Het leven van een vrachtrijder

zondag 7 oktober 2018

Vallende eikels

Hoe lang deed je erover? Hoe lang duurde de reis van de oost- naar de westkust, van New York naar San Francisco?

Was hij al in Amerika? Of dreef hij nog op de Atlantische Oceaan als passagier van een enorm zeeschip.

Nee, ik weet het niet. Wél dat hij pas over een maand aankwam nabij de oostkust.Ach ach, het is alweer honderd jaren geleden en ik vraag me af;

Zijn de herfstkleuren nu net zo fraai als weleer?

Heeft hij ze gezien? Ja, gezien, maar had hij er oog voor?

Nee, vragen kan ik het hem niet meer. Maarwel mijmer ik zelf verder; ga op weg, opweg naar nieuwe kleuren, nieuwe woorden in nieuwe tijden. Steeds weer breekt een nieuwe tijd aan; ze volgen elkaar sneller op dan ooit.

Een nieuwe herfst; rood en bruin, vallende eikels.

Naar waar de komende dagen? Terwijl de laatste Duitse en Turkse legers verslagen werden; het roemloze einde van het oude Ottomaanse rijk.

En toch; die samenloop.

Aldus schreef ome Willem

Herfst 2018

Herfstlucht 2018

...met de eerste kleuren.....

donderdag 27 september 2018

De samenloop

Verweg, ergens in het verre noorden, viel reeds de eerste sneeuw; toen, en nu.

Dáár, rondom Rovaniemi, vanwaar de winter langzaam maar zeker onze kant op komt. en toen, toen de grote oorlog nog een paarduizend slachtoffers zou eisen terwijl de Spaanse griep er de definitieve genadeklap aan zou geven, ook.

Ooit, ook toen, was een van mijn toenmalige oude vrienden reeds een tijd onderweg. Vertrokken, eerst naar het Britse eiland en vandaar scheep gegaan naar Amerika vanwaar ze voor het grootste deel de trein zouden nemen naar de westkust. Waar hij, de toen negenjarige jongen precies was, weet ik niet exact te achterhalen, maar het zou nog ruim een maand duren voordat de de grote oceaan zou worden bereikt.

Ondertussen verglijden de dagen anders dan weleer nu ik geen regelmatige verre rezen meer maak; geniet ik van een staalblauwe lucht en ben te vinden in de mijmeringen waarmee ik in gedachten terug ga naar de onbeschrijfelijk vele en mooie reizen die mij vergund zijn geweest en geniet ik dagelijks van door mij -of anderen- gespeelde schaakspel.

Onlangs nog, een week terug alweer, was ik in 't land te vinden toen ik met een ferme tegenwind met het rijwiel via Wijk bij Duurstede, Buren en Zaltbommel via een veerverbinding tussen Aalst en Veen een familiebezoek bracht in een Brabants plaatsje met een vogelnaam.

Genietend van een heldere maan; sukkot voorbij, terwijl juist de planeet Mars zich duidelijk manifesteert en een geheimzinnige koelte de atmosfeer doet bloeien.

Wanneer de negenjarige jongen de westkust bereikte, weet ik exact. Weet ik, omdat hij, inmiddels hoog bejaard, mij dat heeft verteld. Binnenkort, zo heb ik mij voorgenomen, vertrek ik voor een bezoek aan Italië, en wanneer ik dan terug ben zou de negenjarige nog steeds niet in de Pacifische haven zijn aangekomen.

Hoe vreemd; een nagenoeg onherkenbare samenloop.

Aldus schreef ome Willem

maandag 24 september 2018

Met tegenwind

Afgelopen week fietste ik van mijn huis naar het ongeveer 75 kilometers verderop gelegen Meeuwen; met de hele dag door tegenwind. Toch maakte ik onderweg een paar aardige plaatjes.

Door het bos, nazomer, en eikels vallen neer

Ergens bij de Waal, een merkwaardig object....

De overtocht van Aalst naar Veen

Onderweg bloemenpracht

...en Zelverklei

...terwijl er plotseling een kudde schapen de weg oversteekt.

zondag 9 september 2018

De sjofar

De eerste slachtoffers van de griep waren reeds gevallen toen, net als dit jaar, het nieuwe jaar, Rosj Hasjana, in begin september gevierd werd, toen, 5679 terwijl de grote oorlog op zijn laatste benen liep: nog even, en er zou geen soldaat meer over zijn.

5679, tóen, viel op dinsdag en woensdag, dit jaar begint het nieuwe jaar wanneer straks de avond valt, 10 en 11 september.

Opeenvolgende gebeurtenissen: de griep zorgde voor een spoedig einde van de eindeloze en zinloze oorlog; vandaag schudt Europa op zijn grondvesten en wordt, op totaal andere wijze dan ooit, vanuit de uithoeken overvallen.

Oh, welk raadsel schuilt hierachter?

Mars en Jupiter stonden voor kort aan de nachtelijke horizon links en rechts, op ruime afstand van de maan. De zomerbode is voorbij; de zon passeert straks de evenaar en de steenbok zal haar straks weer op de horens nemen.

Vanavond wisselt het jaar: 5779, nog steeds de twee zevens in het midden; de laatste keer!

Reeds in de verte hoor ik het geluid van de ramshoorn!

Shana Tova..!

Aldus schreef ome Willem

zondag 26 augustus 2018

Wim

Afgelopen week stapte ik mijn voertuig en reed voor de tweede keer in veertien dagen naar Purmerend. Purmerend, want daar heeft een bijzonder persoon gewoond, een heel bijzondere meneer zelfs die ik al meer dan 42 jaar heb gekend.

Want ongeveer 42 jaar geleden was het, dat ik voor het eerst werkte bij mijn laatste werkgever in bijna het hartje van Amsterdam, toen gevestigd aan De Wittestraat.

Daar liep toen al mijn naamgenoot rond, maar nooit in een broek, want een broek had hij niet. Nee, want hij droeg altijd en eeuwig een pantalon. En zijn haardracht: toen velen het haar tot ver over de schouders droeg: hij niet.

Zijn haardracht is in al die jaren ook altijd hetzelfde gebleven: kogelronde knar en kort geknipt haar. En altijd een net overhemd, want ik heb hem nimmer kunnen betrappen op het dragen van een ordinair T-shirt of anderszins

Willem reed altijd vrachtwagen met aanhanger, tenminste, ik weet niet beter en hij was daar aardig bedreven in. Achteruit hoekjes om, gewichtsverdelend laden; hij heeft wat afgebuffeld met die combi.

Willem mopperde altijd, natuurlijk op alles, en was daarbij goed gemutst, vol met humor. We kwamen elkaar herhaaldelijk tegen, dan weer aan de Belgische grens, of opeens in Le Havre, bij één of andere onduidelijke routier en ook wel eens een paar jaar niet.

Maar de laatste jaren, vooral met de komst van de draagbare smoespijp, hadden we vaker contact. Met Willem brak ik regelmatige nacht, we dronken samen een pintje, we hadden het tijdens zijn laatste werkzame jaren altijd gezellig.

Overigens, ik schrijf wel Willem, maar hij heette eigenlijk gewoon Wim, maar als hij mij belde en ik “Met Willem” opnam, antwoordde hij steevast: “Met die andere Willem”

Samen met z’n tweeën beklommen we met zware vrachten de Simplonpas en daalden af waarbij Wim vond dat ik te snel reed en ooit eens over “de bak” schreeuwde: “Je lijkt Niki Lauda wel!”

Of dat andere moment dat we samen bij Joost, aan de grens Hazeldonk, vertrokken en met 78 kilometer per uur naar Amsterdam snorden terwijl juist daarvoor over een groot deel van het traject een inhaalverbod voor vrachtverkeer van toepassing was en over diezelfde bak mopperende collega’s met allerlei verwensingen hoorden; ja, dat Wim daar gezellig aan mee ging doen, totdat we uit elkaar gingen na de afslag Lexmond omdat Wim naar Amsterdam en ik naar huis, ten oosten van Utrecht reed en we bij gelijke snelheid, die we dan opvoerden tot aan de negentig per uur, gelijktijdig op de brug over de Rijn zouden snellen: hij over de brug van Vianen, ik die bij Houden en we nog even gezellig tegen elkaar vertelden dat we elkaar zagen.

Jaren gelden ging de “oude Bobo” in de "vut", en daar zag hij al een tijdje naar uit: lekker bij zijn vrouwtje en eindelijk van die auto af. Hij had het verdiend.

Maar na tien jaar werd hij ingehaald door onze oudste vijand; een week voor zijn overlijden was ik nog even bij hem; ik wist dat dít het aardse afscheid was, ik wíst het: nog een laatste aai over zijn karakteristieke voorhoofd, waarbij ik onhoorbaar mompelde: “Vaarwel, ouwe jongen!” en binnen een week vertrok hij naar gene zijde van ons aards bestaan.

Daarom; daarom reed ik afgelopen donderdag voor een laatste reis naar Purmerend; de goede lezer weet wel waarom.

Wim; zal ik je ooit nog terugzien? Tranen wellen in mij op en woorden schieten tekort.

Aldus schreef ome Willem.

Langs de weiden

In de nabijheid van mijn woonplaats

Nog niet zo lang gelden kleuren deze stuiken nog hagelwit;

...dezelfde stuiken een dag later, toen de zon er op viel. Welk een verschil 1

Hoe schitterend, zo'n markante weiderand

...en ook de sloot gaf kleine geheimen prijs

zondag 5 augustus 2018

De schaaksauna

Afgelopen twee weken werd te Dieren het open kampioenschap schaken gespeeld. Echter dit keer onder extreem warme temperaturen, regelmatig de dertig graden nabij.

En dan met enkele honderden in één zaal!

Bijna iedereen zat aan een plastic waterflesje te lurken en ik vermoed dat na afloop het plastic-afval enkele vuilniszakken vol zal zijn geweest.

Mijn prestaties vielen wat tegen, al had ik na afloop toch 1/2 punt meer dan vorig jaar.

Voor het overige: een impressie.