Hoeveel mensen hebben mijn site bekeken?
woensdag 20 april 2022
maandag 11 april 2022
Het G'dsgeschenk
Alles was dichtgegaan, opeens. Winkels, kantoren, ja, en wat nooit eerder gebeurde; zelfs de kerken.
Vanuit de
verte komt iemand op een fiets aansnellen; verder is de omgeving stil, stiller
dan ooit, stiller dan een kortgeleden voorheen.
Toch herken
ik de nieuwgeschapen sfeer, ik ken en herken het van mijn reizen die ik in
opdracht uitvoerde achter het “IJzeren Gordijn” waar op de gezichten verlangen te lezen was
naar een ooit dat het toen misschien wel eens kon overtreffen of in ieder geval
kon doen wederkeren.
Het leek wel
met één enkele vingerknip; alsof een groot deel van de mensheid vanaf toen
bezeten werd door demonen, een schrille angstkreet werd uitgeroepen en
regeringen sloten zowat alles op wat zich bewoog. Een nieuwe, bedompte wereld werd een feit. En
voor hoe lang?
Slechts een
enkeling waagt zich nog buiten terwijl het reeds voorjaar is en ik vraag mij af
of de teloorgang ook van míjn gezicht af te lezen is. Immers moeten we sinds de
angstkreet onze vrijheid afstaan voor een kennelijk onzichtbaar gevaar.
Zelf sta ik
op van de boomstronk waar ik even rust vond en loop al mijmerend verder het
verlaten bos in waar ook net de voorbijrazende fietser in verdween; in de verte
hoor ik snerp- en zanggeluiden van vogels, maar welke weet ik niet.
Ooit, zo
mijmer ik, werd de mens angst aangejaagd met het Allergrootste, De
Allerhoogste, het allergrootste wat men zich maar kan voorstellen en sinds kort
wordt eenzelfde angst aangejaagd met het allerkleinste en beide, zo lijkt het,
zijn een misvatting. Sterker: een
leugen.
De weken, de
zomer, de maanden gaan voorbij, het jaar 2020 taant ten einde en er gaan
geruchten over de komst van een verlosser, maar dit keer niet liggend in een
kribbe. Nog steeds kijkt menig medemens angstvallig
om zich heen en het lijkt wel of iedereen schrikt van de ander.
Ja, het is
een absurde tijd geworden. Nog niet zo
lang geleden spraken we onze verontwaardiging uit over de onvriendelijke
toestanden in een land als Iran waar vrouwen voor het niet of onjuist dragen
van een hoofddoek werden bestraft, maar onze verontwaardiging is als sneeuw
voor de zon verdwenen nu het onszelf betreft. Wie zijn mondkapje niet of
onjuist draagt, geen voldoende afstand van de ander houdt of thuis een feestje
geeft kan ook straf verwachten.
Maar we
houden moed! Want nu de nieuwe prik die een groot deel van de bevolking
ontvangt als haar Vaccias haar intrede heeft gedaan zal aan alle waanzin
spoedig tot een einde komen. Meent men.
Het is
december 2020 wanneer het kind in de kribbe volledig wordt ondergesneeuwd door
wat velen zien als het nieuwgeboren heil; excellenties maken er zelfs een diepe
buiging voor en overal, nagenoeg wereldwijd, klinkt de heilsboodschap: “De prik
is tot onze verlossing gekomen !”
Zelfs in kerken
klinkt de heilsboodschap; vanaf menig
kansel wordt gepredikt “Het is een geschenk van G’d!” en wie, ja wie o wie
waagt het om deze oproep te negeren? Wie
waagt toch dit geschenk niet te aanvaarden?
In het hele
jaar 2021 wordt het gepredikt als een nieuw aanvullend sacrament, echter
stilaan wordt steeds duidelijker dat het cadeau toch niet geheel aan de
verwachting voldoet. Er wordt gegoocheld met percentages om te verdoezelen dat
het niet werkt; een auto rijdt wel of niet, maar nooit voor slechts 50 of
andere procenten.
Maar
inmiddels is menigeen al zo gedeprogrammeerd dat feiten er totaal niet meer toe
doen. De reeds geënte massa zoekt in de haar
zelf opgeroepen duisternis naar zelfbevestiging op gelijkerwijze als destijds
het Duitse volk deed middels een nare snorremans.
Mensen die
stikken van angst, trachten met psychische wreedheid anderen in dezelfde angst
te werpen.
Onzin wordt
verheven tot zin. Echter tot zinloze zin
en ik denk terug aan de woorden uit De zondebok (René Girard): in
menswetenschap is het altijd zó, dat men een verklarende waarheid toekent aan
de ondoorzichtige gegevens juist vanwege die ondoorzichtigheid en datgene waar
men in het geheel geen vat op heeft toont zich als een naadloos geheel omdat twijfel
nergens meer kan binnendringen.
En dat zien
we, medio voorjaar 2022, twee jaar na dato, duidelijker dan ooit. Angst voor de Allerhoogste is een slechte
raadgever; angst voor het allerkleinste eveneens.
Het meest
twijfelachtige, het absurde en ook de leugen wordt dermate als zeker
voorgesteld dat logica, ja, zelfs de geringste twijfel nog maar enige kans
heeft.
In alle
vezels van de maatschappij klinkt de (on)heilsboodschap van de Vaccias; in
kranten, op radio en TV, ja, elke mogelijkheid wordt aangegrepen om het te
promoten.
Maar het
meest aangrijpende is wel dat zij die beter kunnen en moeten weten, zij, die
zich herder van hun kudde wanen en roepen dat het een geschenk van de Eeuwige
is, thans moeten beseffen dat hetgeen zij roepen en prediken louter blasfemie,
godslastering is.
De nacht is
donker en koud en in gedachten dwaal ik onder een heldere maan naar die plek met
uitzicht op de zee waar de ene eenling het opnam tegen een kleine 1000 Baäl- en
Asjera-priesters. Het is bijna middennacht half maart en ik zie een halfwas
maan midden in de Tweeling staan; een huiver vervult mij.
Als het
werkelijk, zoals zij, die herders, profeteren, dat het een G’dsgeschenk is, dan
heeft Hij de kudde en haar herders mooi in de maling genomen. Maar aangezien de
Allerhoogste en Eeuwige dit nooit, maar dan ook nooit omwille van zijn Naam zou
toestaan, moet geconcludeerd worden dat alle herders die deze vaccias, welke
thans alleen al in Europa tienduizenden doden op haar naam heeft staan,
gepredikt hebben als een Geschenk van G’d, gelijkenis vertonen met de
Baälpriesters op de berg Karmel ten tijde van Elia.
Immers; als
de Eeuwige wat weggeeft is dat altijd volmaakt. Vandaar dat Hij destijds
zichzelf heeft weggegeven; als Messias. Hij houdt niet van half werk.