Dé zet!

Het ene jaar informeert het andere jaar; als de aflossing van de wacht worden de opgedane ervaringen doorgegeven aan de opvolger: nooit een lacune; nergens een onderbreking.

Geruisloos: er wordt niets gezegd, geen woord gehoord. Spraak zonder klank is het; de paradox van het nieuwe en oude jaar. Een tijdlang kijk ik naar de nachtelijke hemel; een hemel die bedekt wordt door regenwolken waaruit voortdurend neerslag valt; toch zie ik weer hemelse stemmen; stemmen door ogen opgevangen; het is on-gehoorde taal. Een pantomime van voorbij verre gewesten; een zwijgende welsprekendheid.

Zoals beleefd op de vele, met name, nachtelijke reizen. Of turend over de vierenzestig velden.
De midwinterzet; maar wat ís een midwinterzet?

Witte koning op veld h7, de zwarte koning op a2.  Een zwarte toren op d6 en een witte loper op het witte veld d1 en als laatste een witte pion op e7


Juist; wit staat schaak; maar wat is dan toch de midwinterzet!  De klaroen; overwinning! Geruisloos weerklinken de laatste zetten; een nieuw jaar, een nieuwe partij kan beginnen.

Misschien kan allen muziek de onhoorbare gehoorde weergeven, summier, maar toch. Op de achtergrond hoor ik snelle maten van Cosi fan Tutte.  De ijzeren deur van het nieuwe jaar opent zich; nog even, en de oude deur valt achter ons in 't slot

Aldus schreef ome Willem

De midwinterzet

Inmiddels heeft een woedende steenbok de zon met wiskundige precisie voor het zoveelste jaar achtereen weer teruggekopt wat betekend dat daardoor de dagen weer langzaam gaan lengen.

En zo, vanwege het naderende jaareinde, kunnen weer wat cijfers worden genoteerd al laat ik dit keer de kilometers achterwege; immers, en het is af te lezen aan het ruim aantal mindere buitenlandse nachten, werden vele kilometers dit keer niet door mij weggereden.

Het zijn de laatste reizen; wellicht volgen er nog een paar.  Afgelopen periode nog één keer in Duitsland geweest; echter zonder fototoestel waardoor ik dit keer geen opnamen maakte.

Fantastische luchten, besneeuwde hellingen en het passeren van de oude grens tussen oost en west hetgeen ik nog steeds als ongelofelijk acht, ware het niet dat de werkelijkheid al weer bijna dertig jaar anders is.

Afgelopen jaar, en daar zijn ze dan, de cijfers: België drie, Luxemburg vijf en Duitsland tien.  Frankrijk ruim bedeeld met 52, Italië negen en Spanje bleef achter met twee.  Oostenrijk en Zwitserland elk slechts één.  Samen 83 en dat was de afgelopen jaren altijd wel meer geweest. We zullen jaren terug moeten gaan dat een getal gelijk of onder de 82 geeft; zeker ruim in de vorige eeuw.

Wat niet betekend dat deze trend zich niet zal doorzetten.  Vermoedelijk zullen de komende jaren de getallen als maar minder worden; de behoefte om te reizen neemt met het ouder worden steeds meer af.

Misschien ook wel dat dit de laatste keer zal zijn dat ik zogenoemde jaarcijfers noteer. Er is immers een tijd van begin waardoor er ook altijd weer een tijd van ophouden, stoppen zal volgen. 

Het is het verhaal van de vrachtrijder die steeds meer op de spreekwoordelijke rem gaat staan; en daar komt bij dat er andere zaken zijn waar, althans deze, vrachtrijder zich steeds meer op gaat toeleggen zoals, en dat moge inmiddels wel bekend zijn, het edele schaken wat een steeds grotere rol in ’t leven gaat spelen. 

Met het zich in volle aandacht begeven op de vierenzestig velden ontloop ik ook de grote, míjn grote, ergernissen waaraan ik me zou kunnen stoten; zoals dat in naam van de vrijheid alle vrijheid lijkt te worden vernietigd.

Ondertussen luister ik naar Antonio’s  largo van de winter; de winter, de donkere tijding waaruit straks het voorjaar wordt geboren; in een ingewikkelde stelling probeer ik een midwinterzet te vinden.

Aldus schreef ome Willem 

Zwartwit

Terwijl buiten de sneeuw valt...

Studeren incognito de schakers...

....terwijl buiten een waar wit kleed wordt gedekt

De bezetene

Even breekt de zon door en zet de witbesneeuwde daken in een zachtrode gloed; een eerste sneeuwdag dit jaar, meteen na de eerste kristalmorgen.

De bezetenheid neemt toe; een mens gevuld met een boze geest; wie zal dat nu nog kunnen ontkennen?

Honderd jaar geleden; 8 december 1917, de dag dat de slag om Jeruzalem een aanvang had; de geallieerden tegen het Ottomaanse Rijk.  Honderd jaar later mept een van de duivel bezetene de ruiten in van een Joods restaurant in Amsterdam; wederom om de naam Jeruzalem.

Nog slechte een eenling, allerminst verward, want hij wist exact  wat hij deed, maar het geeft wel een in- en doorkijkje aan na-oorlogsen hoe het er, 79 jaar geleden, in Duitsland aan toe is gegaan: hoe de Joden zich moeten hebben gevoeld toen massaal hun ruiten stukgeslagen en hun goederen geroofd werden.

Angstaanjagend wanneer men een bezetene tekeer ziet gaan; in beslag genomen door een satanische macht; haat, Jodenhaat schreeuwende: als al het geloof in G'd betwijfeld wordt; het bestaan van duivels kan toch, na het aanschouwen van zoveel geuit gruwel, toch onmogelijk meer ontkend worden.

Enkele sneeuwwolken drijven, thans leeg, langzaam voorbij; de avond is niet ver meer.

Amsterdam was nog moeras; zelfs Germanen waren er nog ver weg toen de stad waar men zich zo ongelofelijk druk om maakt reeds hoofdstad was.  Hoofdstad van een volkje dat, ondanks eeuwenlange vervolgingen, nog steeds vrolijk rondhuppelt en altijd hebben veracht om veracht te worden.

Nog vier dagen; op dinsdag na zonsondergang, wordt de eerste kaars van de menora weer ontstoken; teken van licht en een nieuwe tijd: de geesten die de bezetenen vulden zullen bezit nemen van zwijnen en zich in de diepste diepten van de zee werpen.

Aldus schreef ome Willem

Wintereend

December;

De eerste sneeuw.....