De meesten van mijn collega's kennen het wel, net na de Pont de Tancarville, tot voor "kort" de voornaamste doorgang van Picardië naar Normandië. Tegenwoordig is de Pont de Normandie bij Le Havre meer belangrijk.
Vanaf Varades recht naar het noorden, beetje westelijk zelfs, na een eerste, kronkelig, begin kaarsrechte lange wegen die je eindeloos lijkt af te kijken, langs de grens van het officiële Bretagne, misschien nog net Vendée, of toch al Normandië, reeds voor Laval lees ik departement Mayenne, een niet al te bekende streek.
Vanaf de Pont de Tancarville rijdt je door het dal van de Seine en als je richting Caen gaat zie je links een stijle rotswand, altijd prachtig om langs te rijden, iedere keer weer. Indrukwekkend; op het plateau, aan het begin, een oude vuurbaak, een "phare", meestal wordt dat over het hoofd gezien; ook door collegé.
Mayenne zelf kom je deels nog door, reed verder naar het noordwesten, Domfront, nog net daar voor schoot ik westelijk een landweg in, op weg tussen appel- en peergaarden naar een adres, een zogenoemd ophaaladres, het bleek een grote boerderij te zijn.
Herstel: of jonge collega's het weten, betwijfel ik, maar de ouderen zeker wel, langs de stijle rotswand opeens een grote parkeerplaats met daarbij een klein gebouwtje met puntdak, een bijzonder uitziende pleisterplaats, een "Relais".
Intussen overdenk ik de gaarden, schreef ik het wel goed? Is het niet: appels- en perengaarden?
Cider, voornamelijk appelcider, maar ook perencider zijn producten uit de streek, een licht alcoholische drank, nooit vond ik het lekker. En calvados, zeg maar een "cognac" vervaardigd met en uit appels, naast "fromage" is Normadië er beroemd mee geworden en naar de sterke drank werd zelfs een departement vernoemd. Het waren ook de producten die de boer vervaardigde en na het laden snorde ik verder, via La Fleche en Caen richting Nederland
Ooit was het een bekende pleisterplaats, het stond er vol met camions, Fransen, Belgen en Nederlanders, het was er goed slapen, goed douchen en goed eten, kortom, goed toeven, zo, langs de doorgaande weg naar het zuidwesten, naar, ondermeer, Bretange: iedereen kón die tent gewoon!
Is het soms ook Appels-cha of Appel-scha, en, zo er dan eenzelfde naam in peer of peren bestond: Peer-cha of Peren-cha, Peer-scha of Peren-scha??
Net rond de middag kwam ik er langs, er stonden wat luxe auto's, het bleek open, maar de grote parkeerplaats was afgezet met grote betonnen bloembakken waar tussendoor alleen personenvoertuigen konden, maar ernaast was nog een plek waar een aantal trucks zouden kunnen staan: ik besloot tot een tussenstop.
Jaren gingen voorbij, de hoofdweg verloor zijn functie aan de snelweg, aan de Pont de Normandie, steeds minder trucks legen bij het "relais" aan. Bovendien kwamen er langzaam maar zeker andere trucks op de weg die de neringdoende niet bezochten, eenvoudig weg omdat daar bij hun geen geld voor werd weggelegd, de Polen, Roemen en anderen, de routier ging dicht, kwam leeg te staan, een aantal jaren.
Vreemd hoor, bij nader inzien blijkt het Perengaard en Appelgaard te zijn, waarom bij de één het meervoudig, en bij de ander het enkelvoudig woord?
Klaarblijkelijk had het weer een bestemming, echter niet meer als routier, binnen was het er deftig, alles tot in de puntjes vernieuwd, niets wees er meer op dat hier nog truckers kwamen, het straalde hoogwaardigheid uit en het enige wat bleef was de naam, restaurant du phare.
Wijngaard, kijk, daar kun je mee leven, want wijn is, net zoals melk, reeds enkel- en meervoud, hoewel het woord wijnen bij sommige wijnhandelaren wel zijn intrede deed (en waarom dan niet wijnenhandel gebezigd?).
Toch wilde ik er nog één keer even goed toeven, ik zag "selle de Agneau" staan, iets van schaap dus, en toen er ook nog knoflook bij stond, was ik verkocht: ik liet het gerecht aanrukken.
"Selle" bleek een soort biefstuk te zijn, en, het moet gezegd, ook hier weer de goede kant van de Franse keuken, werkelijk heaute quisine, lekker, niet te veel, ik genoot weer eens van het kostlijk maal.
Na een drie kwartier weer verder, mijn stemming had het midden tussen droef en melangonisch, in mijn rechterspiegel verdween de teloorgegane routier, de Pont de Tancarville kwam al spoedig in zicht en daarna doorkruiste ik Picardië via Abbeville waarna ik langs Hesdin en Douvrin de reis naar nederland af maakte.
Perengaard en appelgaard, ach, je moet eigenlijk nooit appels met peren vergelijken, ook niet als het gaarden zijn.
Aldus schreef ome Willem.
---
