereiken wat een niet al te vreugdevolle ervaring was, dus daarna maar snel lading op de thuisbasis geladen en rechts omkeer gemaakt om in Moergestel nog een deellading op te halen wat allemaal redelijk voorspoedig verging en zodoende reed ik daarna heerlijk over Goirle, Poppel en Ravels over een fraaie weg naar Turnhout waar ik voor een slordige honderd kilometer de saaie snelweg nam om via Antwerpen naar Kortrijk te snorren. Deze keer is Le Havre het einddoel met een tussenstop in Bolbec, een kwartiertje er voor en om het immer voortrazende en veel te drukke snelwegverkeer te ontwijken sloeg ik bij Kortrijk naar het westen af en reed een kwartiertje later tussen Ieper en Langemark door waar al weer bijna honderd jaar geleden door de duitsers de eerste gifgasaanval werd ingezet en hier duizenden doden vielen. Het lijkt misschien lang geleden, aan de andere kant nog geen honderd jaar en er zijn nog ooggetuigen in leven. Ieper, waar ook het moderne gebouwencomplex staat in vorm van een oor waar allerlei computergerelateerde geluidsexperimenten worden uitgevoerd die dan met groot succes wereldwijd worden toegepast. Na Ieper via Poperinge de grens Abeele-Godewaersvelde Frankrijk binnen gekomen waarna je al snel in Steenvoorde komt en dan verder naar Hazebroeck en vlak voordat je de Lys over gaat passeer je nog Haverskerque, het laatste nog wat vlaams klinkende dorpje en daarna begint echt Frankrijk want hier begint de Artois en na Lillers kom je al snel in de Ternoise, en zo reed ik door Saint Pol en ging via Hesdin op weg naar Abbeville, stak daar de Somme over en hier, in dit stille dorpje, waren mijn uren op. Een groot deel van de dag geweldig genoten van de harde wind, soms vergezeld met grote overkomende en rijk gevulde regenwolken waardoor met name de treurwilgen, maar ook ander jong groen, getest werden op de houdbaarheid en zo te zien hielden de takken het jonge, door de wind geplaagde blaadjes, goed vast. Maar of het jonge blad of de jonge knoppen de hagel die nu valt zonder schade overleven is nu maar de vraag.
Graag zou ik er even op uit trekken en hier rond te kijken, maar met deze guurheid zie ik daar even van af. Trouwens: even na de middag was ik voor Turnhout al een ogenblik gestopt om wat te eten, dus neem ik nu genoegen met een paar lekkere appeltjes terwijl ook de laatste sinaasappel er aan gaat. Het is bijna bedtijd en ik trek de gordijnen dicht terwijl ik nog even een blik naar buiten werp. Het hagelt niet meer en de storm is gaan liggen. En dat laatste ga ik ook doen.

Aldus schreef ome Willem.
---

dinsdag 30 maart 2010

Dorpje

Dorpje
En grappige, kleine dorpjes.
---

Mon idee

Mon idee
Soms kom je grappige plaatsnamen tegen.
---

De cederboom.

De cederboom.
Langs de weg even voor Parijs staat al meer dan veertig jaar deze ceder waar ik ooit heb staan te liften.
---

De cederboom.

Nou, dat was mazzel hebben vanmorgen, mazzel, dat ik zo ver was doorgereden zoals ik gisteren had geschreven, want vanmorgen vroeg was er net achter mij een vreselijk ongeluk gebeurt. Een bijzonder transport geladen met tachtig (!!) ton kantelde net na Couvin en de lading viel boven op een passerende vrachtwagen met alle gevolgen van dien. Daarbij vernam ik later dat er vooralsnog geen doden bij waren gevallen maar wel dat de weg helemaal was afgesloten. Welaan, zo reed ik op mijn manier naar Parijs, reed het vliegveld Charles de Gaulle, vernoemd naar een roemruchte president van Frankrijk uit de jaren zestig die daarvoor generaal was ten tijde van de tweede wereldoorlog, aan de noordzijde voorbij en kwam zo bij mijn eerste client in Saint Witz, ging naar de tweede in het nabij gelegen Marly la Ville en vertrok vervolgens naar de derde en laatste klant en daarvoor reed ik een stukje over de autoroute en daar zag ik hem weer staan, net voorbij het vliegveld aan de linkerkant van de grote weg, de cederboom, de cederboom die ik al ken vanaf voorjaar 1969, want toen stond ik daar te liften. De cederboom waar hoogstwaarschijnlijk moleculen bevat die voorheen in mijn lichaam zaten omdat ik tijdens het wachten op een lift zo nodig moest, de cederboom, waarop de woorden van toepassing zijn: "mensen gaan voorbij, maar bomen blijven staan". Alles veranderde hier, destijds nog geen enkele waarneming van een vliegveld, er kwam af en toe een auto voorbij en de snelweg was nog helemaal niet af, maar de cederboom stond er, weliswaar een stuk kleiner, al, stond er in de jaren tachtig, negentig, vorig jaar en ook vandaag.
Eerbiedig groette ik de standvastige cederboom en bleef hem nog lang na kijken totdat hij uit mijn linkerspiegel verdween. Zo kwam ik na de middag bij de laatste klant aan, bracht er de pakjes en keerde weerom, weer terug over Soissons, de stad waar tweehonderd jaar geleden een boom stond die in de wijde omtrek bekend werd vanwege zijn hypnotische krachten en waar mensen behept met allerlei kwalen op af kwamen en door de hypnotische geneeskracht van de boom werden genezen. Na Soissons weer naar Laon, Hirson en toen weer de weg naar België waar de weg ten gevolge van het ongeval nog steeds was afgesloten. Het voorjaar is trouwens ook goed begonnen want de bermen zijn op sommige stukken bezaaid met bloemen en jong groen, vooral de Salix Alba Tristis met de nederlandse naam treurwilg staan er schitterend bij en ook de akkers strelen de ogen met hun zachte groen. Inmiddels ben ik weer terug in Nederland en heb net een klein hapje gegeten. Ik geef me nu over tot het lezen van een boek en daarna ga ik maar weer eens lekker slapen.

Aldus schreef ome Willem.
---

Parijs-Brussel.

Parijs-Brussel.
Rechtstreeks over de N2. Zo druk is het hier niet.

---

maandag 29 maart 2010

Maandag, de 29e

Grote regendruppels tikken op het cabinedak van mijn groene Daf en het is laat geworden vandaag, nadat ik vanmorgen vroeg van mijn huis naar Amsterdam reed, daar ging lossen en vervolgens, voordat ik naar hier vertrok, twee zendingen naar Almere, één naar Zeewolde en twee in Nijkerk in de kar zette en weg bracht, terugkeerde naar Amsterdam na ondermeer ook in Ankeveen nog wat te hebben opgehaald. Het was inmiddels al over zessen toen ik weer met een verse lading uit Amsterdam vertrok en daarmee richting Parijs ging, dus Antwerpen, Brussel, Charleroi, Belmont om ten slotte even voor Hirson op de frans-belgische grens vlak bij het circuit Mommignies te parkeren. Het is verder donker hier en vooral rustig. Nog twee andere trucks staan hier met slapende collega's in de kabine terwijl de plaatselijke horecameneer het ook al lang voor gezien hield. Morgen om zeven uur zal hij er naar verwachting wel zijn en dan ga ik zwarte koffie bij hem halen.

Aldus schreef ome Willem.

---

zondag 28 maart 2010

De Simplon in de regen.

Over deze pas in de regen In enkele impressies kunt u even meerijden.Deel één..................deel twee........deel drie...............deel vier.........en deel vijf.................















La Padana, Montebello

Hier een klein filmpje bij een chauffeurspleisterplaats met zeer lange traditie en geschiedenis.


Kiekjes van de afgelopen week.

Berg_gemaakt Sommige bergen worden afgegraven. Maar dit is een hoge berg ontstaan door een enorme hoeveelheid grond gekomen uit de gangen van de mijnen

Auto

De DAF met aardige achtergrond.

Merkwaardige_bouwsels

  Typisch italiaanse gebouwen, hier in de buurt van Brescia. 

Voorjaarsbloesem

Prachtig gemengde voorjaarsbloesem.

Storm

Hier kan men wellicht waarnemen dat er een storm met wolken door de smalle rotskloof bij Martigny wordt geperst.

zaterdag 27 maart 2010

Julemont

Julemont
Een van de laatste dorpjes in België voor de grens met Nederland.
---

vrijdag 26 maart 2010

Naderende storm

Naderende storm
Een enorme wolkenmassa wordt het Rhonedal ingeblazen tussen de nauwe rotskloof bij Martigny door.
---

De consequentie.

En daar ging ik weer, vanmorgen, met dat chemische goedje wat de naam frisse wijn heeft en binnen afzienbare tijd in de winkels van de supermarktketen met dat blauwe embleem staat. Gelukkig hoef ik die bende niet zelf in Best te lossen, maar ik betreur diegene die dat verschrikkelijke lot ten deel valt. Vaak lang wachten, naargeestige lui op de werkvloer en er worden de meest stupide dingen van je verwacht, zoals de plasticfolie waarmee de palletten zijn ingewikkeld verwijderen en ooit moest dat ook nog mee teruggenomen worden onder het mom van milieuoverwegingen. Dat dit natuurlijk een mega-smoes was is duidelijk, want het enige wat je doet is de vervoerder opschepen met het probleem terwijl het duidelijk een Aldi-probleem is. Sommige chauffeurs dumpden dat plastic vlak om de hoek met vooral de naam Aldi boven en gelukkig is betrokken bedrijf door de millieupolitie hiervoor terecht op de vingers getikt.
Maar er wordt nog steeds verwacht dat chauffeurs het werk daar doen dat door eigen mensen zou moeten worden gedaan, zoals afstapelen, folie verwijderen en andere zaken en zo parasieteert deze keten op arbeidskracht van een ander. Daarnaast heeft deze vracht er ook al voor gezorgd dat ik nu nog vijf uur van huis af sta en dat is minder prettig. De lezer zal begrijpen dat ik dus om zeer veel diverse redenen nooit iets bij deze flessentrekkers zal kopen omdat de spullen, afgezien dat er veel artikelen bij zijn van inferieure kwaliteit, daar met oneerlijke arbeid in de winkel terecht zijn gekomen. Er zou eigenlijk een soort keurmerk moeten komen voor ketens die wel ordentelijk met leveranciers en werknemers omgaan. Bovengemelde en nog een paar andere ketens zullen die dan niet snel krijgen: je mag er niet eens naar het toilet en fatsoenlijke wachtruimte ontbreekt. Genoeg hierover, ik heb geschreven. Na vertrek eerst even een documentje gemaakt waarmee ik door Zwitserland kon rijden en daarna net als exact een week geleden dezelfde route gereden maar ditmaal niet verder gekomen dan Lorenzweiler (Lux) en toen was de tijd op. En toch was het allemaal heel anders. Ten eerste was ik zwaar aan de vracht waardoor ik veel langer over de Simplonpas deed en ten tweede waren de weersomstandigheden totaal anders. Onder een flinke regenbui beklom ik de natte wegen van de pas en vijf kilometer onder de top werd de regen sneeuw. De temperatuur daalde van tien graden beneden naar min één boven op de top en net was ik over de top heen of ik zag dat aan gene zijde van de bergketen de zon door het wolkendek heen komen. Overigens: de meeste sneeuw smelt vaak niet door de zon, maar een sneeuwlaag geteisterd door een slagregen heeft daar nauwelijks verweer tegen. Gevolg ook dat het water aan alle kanten van de bergen komt, want niet alleen regenwater, maar ook gesmolten sneeuwwater dendert dan van de hellingen af. Welaan, beneden in Brig was het zowaar 19 graden in een bleek zonnetje, maar toen ik verder de Valais uitreed en in de buurt van Martigny kwam ontwaarde ik een enorme duistere wolkenmassa die, naar later bleek, door een stormwind de vallei in werd geblazen en even later begon het aldenaars te stormen en werd het verder ook een waar nimmermeer met enorme regenvlagen, dusdanig, dat ik mij er over verwonderde dat mijn voorruit er nog in bleef zitten. En toen ik langs het meer, de Lac Leman, kwam, kon ik door de dikke wolken de overkant en soms zelfs het water niet zien. Tussen de zwitsers-franse grens en Pontalier had het een paar uur voor ik er door kwam zelfs enorm gesneeuwd en de temperatuur daalde vanaf het moment dat ik de storm terecht kwam tot een vijf graden en in Pontalier was het maar net boven nul. Daarna werd het langzaam maar zeker beter en iets warmer en na Epinal zag ik dat er al veel bomen en heesters groen begonnen te kleuren wat aangeeft dat het voorjaar echt overal begint. Morgen nog even naar Weiswampach, tanken, boodschappen en een kopje koffie en daarna naar huis, veel te laat, maar dat is de consequentie van een bepaald wanbeleid zoals u hier boven las.

Aldus schreef ome Willem.
---

donderdag 25 maart 2010

De middenberm

De middenberm
Prachtig bloeiende forsythia.
---

Vieze "wijn".

Na de rustige nacht op de parkeerplaats La Padana vanmorgen bijtijds vertrokken omdat ik redenen had dat ik niet de enige zou zijn op het laadadres want wat en waar ik voor zou gaan laden was twintig (euro)pallets (voor niet ingewijden: in een oplegger gaan doorgaans 33 euro-pallets of 26 "blok"-pallets) voor de "Aldi" in Best en nu niet om het één of het ander: deze supermarktketen verdiend niet alleen zijn geld over de ruggen van hun eigen personeel, maar al helemaal over de rug van de vervoerder, chauffeur incluis, en daar wordt je niet echt vrolijk van. Net even voor zeven uur was ik op de laadplaats, een klein dorpje even boven Soave, Cazzano geheten, een wijnbedrijf waar ongeveer vijftien jaar geleden de eigenaar en nog een paar lui werden opgepakt vanwege het feit dat ze methanol aan de wijn toevoegden. Welnu, bij deze firma zou ik dan een hele goedkope "spumante", rijk voorzien van chemische toevoegingen (waaronder sulfiet), laden, en mensen die zo iets kopen en dan ook nog zeggen dat het lekker is hebben een smaak die overeenkomt met de prijs: hoe goedkoper, des te lekkerder, maar dat is dan wel jezelf voor de gek houden en je smaak wordt er negatief door bexefnvloed
Helaas is door het jarenlange gemanipuleer het gemiddeld smaakniveau van de meeste mensen dusdanig verziekt dat het geen kwestie meer is van goede smaak. In het algemeen drinkt men geen wijn meer die lekker is, maar die als lekker wordt voorgezet en dat is eigenlijk diep triest.
Terug naar de dag van vandaag. Toen ik aankwam stond er er al twee Litouwers en nog een roemeen te wachten zodat het er mee begon dat ik nummer vier was. Het laden ging boven verwachting wonderwel redelijk snel -ze begonnen zelfs om zeven uur- hetgeen er in resulteerde dat ik reeds voor negen uur de rommel er in had. Echter heeft het tot elf uur geduurd voordat ik weg kon omdat men pas na het laden eens ging kijken naar de papieren en die bleken weer niet in orde te zijn. Pas toen ik aangaf dat ik de lading dan wel zou gaan lossen, ging men actief aan het werk en waren de papieren plotsklaps wel snel klaar. Men wilde natuurlijk van die chemische troep af en ik had de neiging de oranje ADR-borden uit te klappen. Dit soort adressen is vaak zeer onaangenaam om te komen omdat men zich niets gelegen laat liggen wat de gevolgen zijn voor de chauffeur. In mijn geval resulteert dat in een dag later thuis, want in plaats van voor de middag het tweede adres laden, werd het na de middag, en zodoende was ik al blij dat ik ook nog mijn kistje voor Gerno di Lesmo, boven Milaan, kwijt raakte, maar document maken om door Zwitserland heen te rijden kon ik nu wel vergeten. Bovendien was ik nu ook al snel door de werktijd heen en dat allemaal door een lamlendig kantoormeneertje die de papieren liet liggen voor wat ze waren.
Maar goed, genoeg hierover, u heeft weer eens kennis gemaakt met chauffeursongerief en daar kom ik wel weer bovenop. Na cessare dus gereden naar adres twee, in Motta Baluffi, bezijden Cremona en overal was te zien dat het voorjaar zich aan het uitleven was. Bij Mantova weerspiegelde de toen nog wolkenloze lucht zich op het stille water van de Mincio, de rivier die langs Mantova stroomt en ik zag zeer veel bloesem, de magnolia, paardenbloemen en zelfs seringen. Toen ik via Cremona en Bergamo naar naar mijn laatste adres reed zag ik dat de lucht begon te betrekken en tegen de Alpen opstuwde en tussen Milaan en Arona begon het zowaar te regenen. Tot slot ben ik maar in de buurt van Verbania blijven staan. Morgen in Villadossola een "transitje" laten maken en dan verder.

Aldus schreef ome Willem.
---

La Padana.

La Padana.
Knaagschuur voor hongerige chauffeurs. Hier was ik in geen jaren meer geweest! ---

De Fernpass.

De Fernpass.

---

Plenfouten.

Nou, dat was me het dagje wel weer. Nee, niet dat ik weer een paar keer verkeerd reed, maar nu leek het of de plenner de weg kwijt was. Plenner, en geen planner! Dit omdat ik vind dat veel gebruikte leenwoorden zo spoedig mogelijk moeten worden genationaliseerd, zoals onder meer ook melen (in plaats van het foei-lelijke mailen), maar dit even terzijde. Vanmorgen bij het krieken weggegaan, via Friedrichshaven en Isny, in welker omgeving de sneeuw nog dik lag opgetast, naar het gehucht Wiggersbach gezoeft, de pakjes besteld en toen bij Kempten de grote weg naar Fuessen genomen waarbij je vlak langs de sloten Hohenschwangau en het schitterende Neuschwanstein komt en van het laatste slot weet ik nog dat, toen het gereed was gekomen, de eigenaar, één of andere keurvorst, zich verdronken heeft in de voorliggende vijver en dit verhaal herinner ik mij toen ik hier in 1970 op de brommert met vakantie was en op het kasteel een rondleiding kreeg. Evenals toen ging ik ook vandaag de Fernpas over, een pas waar ik al meer dan 20 jaar niet meer geweest was, en toen door naar Innsbruck en onderweg nuttigde ik en passant nog even een Kaisermelange bij wegrestaurant Rosenberger waarbij je dan de beker gratis mag meenemen. Daarna de overbekende Brennerpas over en toen richting Bolzano (Bozen) waar ik zes pallets voor had. Echter bleek dit niet voor Bolzano, maar voor Bolzano Vicentino te zijn, een minuscuul klein dorpje neven Vicenza! Gelukkig kwam ik daar reeds achter voordat ik begon met zoeken zodat ik besloot eerst de lading van tien palletten op te halen in Trento. Echter op het opgegeven adres stonden slechts twee computers, twee burelen en daarachter twee dame's van een jaar of dertig en ik belde de plenning wat nu precies de bedoeling was want dit zou toch wel een heel eigenaardige lading zijn met het risico dat ik, zo ik onderweg zou worden aangehouden, door de hermandad verdacht zou kunnen worden van illegale vrouwenhandel. Al spoedig bleek dat ik op het kantooradres was beland van een laadadres dat een paar honderd kilometer elders, in de buurt van Cremona, lag. Dus ook hier ging er vandaag goed iets mis, maar om de schade binnen de perken te houden spoedde ik mij richting Bolzano Vicentino en reed zodoende met gezwinde spoed door de Valsugana, dus via Bassano del Grappa en kwam net binnen de tijd aan op het losadres. Tijdens de trip door de valsugana bewonderde ik opnieuw de woeste rotswanden, de onherbergzame bergen, het domein van de steenbok en de gems terwijl de bergen ook veel ander klein wild en vogels herbergt en ik zag het zonlicht prachtig schitteren op de kolkende watermassa van de nevenstromende Brenta en links boven mij ontwaarde ik ook nog zowaar de maan. En ook de lente is hier goed begonnen, ik zag reeds een gouden regen vol in jong blad staan, forsythia's in de middenberm in volle bloei en natuurlijk ook diverse kersenbomen die stonden te pronken met hun zachtrose en witte bloesem. Nadat ik los was in dat andere Bolzano naar een knaagschuur in Montebello gereden, een tent waar ik meer dan tien jaar geleden voor het laatst ben geweest, een tratoria waar ik een tijd lang wekelijks kwam en waar ik nog wel leuke herinneringen aan heb. Vroeger stonden we hier met wel twintig landgenoten en het is goed te merken dat die tijd voorbij is. Vandaag waren het er uiteindelijk nog een stuk of zes en de destijds overvolle parkeerplaats is nu nauwelijks half bezet. Inmiddels heeft de eigenaar de deur gesloten en is iedereen naar zijn mandje. Alleen ome Willem is nog wakker en kijkt wat rond. Op de doorgaande weg rijden spaarzaam wat voertuigen. Verder is het stil en donker. Kom, ik ga ook maar eens snurken

Aldus schreef ome Willem.

---

dinsdag 23 maart 2010

Langs de Neckar.

Langs de Neckar.
Vlak bij Zwingenberg.


---

Naturpark Vogelsberg.

Naturpark Vogelsberg.
Stille, smalle, schone weg

---

Zonnig en droef.

Dat was aardig wakker worden met direct een uitzicht op een bierfabriek terwijl men reeds druk aan het brouwen was en de overheerlijke verse moutlucht mijn neus binnendrong en zo mijn reukorganen aangenaam streelden. Jammer eigenlijk dat ik verder moest. Het adres in Lich was werkelijk midden in het bierdorp en toen ik daar klaar was bewoog ik mij over een prachtige, stille en vaak smalle weg over Laubach, Schotten, over de Hoherodskopf (764 Meter) en Stockhausen naar Fulda en daarbij nam ik waar dat er nog aardig wat sneeuwresten lagen. Trouwens, onderweg was het soms aardig mistig, zeker in de wat lager gelegen delen, maar in de loop van de ochtend trok dat ook wel weer op. In Fulda aangekomen op een kleine binnenplaats gelost en daarna over een saaie snelweg naar Hanau en vandaar naar Klein Umstad bij Dieburg gereden en omdat mijn volgende klant weer eens in Ueberlingen an de Bodensee was kon ik vanuit Klein Umstad weer de mooie weg over Michelsstad, Eberbach en daarna langs de Neckar over de B 37 naar Heilbronn tuffen waarna ik de drukke snelweg eerst naar Stuttgart en daarna verder de autobahn naar Singen afreed waar je diverse keren over hoge bruggen de bovenloop van de Neckar passeert, de Neckar die bij Ludwigshafen in de Rijn uitmondt en ongeveer in dezelfde omgeving als de Donau begint die eigenwijs de andere kant uit stroomt.
Terwijl het weer op weg naar Singen schitterend zonnig was ontwaarde ik ook hier weer sneeuwresten op stukken die lang in de schaduw liggen en zo passeerde ik tegen zessen Ludwigshafen, nu Ludwigshafen an der Bodensee en kwam even daarna aan bij die mensen in Ueberlingen die geheel tegen hun principe de pakjes wederom, gelijk vorige week, buiten lostijd van mij in ontvangst namen terwijl op een kwartier na ook mijn rij-uren op waren. Van het voorjaar is in de natuur niets te merken dan alleen de hogere temperaturen die op zeker moment de achttien graden aangaf, maar alle bomen blijven maar kaal alsof ze geschrokken zijn van de plotselinge weersomslag.
Wat dat betreft zijn de voorjaarsboden in Nederland nog het mooist en het nadrukkelijkst aanwezig met de rotonden, grasvelden en perken vol krokussen, want dat zie je nergens zo massaal. Nadat ik mijn truck had stilgezet deed ik wat boodschappen in de nabijgelegen Edeka-supermarkt en dronk een warme chocolademelk in de Backstube. Twee tienerzusjes komen ook even bij de Backstube hangen en de lange magere serveerster, die mij de chocolademelk serveerde, begint met hen te babbelen en ik maak er uit op dat het hun mamma is die, als de zusjes weggaan, nog even bezorgt vraagt of ze wel de huissleutel bij zich hebben. Na dit uitstapje vervoeg ik mij naar mijn voertuig. Het is inmiddels donker geworden en de maan, de halve maan, is goed zichtbaar terwijl het aardig afkoelt en inmiddels overdenk ik de dag. Ik denk na over de mare die mij vandaag overviel. Op het bedrijf waar ik werk, heb ik twee collega,s die tevens twee broers zijn en voor jaren geleden werkte ook hun vader bij ons en ik herinner mij dat de jongste van de twee broers als piepklein, ongeveer vijfjarig jochie, in de truck met zijn pappa mee was terwijl ze op de Piet Heinkade in Amsterdam links stonden voorgesorteerd, wachtend voor een rood verkeerslicht, om daarna onder de spoorbrug door de Kattenburgerstraat in te rijden en ik op hetzelfde moment op dezelfde plek recht door reed, groen had, en met een noodgang met mijn truck mijn voormalige collega rechts passeerde en tegelijkertijd de luchthoorn bediende waardoor de kleine jongen zich een aap schrok en nog dagenlang met zijn benen heeft getrild. Senior werd ouder en ging op zeker moment met pensioen en de twee broers werken nu al jaren bij ons en vandaag vernam ik dat het met senior niet goed ging en zelfs kritiek was, dusdanig, dat de andere broer nu door een weer andere collega uit het buitenland (waar hij met de vrachtwagen is) wordt opgehaald.
Zo licht mooi en zonnig weer héél dicht bij droef en wordt je stilgezet bij de tweeërlei realiteit.

Aldus schreef ome Willem.

---

maandag 22 maart 2010

Dxfcsseldorf

Dxfcsseldorf
Brug over vader rijn.
---

Licher bier.

Licht stond er vanmorgen op mijn ritlijst, een lijst waar de reis voor de komende week behoort op te staan en van Licht had ik in al die jaren nooit gehoord en die constatering was ook juist, maar het werkelijke adres, dat Lich moest zijn, daar had ik ook nooit van vernomen maar dat is een aardig dorpje in de buurt van Giessen en daar reed ik, nadat ik vanmorgen vanaf mijn woonplaats naar Amsterdam reed, de uit Italië meegenomen lading aldaar achter liet, er weer pakjes in deed en zowel vanuit Halfweg alsook Moerdijk nog meer lading ophaalde, naar toe en het overkwam mij dat ik vandaag tot drie keer toe verkeerd reed, want eerst vanaf de Moerdijk vergat ik de afslag Dordrecht-zuid te nemen om via Papendracht naar Gorinchem te koetelen en daarna vergat ik bij knooppunt Ridderkerk weer afslag Gorinchem te nemen zodat ik maar weer door Ridderkerk terug naar de juiste snelweg reed en ook later bij Duesseldorf deed ik wederom iets fout. Jawel, ik was vandaag gewoon een beetje de weg kwijt, maar het is uiteindelijk goed gekomen getuige het feit dat ik thans, na een reis via Boxmeer Keulen Olpe en Wetzlar, bij het hek sta van de Licher bierbrouwerij waar dus het Licher bier wordt gebrouwen waarvan ik daarnet in een nabij gelegen etablissement een glaasje heb geproefd. Na het pintje onder een exact halve maan en uitgebreide sterrenkoepel naar mijn motelletje terug gelopen Nog even, en ik schuif voor deze nacht mijn foedraal in. Er zullen hier geen lui in de buurt zijn die last gaan hebben van mijn gesnurk.


Aldus schreef ome Willem.
---

zondag 21 maart 2010

Chauffeursergernis 3

Img03047201003180924  

Er zijn hele stukken autostrada in Italië waar je met een vrachtwagen niet mag inhalen.

Er is zelfs een traject van een paar honderd kilomer bij, Modena-Brennero! De boete als je het wel doet bedraagt over de 300 euro en de politie houdt het rijbewijs achter zodat een chauffeur niet kan rijden en pas als het via de nederlandse ambassade weer terug is bij de chauffeur kan hij weer werken. Ik laat u hier zien dat de italianen zelf zeer slordig met de bebording omgaan. Op de eerste foto staat het bord met het inhaalverbod. Op de tweede foto een bord met einde alle verboden. Maar dat is gelijk bij een uitrit van een parkeerplaats en het zou dan allen daarvoor gelden. Als je hier dan wel inhaalt in de veronderstelling dat het wel mag, ben je toch de sigaar en er valt niets aan te doen!

Img03046201003180923

Diversen van deze week

Img03017201003161107 

Zoals eerder deze week gemeld. In Duitsland kan het ook zeer rustig en mooi zijn

Img03075201003190701

Als een boze meneer kijkt deze alpenreus op de voorbijganger neer. Hier heeft zich de sneeuw en koude voorlopig teruggetrokken.

Img03081201003190707 

En wat dacht u van deze ijspegels.

Img03058201003181252

WEn hier nog even een plaatje van het tankstation annex bar.

Img03092201003190935

En in Zwitserland zijn er altijd van die lekkere chaocoladepoppen te koop met pasen.

Bar Sorriso, een oase in de PO-vlakte

Aan de weg Ferrara-Ravenna ligt een tankstation. De weg is kaarsrecht, en alhier bevindt zich een aangename, kleine oase midden in een enorme vlakte.In het eerste filmpje kom ik aan. Na de koffie ga ik er weer weg om daarna nog even weg te rijden.Een kleine impressie.

vrijdag 19 maart 2010

Spiegelbeeld.

Spiegelbeeld.
Vertel eens....

---

Victor Hugo, ontdekker van het kind.

Dat was weer een hele rit, vandaag, eerst weer eens na lange tijd de Simplon op wat bij het langzaam licht worden vanmorgen een aparte uitstraling gaf. Naar boven toe leek de top zich in nevelen te hebben gehuld, maar na het dorpje Simplon, vijf kilometer onder de top zelf, gepasseerd te hebben bleek het allemaal hele dunne sluierbewolking te zijn waardoor de zon zich langzaam maar zeker doorheen prangde. Er lag trouwens bijzonder veel sneeuw en dat begon eigenlijk al meteen onderaan, bij Isselle, boven een ruime meter en was pas goed verdwenen in Brig waar volop de zon scheen. Jawel, de lente is nu echt begonnen en de koude heeft zich definitief naar de polen en bergtoppen teruggetrokken. Het Lac Leman lag er ook schitterend bij met aan de overzijde, waar Evian en Thonon liggen, prachtig nog dik besneeuwde bergen terwijl over het meer een flinterdunne nevel hing doordat het water natuurlijk nog zeer koud is. Daarna volgde Vallorbe en Pontalier waar nog veel sneeuwresten in de akkers te zien was hetgeen mij wederom deed denken aan de eerste strofen van de Vier Jahreszeiten van Joseph Haydn waar gewag wordt gemaakt van snel smeltende sneeuw en aanstormende lenteboden. Na Pontalier de richting op gegaan naar de stad waar utopist Victor Hugo het levenslicht zag, utopist, omdat hij in de negentiende eeuw al het idee had opgevat voor de Verenigde Staten van Europa wat toen volstrekte onzin werd gedacht. Victor Hugo, ook de ontdekker van het kind en vanaf dat moment gaan er ook allerlei kinderzaken ontstaan zoals kinderkleding, kinderboeken, stripverhalen en nog veel meer wat met "kind" te maken heeft en nadien ontstond dan ook de zogenoemde puberteit, voordien een volstrekt onbekend verschijnsel. Maar 25 kilometer voordat ik bij die stad, Bescancon, kwam, sloeg ik af naar het noorden om via Lure, Metz en Luxemburg uiteindelijk weer eens in Weiswampach te eindigen waar ik deze nacht nog over sta en morgen dan om vijf uur vertrek om de partij uit te spelen. Dan ben een uur of negen thuis en dan is het weer welletjes deze week.
Nu ga ik nog even wat lekkers eten, het is ten slotte vrijdagavond, en de papieren play smet (hoe schrijf je dat??), mes en vork liggen reeds klaar. Vandaag is het ook druk hier. Voor mij een relatief jong echtpaar met een nauwelijks boven de tafel uitkomend kind van een jaar of twee, rechts daarvan een dito echtpaar waarvan echter de man een stuk ouder en de vrouw er een heel stuk jeugdiger uitzien met jochie van een jaar of zes, daarnaast weer twee oudjes, de man hangt achterover en de vrouw met afgrijselijk rood geverfd haar voorover en luisterend naar haar partners redeneringen. Aan de andere kant een alleenzittende meneer a la Kojac, grote bolle kale knar, die de spijskaart aan het bestuderen is. Achter al die mensen drie door hout in vlakjes verdeelde ramen en daardoor kan ik nog net de achterkant van mijn witte oplegger zien die beschenen wordt door de lantaarns van het nevenliggende tankstation.
Buiten was het twaalf graden, binnen komt de franstalige maar ook redelijk nederlands sprekende ober mijn maaltijd brengen.

Aldus schreef ome Willem


---

De eerste ochtendzonnestralen op de sneeuw.

De eerste ochtendzonnestralen op de sneeuw.
Gezien vanaf de Simplon.
---

donderdag 18 maart 2010

Het eerste.

Vanmorgen vroeg, na de waterkraan, toilet en de koffietafel, in die volgorde, te hebben bezocht, weggereden van de stoffige parkeerplaats naar de nabij gelegen eerste klant vandaag, tevens de laatste losklant deze week die er al vroeg was, spullen er uit en toen met een volle lading luchtbedvulling van Osnago via Trezzo sul Adda richting Bergamo, Brescia en Verona gekard en bij Verona de grote weg, die ik inmiddels zat was, verlaten en de weg genomen door de po-vlakte en wel tussen de rivieren Adige en Po, de weg over Legnago richting Rovigo en uiteindelijk bij Occhiobello even over de grote weg, om Ferrara heen en daarna weer het volgende traject richting Ravenna. Maar even na Argenta afgeslagen in zuidelijke richting om onze afhaalklant in Imola te bezoeken. Nadat de bubs er in zat naar Campogalliano gegaan om aldaar een transit-document voor zwitserse doorgang te laten maken en toen dat klaar was de kaarsrechte autoweg, met één flauwe bocht bij Piazenca, naar Milano genomen en bij het ronden zag ik haar weer! Links voor mij, toen ik in noordoostelijke richting keek, achter een dunne sluierwolk, een klein schilletje nog maar, het begin van de wassende maan! Of is de maan een hij? Maar goed, verder ging ik, eerst richting Como, een kleine file, en dan richting Varese en toen richting Arona en uiteindelijk richting Dommedossola, dat voorbij en elf kilometer voor de grens, in het dorpje Varzo, ben ik maar gestopt. En eindelijk, vandaag een ruim aanbod van de eerste echte voorjaarstekens gezien: de velden met hun gewassen mais, gras, graan en zo zijn groen en de eerste kersenbomen staan ook al in bloei terwijl de temperatuur lekker 17 graden aangaf met een typisch zonnetje er bij.
Oh, ja, en vandaag, om 13.43 precies, was het de eerste. De eerste dode dit jaar. Het eerste insekt wat zich tegen mijn voorruit te pletter vloog en precies op ooghoogte een groene vlek achterliet.

Aldus schreef ome Willem.
---

woensdag 17 maart 2010

Urenlang hangen.

Urenlang hangen.
Erg vervelend. En sommigen komen nu ook ij rij-tijdproblemen!
---

Vijf rij dik

Vijf rij dik
En ook nog erg lang. Wachttijd voor de Gottharttunnel, twee uur!

---

Woensdag, 17 maart 2010 (N.C.).

Dat was vreemd wakker worden, deze morgen, met om mij heen een dikke mist. Maar goed dat ik een goed en interessant boek bij me had, want toen ik mij om zeven uur vervoegde bij de declarant bleek er een bijbehorend document niet aanwezig te zijn (ik had al zo'n vermoeden) zodat er weer allerlei telefoon heen en weer ging terwijl ik wachtend in de wachtruimte met een bekertje lekkere warme chocolademelk betrokken boek las. Zowaar om negen uur was de zaak geklaard en ook de mist enigszins opgetrokken zodat ik, na langs diverse loketten te hebben getrokken, mijn reis vervolgen, eerst naar Zuerich en daarna naar Suhrsee en toen ik de zendingen aldaar achterliet vertrok ik richting zuiden. Daarvoor moest ik voor mijzelf een heikele vraag beantwoorden, namelijk hoe! Ik kon via Luzern naar Chur en dan door de San Bernandino rijden, of een iets kortere weg, door de Gottharttunnel te gaan, maar met kans op vertraging doordat het vrachtverkeer gereguleerd wordt bij te veel aanbod. Voor deze keer koos ik bij uitzondering voor het laatste. Een slechte keus, zo zou even later blijken, want inderdaad, bij Ertsfeld werd het vrachtverkeer van de weg gehaald en vijf rijen dik opgesteld waardoor ik meer dan twee uur vertraging op liep. Nadat ik over drieen weer weg mocht kwam ik bij Biasca weer een parkeerplaats tegen waar men het vrachtverkeer dat over Chiasso naar Italië gaat aan de kant zet, maar doordat ik altijd op mijn document een andere grens laat zetten, kon ik ongehinderd verder rijden en een klein uurtje later passeerde ik de grens tussen Stabio en Varese zonder al te veel problemen. Inmiddels was de temperatuur opgelopen en liet dubbele cijfers zien, maar aan de natuur is nog bitter weinig te merken, maar het zal niet lang meer op zich wachten. Na de grens richting Milano getuft en daarna van west naar oost gereden en aldaar een klein stukje naar het noorden gereden. Het was trouwens weer een ouderwets gekkenhuis op de tangenziale van Milaan, drukken, duwen en toeteren, altijd reuze gezellig. Vlak voor mijn losadres voor morgen het voertuig stil gezet op een zanderige parkeerplaats met vidio-bewaking bij een "locanda" waar ze een heerlijk menuutje serveren en ik nam binnen plaats aan een tafeltje met tegenover mij een oude italiaan, klein van stuk, bruingetaand gezicht en voor het overige getekend door noeste arbeid en hij vertelde mij dat hij altijd zijn hele leven in Milaan had gewoond en vandaag boven Sondrio in de bergen tussen sneeuw en ijs een lading boomstammen had weggehaald waarbij hij zeer koude handen had gekregen. De kleine man, gekleed in een roodgeblokte trui zou zo, als het rustig was op de weg, zijn reis vervolgen naar Modena. Tja, hier in Italië gaat men met de rijtijdenwet geheel naar eigen inzicht om. Mijn disgenoot, die zich aardig te goed deed aan de witte wijn, nam vlak voor tienen nog een kopje koffie met een Vecchia Romagne, een italiaanse cognac, dronk het kopje in één teug leeg en liep naar zijn voertuig om zijn rit te vervolgen.
Zo doen ze dat hier. En ik liep ook naar mijn voertuig, keek naar boven, maar zag nog niets van de maan.

Aldus schreef ome Willem.

---

dinsdag 16 maart 2010

Zuid Duitsland.

Zuid Duitsland.
Ook hier rustig en mooi, terwijl je goed kan doorrijden.

---

De grens

Na een korte boottocht in het donker over de Bodensee van Meersburg naar Konstanz toch nog tot aan de grens gekomen vandaag en dat had ik eigenlijk niet verwacht toen ik vanmorgen om acht uur in Florsheim bij een grote loods aan de Main de eerste klant er uit gooide en daarna een klant in Stockstadt, één in Gross Umstadt, nog één in Moeckmuehl en nog weer een in Ulm afleverde en dik na zevenen tot mijn verrassing de laatste duitse klant in Ueberlingen ook nog afleverde waardoor ik de laatste boot voor de oversteek kon halen en binnen de tijd mijn groene DAFje op de parkeerplaats aan de grens kon stilzetten. Vandaag wederom vastgesteld dat ook Duitsland mooi en stil kan zijn als je de juiste wegen maar pakt, zoals ik vanaf Buettelborn naar Stockstadt, en vandaar via Reinheim naar Gross Umstad en vandaar via Bad Koenig over een doodstille weg naar Vielbrunn, Weilbach, Wallduern en Adelsheim naar Moeckmuehl reed en daarbij echter ook helaas moest vaststellen geen enkel teken van het voorjaar te hebben gezien. Alle takken kaal, kaal en nog eens kaal en nergens madeliefjes en ook geen, zoals bij mij in de tuin, krokussen . Ja, zelfs daarna, vooral op de weg Ulm, Bad Saulgau, Ostrach, Ueberlingen reed ik nog lange tijd tussen velden die met een aanzienlijke sneeuwlaag waren bedekt, witte sneeuw, die juist in die omgeving uiteindelijk via de Donau in de Zwarte Zee zal weglekken, in tegenstelling tussen tot het regenwater en gesmolten sneeuw hier ter plaatse en weer ten noorden van Ulm die uiteindelijk via de Rijn in tegengestelde richting wegstroomt. Het blijkt ook steeds langer licht en heb nog tot ver na zeven uur in de avondschemering gereden, de wolken braken meer en meer na toch wel wat regen gehad te hebben vandaag, en op het laatst ontwaarde ik in zuidelijke richting een wolkenloze lucht met enkele sterren helder in de schemering en ook nu zijn er sterren te zien. Ik speur hemelkoepel af, maar nergens een stukje maan. Tijdens de overtocht op het meer heb ik hem ook tevergeefs gezocht. Misschien komt hij nog op, misschien issie te nieuw, misschien gaat hij schuil achter een wolk: ik blijf hem in de gaten houden, hier, op de grens.

Aldus schreef ome Willem.
---

maandag 15 maart 2010

Donker en stil

Nee, vandaag was het niets. Deze morgen met het DAFje naar Amsterdam gereden waar ik om zes uur met enkele collega,s eerst maar eens een wat koffie tot mij nam, de pakjes met een pompwagen uit de oplegger gereden, nieuwe pakjes er weer in en daarna even langs het vlakbij gelegen herstellingsoord voor DAFjes geweest om het voertuig van een klein gebrek, en welk gebrek kan ik u natuurlijk om privacy-redenen niet vertellen, af te laten helpen om daarna nog even voor een paar nieuwe sloffen langs de bandenboer te gaan en daarna in de stromende regen op weg naar een verre bestemming dewelke in vandaag nog niet heb bereikt. Integendeel: vanaf Amsterdam eigenlijk alleen saaie snelweg gereden, heel ouderwets, Arnhem, Oberhaussen, Keulen en net even voor Frankfurt bij de eerste klant halt gehouden om daar morgen als eerste te lossen en sta nu op een doodstil terrein bij bewolkte hemel en nieuwe maan. Donkerder kan bijna niet, slechts in de verte zie ik nog wat overbodige verlichting van een paar straatlantaarns op een totaal verlaten weg. Ik trek de gordijntjes maar eens dicht en dan is het hier stiller dan stil en donkerder dan donker. Alleen de regen, de druppels die op op het dak neerkomen, maken een tikkend geluid, maar daar slaap je weer lekker van.

Aldus schreef ome Willem.
---

zondag 14 maart 2010

Winter in de lente.

Img02911201003091634 Naar boven toe naar de grens Frankrijk spanje, met bruggen en daarop nu tonnen aan gewicht!  Van hoer tot voorbij de brug meer dan anderhalf uur! 

Img02961201003110834_2

   Durban corbieres, met mooie brug en eend.

Bloeiende Mimosa in de scneeuw!Img02966201003110934   

      

         

Img02982201003120725

De weg Moulin  Nevers

Img02987201003120919

Een franse molen bij Mige

Img02975201003111256 

IJspegels aan een rotswand, nu niet hoog in de Alpen, maar langs de weg even ten noorden van Montpellier.

zaterdag 13 maart 2010

Saint Remy en Provence.

Saint Remy en Provence.
Een week later! Even terug staat er dezelfde foto, maar dan zonder sneeuw!

---

Viaduct bij Millau

En dat in de winter, met ook nog aanzienlijk veel sneeuw.

Mozart, KV 547.

Onderweg, luisteren naar Mozart en gespeeld door Wanda Landowska, een uitvoering uit 1934. De muziek past uitstekend bij het door mij doorkruisde landschap. en andersom, het landschap nodigt uit tot het beluisteren van deze muziek. In twee delen geknipt, helaas, vanwege de lengte.

Dit is het eerste gedeelte van deel één

En dit was het einde van deel 1.

De koude terugreis met Wanda Landowska.

Hoe bestaat het! Toen ik vanmorgen wakker werd was het MIN TIEN, en dat op 12 maart in de buurt van Moulins! Ja, de winter heeft het mooi even gewonnen van het naderend voorjaar dat vorige week hier bijna scheen begonnen te zijn. Maar tussen de streken waar deze koude thuishoord en de omgeving waar zij nu verblijft is een warmer gedeelte zodat het er veel van weg heeft of deze kou hier zit ingesloten en zal niet de kans krijgen zich terug te trekken naar polaire gebieden, neen, deze kou zal binnen afzienbare tijd onder invloed van zonnestralen ten onder gaan aan warmte en zal de strijd verliezen, in tegenstelling tot het door mij uitrijden van deze moeizame spaanse partij die ik uiteindelijk toch in mijn voordeel ga beslissen omdat ik vanavond, weliswaar na ruim 38000 hectometers, ben thuisgekomen nadat ik vanmorgen met zonsopgang vertrok en ik nog juist zag dat van de afnemende maan niet veel meer dan een schilletje over was en de akkers door de kou met neveligheid waren bedekt en ik daarbij ook nog veel vogels, vooral kraaien, zag, die, uitgehongerd, naar voedsel zochten. Vergeet niet dat dit koude weer energie vreet aan de vogels en die daardoor meer voedsel nodig hebben dat er niet is terwijl ze ook nog met hun nesten goed te zien zijn omdat de bomen nog zo lang kaal blijven. Vanmorgen trouwens ook nog een pain chocolat met een petit cafe genuttigd bij de gisteren door mij omschreven uitbater, een echt vriendelijk en olijk kereltje, ook weer vanaf vijf uur op. Madam Tomat was nergens te bekennen. Maar goed, zo speelde ik ook deze partij uit, Moulins, Nevers, Auxerre, Reims, Rocroi, Brussel en Breda. onder het rijden heb ik eens goed naar de omgeving gekeken en daarbij vond ik vanwege de melancholieke omgeving het erg passend om intensief te luisteren naar een pianoconcert van Mozart en duikelde daarbij uit mij CD-doos een CD op van een opname vanaf een 78-toerenplaat waar de joods-poolse virtuose Wanda Landowska in 1934 het 26-e pianoconcert van Mozart speelde, toepasselijk ook, omdat deze dame wellicht ook deze route, maar dan in tegenovergestelde richting, heeft genomen toen zij de vlucht nam voor de nazi's, een vlucht die slaagde want in 1941 bereikte ze via Lissabon Amerika.
Als je goed naar de cadans luistert die ze destijds speelde hoor je héél geraffineerd de klanken van de eerste acte van Le Nozze di Figaro, de opera die een paar maanden na het pianoconcert in 1786 in Wenen in primaire ging.
Prachtig hoor, zo'n pianoconcert beluisteren op stille franse wegen en daarbij een lekker zonnetje, een goed medicijn tegen de koude die mij maar parten blijft spelen.

Aldus schreef ome Willem.
---

donderdag 11 maart 2010

Durban les Corbieres.

Durban les Corbieres.
Eindelijk, na dertig jaar weer eens sneeuw!

---

Tunnel.

Tunnel.
Hier kon ik net onderdoor, op weg naar Durban.
---

Het lelijke restaurant.

Het lelijke restaurant.
Dat ziet er toch niet uit! Je moet hier dus over de vangrai heenstappen! ---

Het lelijke retaurant

Het ziet er niet uit van buiten, een soort bouwkeet, en je verwacht er niets van, de ingang achter de vangrail verstopt, gewoon niet uitnodigend, net als de uitbater, een veel te dik en te klein mannetje, lelijke groene trui aan en een ronde bolle kop, net, gezien zijn korte haar met zeer brede scheiding, een Beatle met een schuifdak Het was koud vanmorgen, min tien, veel te koud en nadat ik de gordijnen opende eerst maar even naar de eerst mogelijke gelegenheid gereden waar stromend water was en een kopje warm drinken. Even na Prades kwam ik dat tegen en na mij verfrist te hebben koetelde ik via Perpignan naar Tuchan Corbieres, op de kaart een korte afstand maar voor een ruim geladen truck ruim een uur rijden over een kronkelige bergweg, en vandaar naar villeneuve Corbieres links af naar een laadadres, de naam van het dorpje ben ik vergeten, echt temidden van de rimboe, en toen ik de spullen er in had via Durban (nee, niet Durban Natal, maar Durban Corbieres) weer naar Narbonne. Een schitterende rit dwars door de bergen, zeker nu, nadat er na dertig jaar weer eens verse sneeuw ligt! Inmiddels krijg ik hier het voorgerecht opgediend, een oeuf mayonaise met lekkere plakjes worst, groenten op z'n frans en een stukje pate.
Bij Narbonne de weg op, de "Via Domitia", genoemd naar de overigens zeer wrede keizer van Rome die ooit de opdracht gaf deze weg aan te leggen, naar Beziers waar ik bij een neven gelegen dorpje, Mauvillan of zo, een afspraak had met een hollander die mij voorzag van vers gebottelde wijn waar ik straks thuis veel plezier van zal gaan hebben. Veel plezier beleef ik nu al van het net voor mij opgediende hoofdgerecht, een heerlijk stukje haas (lievre) met rijst en gebakken aardappelen die mij door een mevrouw met geverfd tomatenrood haar werd gebracht.
Als een haas ging ik na mijn vertrek uit Beziers de bergen in, richting Clermond Ferrand, als een haas, omdat ik zag dat het weer ging betrekken en ik voor de bui de bergen over wilde zijn. Na de eerste stijging was de zon volkomen door grijze wolken verduisterd en de temperatuur tot min zeven gedaald. En voort ging ik, Millau, Aumont Aubrac, Saint Flour en Brioude voorbij, jawel, goed opgelet, dit reed ik vorige week ook.
Maar naar Brioude reed ik dit keer door, Clermont Ferrand, en de temperatuur bleef maar onder nul terwijl onderweg gelukkig maar zo nu en dan wat stuifsneeuw naar beneden kwam. Gelukkig, ik had het zonder moeilijkheden gehaald, en nu nog even de weg naar Moulins op, even voorbij Saint Pourcelain sur Sioule en daar stopte ik het voertuig, twee kilometer vóór de N 7. Ik krijg nu een kaasplateau voor m,n snuffert, weer gebracht door madam Tomat, en daar staan wel erg lekkere kaasjes op, helemaal niet goed voor mij, maar wel lekker!
Ja, het eten smaakt en ziet er, in tegenstelling tot de entourage, prima uit. Hier kom ik vast nog wel eens een keer om een vijfgangenmenu ( waar ik er maar twee van over sla) voor 12 Euro te verorberen.
Nog even een dormeuse en dan gaan we weer slapen

Aldus schreef ome Willem.
---

woensdag 10 maart 2010

Avond

Avond
De avond valt, op de hoogvlakte bij Puigcerda.
---

Hammetjes!!

Hammetjes!!
Perniel op z'n catalaans! In alle soorten!!

---

Het alternatief.

Vanmorgen maar eens gewacht tot het licht werd en toen naar mijn eerste adres gereden dat helemaal achteraf in de bergen was gelegen. Overal sneeuw en dat geeft wel een heel raar gezicht als je hier in Spanje bent, maar goed. Toen ik de klant nabij linaris, even ten noorden van Barcelona, er uit had, naar het eerste laadadres gereden, een piepkleine puebla in de buurt van Villafranca de Penedes en hier was nauwelijks nog sneeuw te zien, maar wel zeer mooie bloesem van enkele kersensoorten. Ook de temperatuur werd al een beetje aangenaam, maar dat werd al wat minder toen ik naar het tweede laadadres in de binnenlanden even boven Manresa ging. Hier veel meer sneeuw en dat was toch wel erg vreemd. Tussen de middag had ik trouwens nog een lekker broodje met gebakken ei, tortilla, gegeten. Nergens kunnen ze zo goed eitjes bakken als in Spanje en Ik kijk er hier altijd, naast de overheerlijke hammetjes, naar uit. Welaan, toen de bubs er in zat naar een volgend adres in het achterland van Perpignan, bij het dorpje Tuchan, maar daarvoor moest ik wel weer de grens passeren en toen ik vanaf Villafranca terug reed zag ik reeds op de borden staan dat alle vrachtverkeer niet verder mocht dan Granolles, dus even voorbij Barcelona. Goede raad was duur, ik informeerde hier en daar en kwam te weten dat ook het vrachtverkeer bij Vic, vanaf Manresa richting Girona, ook al werd tegengehouden. Vooralsnog volslagen onbegrijpelijk; het was een stralende zon en niets wees of wijst op extreme omstandigheden. Deswege besloot ik een andere weg te nemen, niet eens zo veel om in kilometers, over Puigcerda en vandaar over col de la Perche of over de col de Quillane naar Perpignan te hobbelen, een overigens prachtige weg, eerst door de sierra del Cadi, daarna over een schiterende hoogvlakte van Livia (een spaanse enclave in Frankrijk), en vervolgens een wonderschone weg naar Prades en dan naar Perpignan. En inderdaad, zonder één centje pijn reed ik in een stralende zon de hiervoren beschreven route. Vooral het laatste deel, een echte bergweg door schitterend besneeuwde bergen en dalen, een temperatuur van soms wel min zeven (!) en talloze (haarspeld)-bochten en weliswaar heb ik Perpignan dan niet gehaald, maar ben wel tot Prades gekomen en dat is toch al een heel eind. En inmiddels vraag ik me af welke duistere bedoelingen de fransen hebben om de grens voor vrachtverkeer af te sluiten. Immers: Als deze weg al zo goed loopt, waarom zou een snelweg dan een probleem zijn?


Aldus schreef ome Willem.
---

dinsdag 9 maart 2010

Eindeloos!

Eindeloos!
Ziehier. De eindeloze rij de andere kant op, richting Frankrijk. Hier op ca dertig kilometer! Absurde toestand! ---

De spaanse grens!

De spaanse grens!
Dit zag ik niet eerder, en zeker niet in maart, dat de spaanse grens met sneeuw was bedekt! ---

De gecreëerde ramp.

Een uitzonderlijk titel voor dit bericht, maar ik kan er niet omheen. Vanmorgen vroeg in het donker, vergezeld van een halve afnemende maan, weggereden uit Lyon naar het zuiden. Gisteren kwam over het nieuws dat vanwege sneeuwval de weg Nimes-Perpignan was afgesloten, in ieder geval voor vrachtverkeer. Nadat ik de meeste spullen op mijn losadres in Cavaillon achterliet, wurmde ik mij, om zo te zeggen, via Saint Remy en Provence, waar nu aardig wat sneeuw lag bij min drie graden (vorige week 18 graden en een mooie voorjaarsdag!), Garons en La Grande Motte naar Montpelier waar ik even de autoroute probeerde, maar ging er vanwege de opstopping snel weer van af, nam de oude weg die overigens ook aardig vol was, en kwam bij Poussan bij de volgende oprit van de autoroute en aangezien het daar niet druk was gokte ik het er op. Alleen vrachtverkeer werd toegelaten en zo reed ik verder naar het zuiden. Maar bij Beziers dreigde het mis te gaan; meer dan 25 kilometer twee rijen dik vrachtverkeer en ik kon er gelukkig nog net af, reed om Beziers heen en ging de oude weg naar Narbonne op. Daar kwam ik vóór het dorpje Cousan in een file van drie kilometer die meer dan een uur duurde. De reden daarvan is mij onbekend gebleven. Daarna bij Narbonne west weer de autoroute op die betrekkelijk rustig was. Dat ging prima tot de "peage" bij Le Boulou, zes kilometer voor de spaanse grens. Overigens was de sneeuw die er gisteren was gevallen niet eens zo heel erg veel. In Zwitserland, Oostenrijk of Duitsland had men daar niet moeilijk over gedaan, maar hier sluiten ze voor een lange tijd, en langer dan nodig is, de weg af. Gevolg is natuurlijk dat er dan, zodra er wel gereden kan worden, meteen exorbitant veel vrachtwagens op de weg zitten, zoals nu het geval was. Maar goed: ik moest alleen nog van de ene naar de andere zijde van de grens en had dit binnen mijn rijtijd met gemak kunnen halen, ware het niet dat ik over zes kilometer meer dan twee uur deed: zowel naar boven als naar beneden stond alles vast en de eerste afrit was ook afgesloten. Toen ik de hoofdtolpoort van de snelweg in Spanje naderde, werd deze zomaar om half vijf volledig afgesloten, stond daar drie kwartier stil en hoorde op de franse radio dat achter mij ondertussen dertig kilometer file stond en kennelijk doordat men inzag dat de chaos helemaal compleet was geworden, zette men de tolpoort weer open. Het hele gedoe heeft echter nu tot gevolg dat ik op mijn schijf meer dan elf uur heb gereden, vanaf tien uur geen fatsoenlijke "officiele" pauze heb kunnen maken en ook nog eens over de toegestane diensttijd kwam hetgeen, als het tegen zit, na vier weken kan resulteren in een absurde bekeuring van meer dan tweeduizend euro (afhankelijk van het land waar ik word staande gehouden) terwijl ik tegen deze overmacht volstrekt niets kan en kon doen! Maar nu even terugkomen op de bovengemelde titel.
Toen ik uiteindelijk Spanje in reed, stond aan de andere kant richting Frankrijk een eindeloze file van meer dan dertig, veertig kilometer lang, twee rijen dik en ook de nevengelegen oude weg stond volkomen klem, terwijl de weg op en naar de grens, zo had ik gezien, volledig vrij was, maar doordat er bij de tolpoortjes steeds weer verkeer onnodig werd tegengehouden, werd de file alleen maar langer en is deze gekte een in de hand gewerkte gekte waarvan de achterliggende bedoelingen mij niet duidelijk zijn. Maar door deze in de hand gewerkte vertragingen ben ik natuurlijk vast niet de enige die met zijn rijtijd in de knoop kwam. Niettegenstaande dat: ik heb vandaag ondanks de hindernissen Spanje bereikt en we wachten maar tot morgen af hoe het verder zal gaan. Aan gene zijde zie ik nog een stilstaande rij trucks richting Frankrijk staan en hier, op dit autobaantankstation, loopt het alweer vol met vrachtverkeer en ook bussen, bussen vaak vol met schooljeugd, die ook allen hebben vastgezeten in de file en die hier vol rumoer het restaurant binnen stormen. Ik vertrek maar weer snel weg uit dit gekkenhuis en trek me terug in mijn stille cabine. Gelukkig staat er geen collega met bulderende koelmotor naar mij zodat ik goed zal kunnen slapen.

Aldus schreef ome Willem.
---

9 maart 2010!

9 maart 2010!
Druiven nabij Narbonne, zoals ik ze nog nimmer zag!

---

maandag 8 maart 2010

Stil en mooi.

Stil en mooi.
La france is rijk aan mooie, glooiende en stille wegen. Hier tussen Virty en Brienne, waar normaliter veel akkerbouw is in vorm van graan, haver, mais en boekweit. Door de koude is er -nog- niets.
---

Een koude maandag in maart.

Een afnemende maan hield mij hedenmorgen gezelschap, ik zag hem vrijwel de hele tijd links vóór mij en onder haar hoede passeerde ik Breda, Antwerpen, Brussel en Charleroi en net na Charleroi diende het ochtendgloren zich aan terwijl de halve maan nog zeker tot elf uur waar te nemen was. Vóór achten, op het moment dat de meesten onder u nog niet eens op het werk verschenen, reed ik tussen Couvin en Rocroi Frankrijk binnen. De hemel was volslagen wolkenloos, de cabine werd door de opgekomen zon tot tropische waarden verwarmd, maar zodra ik even het voertuig verliet ervoer ik de venijnige noorderwind. Kennelijk blies de grimmige winter vanaf de polen met veel leedvermaak de meest koude lucht naar het zuiden. Inmiddels vernam ik dat wolken met een ijzige lading, die nog gisteren neerkeken op Longyearbejen en Jan Mayen, met een wrede glimlach de noordzee waren overgestoken en op veel plaatsen in Nederland voor een wit landschap aan het zorgen waren. Opeens zitten we weer in de klauwen van deze gemene winter, gemeen, omdat ze het heeft aangedurfd de lente in de rug aan te vallen, want vanmorgen bezorgde zij in het Rhonedal een dik pak sneeuw, hier neige genoemd, dusdanig, dat het verkeer tussen Montelimar en het spaanse La Jonquera, volledig werd stilgelegd. Zelf mat ik vandaag soms temperaturen van min tien en nog minder, maar vanaf Dijon kwam er een miniem plusje in beeld. Ergo: het nimmerweer heeft dit deel van Europa volledig in zijn greep en maakt mijn werk wel wat onaangenaam. Nadat ik Frankrijk binnenging doorgegaan over Vitry en Bar sur Aube naar Dijon en sta nu in Lyon en kan niet verder omdat de tijd op is. Morgen weer verder, maar ik weet nog niet wat voor partij dit wordt. Ik probeer 1: e2-e4 e7-e5. 2: Pg1-f3. Pb8-c6. 3: Lb5, en dan weten schakers onder ons wat voor rit dit wordt, maar voor openingen ben je ook afhankelijk van de zetten van je tegenstander en als die op 1 .........e7-e6 speelt, komen we in een franse partij terecht. Dus wordt het alleen Frankrijk of wellicht Spanje, want met Lb5 is de partij spaans. Inmiddels is het duister weer ingevallen en sta op een tamelijk verlaten parkeerplaats met uitzicht op de uitvalsweg vanuit Lyon, de A6, en met hier net aan de overkant een veel te grote supermarkt, een Auchan met 96 kassa's waar de hele tijd voertuigen af en aan rijden. Daar net heb ik er ook even rondgebanjerd en daar voor zegge 46 cent wat aangekocht. Welaan, ik ga maar eens verder met het boek van Safranski wat ik aan het lezen ben. Ik verzeker u, het is geen reisverhaal.

Aldus schreef ome Willem.
---

vrijdag 5 maart 2010

voorjaarsbloesem.

Img02795201003021255_3 Img02796201003021313 Prachtige bloesems, onder andere van de Mimosa.

op het werk! soms gaat het mis!

Img02864201003050806 Img02867201003050811 Dit was ik bijna vergeten. Toen ik vanmorgen op het werk kwam in amsterdam, reed een vrachtwagen met een container achteruit de loskuil in. Toen echter de chauffeur de deuren opende, kon hij nog net wegspringen en vielen bijna twee paletten wiskey ter aarde. Een aangename lucht, maar wel drankmisbruik.