Vanmorgen, nadat ik eerst te Amersfoort wat spullen had gebracht, naar Vaassen gesneld om een volle bak te laden voor het zuiden en zowel in Amersfoort als in Vaassen werd wachten mijn deel. Ach, en dat wachten, dat heb je nooit echt in de hand.
De oude, wijze man, wijs geworden door het klimmen der jaren, door het vele lezen, niet in de laatste plaats de Thora, wijs geworden door de Vrees, Respect en Eerbied, liep met zijn twaalfjarige kleinzoon langs dichte struiken, omheind door bomen en terwijl de snelle kleine jongen achter de vogels aan rende om te zien of hij er één kon vangen, genoot opa intens en zichtbaar van het tafereel.
Er zijn wel meer dingen die je niet in de hand hebt. Naast wachttijden ook motorpech, lekke banden, plotselinge wegafsluitingen of verkeersopstoppingen. Daar kun je niet veel aan doen.
Dan, opeens lukte het, de kleine jongen. Met zijn rakkerse snelheid had hij met zijn kleine knuisjes er eentje te pakken. Een klein vogeltje!
Nadat ik uit Apeldoorn vertrok reed ik bezijden de Maas Nederland uit, het zuiderbuurland in en ondertussen had ik een tijdje met mijzelf overlegd welke route ik zou nemen, want deze keer is er aardig wat keus.
Ditmaal koos ik voor de oudst bekende route dewelke naar Zuid-Frankrijk voert en ooit aanbevolen door de A.N.W.B. die voor deze route een zeer speciale omslagmap ontworp en in omloop bracht, een route die ik in een grijs verleden met familie reed en het zal omstreeks 1960 geweest zijn.
Vanuit het zuiden reed ik het al later al eens meer, maar nu, eigenlijk, voor het eerst met de truck vanuit het noorden, via Liége, Nandrin, Havelange en Dinant naar Givet om zo langs dezelfde Maas vanuit het zuiderbuurland een nog zuiderlijker land, Frankrijk, in te trekken.
"Opa", riep de kleine guit, "Opa, is het vogeltje nu dood, of leeft het vogeltje nog". Inmiddels hield hij zijn kleine handjes met daarin het diertje gevouwen. "Raad eens, opa!"
In Givet zette ik mijn voertuig neer op het grote plein en kloste een half uurtje door de straten van het stadje dat een vervallen indruk maakt. De muren van de huizen ademen werkloosheid, want in de wijde omgeving heeft men hier niets om handen. De winkels waren armoedig en in het centrum dronk ik, tussen vermoedelijk wat werklooslui, een petit café.
Ongeduldig keek de kleine schavuit naar opa, want als opa zou zeggen dat het diertje leefde, zou hij even snel knijpen en dan aan opa laten zien dat het diertje dood was, maar als opa zou antwoorden dat het diertje dood was, zou de jongen zijn handen openen en het vogeltje laten wegvliegen.
Maar natuurlijk had de wijze oude man de kleine jongen wel door.
Vanuit Givet nog een stukje langs de Maas opgereden, tot even na Fumay, maar toen recht door verder gegaan, via Rethel naar Riemen en u weet nog wel dat dit de oude naam voor Reims is.
Vandaar was ik al snel in Troyes en op de weg naar Auxerre heb ik het voertuig voor de nachtrust stil gezet.
De route, de methode om van de ene plaats naar de andere plaats te reizen, dát kun je nog zelf in de hand houden, mits je maar geen "navi" gebruikt. Gebruik je dat toch, dan zal ook dat ding de reiziger meer en meer naar zijn hand zetten.
Dan heb je zelfs ook dat niet meer in handen.
"Opa", vroeg de kleine jongen, "Opa, is het nu..."
"Het vogeltje", antwoordde opa, "Het vogeltje, mijn jongen, is in jouw handen"
Aldus schreef ome Willem.
---
