Maandag vertrokken voor een laatste Tour-de-Frans; een laatste voordat ik volgende week met vakantie ga en dit keer lijkt het er op dat het een heuse rondrit gaat worden; gisteren, nadat ik geladen had, vertrokken, via de Zeeuwse route, de Westerscheldetunnel, Zelzate en Gent en, wederom, afzakken naar 't zuidwesten: Arras, Amiens en zo, via mijn eigen weg, verder.
Meen niet, dat Griekenland nu zoveel inwoners heeft: minder dan Nederland en het hangt zo om iets meer dan elf miljoen; ondertussen trachtte ik er een beeld bij op te roepen; 538 miljard grassprieten; hoeveel voetbalvelden zijn daar voor nodig? Hoeveel kersenbomen om eenzelfde hoeveelheid kersen te verkrijgen? Wie naar het bedrag kijkt en het aantal inwoners in aanmerking neemt komt met enig rekenwerk tot de conclusie dat er een slordige miljoen euro per twee Grieken is uitgeleend, maar al die poen lijkt gesmolten; foetsie, verdwenen in het Orakel van Delphi.
Onderweg, gisteren alsook vandaag, vernam ik van die andere chaos. De chaos ontstaan bij de verbinding met het Britse eiland, iets, dat al jaren aan de gang is en thans escaleerd. Asielzoekers trachten al jaren Engeland te bereiken: reeds in de jaren negentig, toen ikzelf bijna wekelijks Calais met goederen bezocht, deed zich dit fenomeen al voor en, hoewel ik -en mijn collega's- nooit naar Engeland ging heb ik ze ook reeds enkele keren in de laadruimte gehad en de reden waarom "men" naar Engeland wil, is, dat men aldaar, eenmaal aangekomen, een werk- en verblijfsvergunning ontvangt. Reden ook, waarom de Britse grenswachten nauwkeurig op zoek gaan of er eventueel een verstekeling aan boord van de vrachtwagen zit; wordt er eentje aangetroffen, dan is de chauffeur alsmede het bedrijf van wie de truck is, de klos: een deel van de verblijfskosten worden op beide verhaalt en het doet niet ter zaken of de chauffeur -of het bedrijf- wel of niet van de verstekeling op de hoogte is. Hierdoor ontstaan, uiteraard, absurde situaties, zeker nu het aantal vluchtelingen en oversteekbewegingen de laatste jaren fors is toegenomen en de Franse politie geen mankracht heeft voldoende op te treden; er zich overigens niet al te veel voor inspand; onbegrijpelijkheid mijnerzijds: dat chauffeurs aldaar niet massaal de boel gezamenlijk blokkeren. Nee, plotseling komt dat van een andere zijde: veerbootpersoneel staakt, en blokkeert de treintunnel, iets, dat chauffeurs al lang zelf hadden moeten doen, al is de reden van het veerbootpersoneel louter een financiele: ze willen gewoon, net als de Grieken, meer poen.
Ondertussen liep de temperatuur op; gisteravond bleef ze hangen op 33 graden; in de nacht koelde het aangenaam af: ik wist nog tot voorbij Mortange te komen; vlak voor Le Mans had ik het zaakje stilgezet en vanmorgen weer in beweging gebracht, een dag waarin ik de hemel nauwkeurig afspeurde, maar nergens ook maar enig wolkje ontdekte; Le Mans, Saumur, Thouars en Parthenay, in welks laatste stadje ik even rondfietste terwijl de buitentemperatuur maar bleef stijgen: de 33 voorbij. Maar verder snorde ik, Nior voorbij, meer naar de kust toe, Rochefort, en pal op Royan aan, de havenstad waar voor 't eerst, in 1945, door Britse bommenwerpers napalm op de Duitse bezettingtroepen werden afgeworpen en waardoor ook het stadje ernstig werd beschadigd. Onderweg werd het steeds warmer en overal, links en rechts, de rollen, eindeloze hoeveelheiden rollen; stilzwijgend, meestal in dezelfde richting: een enkele rol viel uit de toon. Niet ver van de plek waar de Gironde in de oceaan verdwijnt lossen; 27 ton, ik was dus de hele weg drie ton te zwaar geweest, maar op het traject waarover ik voer spieden doorgaans geen gendarmes: ook deze keer ging 't dus goed.
Lossen, 37 graden in de schaduw: toen ik klaar was vluchtte ik de cabine in, vertrok met de airco op volle toeren. Overigens was 't niet benauwd: de vochtigheid gering en daardoor de gevoelswarmte niet onaangenaam; het eerste laadadres bevindt zich ver van 't losadres vandaan. 'T Eerste adres van de elf, dus we zijn nog wel even bezig.
Zo rolde ik Bordeaux voorbij, dit keer in oostelijke richting. Onderweg even stoppen en voor 't eerst zag ik de temperatuurmeter de veertig graden overschrijden; 43, alsof ze direct uit de Sahara kwam en na de stop stoof ik voort; nog steeds ontwarend de rollen, tientallen per akker, bij elkaar duizenden: Agen voorbij, richting Toulouse.
De avond kwam; de nacht viel in: ik luister naar een langzaam deel van een sonate van Beethoven die zich doorgaans voor langzame delen liet inspireren door de nachtelijke hemel: sterren en maan: een bijna volle maan, pal boven mij, nog twee keer, dan volgt de laatste bloedmaan: absurde toestanden: Calais, en het toneelspel rondom de Eurovergissing, rondom een ten dode opgeschreven Euro; steeds meer chaos, steeds meer afgrijselijk nieuws lijkt in aantocht.
En links van de parkeerplaats wederom rollen; grote rollen stro die mij van een afstand griezelig in de gaten houden; niet één valt er uit zijn rol.
Aldus schreef ome Willem.
Verzonden door ome Willem
