Gistermorgen belde ik even naar Frankrijk en werd ik direct overvallen. Overvallen door het droevige nieuws dat Marcel Lapierre, één van de beste wijnmakers van Frankrijk, op zestig-jarige leeftijd is gestorven. Kort geleden schreef ik dat ik over twee mensen een slecht bericht kreeg, en één van die twee betrof Marcel, altijd goedlachs, hoedje op, baardje en een karakteristiek brilletje. De hele verdere dag, trouwens, ook vandaag, werd ik door droefheid voortgedreven. Het spookte aldoor door mijn hoofd, want kort geleden sprak ik hem nog en leek er niets aan de hand te zijn, en nu. Nu moet deze dwaze wereld het doen zonder hem.
Intussen leef ik mee met Marie, zijn vrouw, en zijn twee kinderen die dit verdriet moeten dragen.
Aldus schreef ome Willem.
---
