Gistermiddag stapte ik in één van mijn vele voertuigen en reed naar Purmerend. Want daar woont een bijzonder persoon, een heel bijzondere meneer zelfs die ik al meer dan 35 jaar ken. Want ongeveer 35 jaar geleden was het, dat ik voor het eerst werkte bij mijn huidige werkgever in bijna het hartje van Amsterdam, toen gevestigd aan De Wittestraat.
Daar liep toen al mijn naamgenoot rond, nooit in een broek, want een broek had hij niet. Nee, want hij droeg altijd en eeuwig een pantalon. En zijn haardracht is in al die jaren ook altijd hetzelfde gebleven: kogelronde knar en kort geknipt haar. En altijd een net overhemd, want ik heb hem nimmer kunnen betrappen op het dragen van een ordinair T-shirt of anderszins
Willem reed altijd vrachtwagen met aanhanger, tenminste, ik weet niet beter en hij was daar aardig bedreven in. Achteruit hoekjes om, gewichtsverdelend laden, hij heeft wat afgebuffeld met die combie.
Willem mopperde altijd, natuurlijk op alles, en was daarbij goed gemutst, vol met humor. We kwamen elkaar herhaaldelijk tegen, dan weer aan de belgische grens, of opeens in Le Havre, bij één of andere onduidelijke routier en ook wel eens een paar jaar niet.
Maar de laatste jaren, vooral met de komst van de draagbare smoespijp, hadden we vaker contact. Met Willem brak ik regelmatig nacht, dronken samen een pintje, we hadden het de laatste jaren best wel gezellig.
Enkele jaren gelden ging de oude Bobo in de "vut", en daar zag hij al een tijdje naar uit: lekker bij zijn vrouwtje en eindelijk van die auto af. Hij had het verdiend. En vandaag werd het wel weer eens tijd, de oude veteraan weer eens over zijn ronde bol te aaien.
En zo bracht ik deze middag door, met het droevige nieuws van Marcel, die Willem natuurlijk ook heeft gekend, met melancholieke anekdotes over een voorbije tijd, en om een uur of vijf namen we afscheid van elkaar. Later, in de avond, mijn zinnen verzet met schaken op de club in Amsterdam.
Trouwens: is het leven niet één groot schaakspel?
Aldus schreef ome Willem.
---
