Vanaf Toblach af is het vier en een half uur karren tot hier, vandaar, tijd voor de wettelijke rust en ik kijk over de voor mij gelegen helling, deels begroeid met druivenstruiken en deels met fruitbomen, afdalend naar de oever, maar ik blijf boven staan, drentel wat heen en weer en bedenk mij hoe het water in het meer water is.
Een fles water, zolang deze niet wordt geopend, bevat steeds hetzelfde water, maar hoe zit dat met het water van dit meer?
Het water komt van ver, vanuit de bergen rond de Gothardpas, voornamelijk smeltwater, maar natuurlijk ook regenwater en vult dag en nacht het meer. Toch wordt het meer niet vol, want elders vloeit er water weg, weg, via een lange weg, naar de Noordzee, maar kijkend naar het water zie ik toch steeds hetzelfde water want ik ervaar het water niet als ander water.
Het water van de Bodensee dat er net zo uit ziet als vijf, tien en twintig jaar geleden, tenminste, er is geen verschil te zien, net zo min verschil als het water uit de zo net genoemde fles.
Boven het meer drijven wolken, grijze wolken en ze komen traag mijn kant op terwijl het wateroppervlak onder de wolken tintelingen vertoont: ander water voegt zich van boven bij het onderwater, bij hetzelfde water, het water van de Bodensee dat nooit veranderd en steeds hetzelfde water is.
Goed, het stroomt er in, en het stroomt er uit, maar hoeveel water blijft er voor eeuwen achter, staat geparkeerd, en doet niet mee aan de doorstroming? Misschien wel het leeuwendeel en wellicht dat daarom de Bodensee er steeds als Bodensee uit ziet?
Inmiddels heeft de regen uit de wolken ook mij bereikt en ik voel wat spetters in het gelaat, maar het overgrote deel zal ter aarde vallen, er in weg sijpelen en op den duur in het meer geraken. Één worden met het meer.
Ginds zie ik de veerboot, de veerboot die ik ook wel eens neem, afgelopen maandag nog, en je krijgt echt niet de indruk, telkenmale dat je met de veerboot vaart, dat je steeds door ander water vaart want steeds blijkt dat je over geen ander water vaart dan het water van de Bodensee.
De pauze is om en ik sjok naar mijn auto, want ik wil nog een eind verder vandaag. Vroeg of laat keer ik hier vast wel weer eens een keer weer, denk ik.
Om dan wederom vast te stellen dat aaj het water van de Bodensee geen spat veranderd is.
Aldus schreef ome Willem.
---
