Afgelopen nacht werd ik opgeschrikt door een waar tempeest zoals er volgens mij nog nooit een op de luxemburgse hooglanden is geweest. Een voortdurend bliksemen en grote donderslagen begeleid door ferme windvlagen brachten mijn nachtrust enig ongerief toe alhoewel ik het tafereel niet had willen missen. Daarna, na een lekker kopje koffie, door grote watermassa's en Ardennen naar de maasvlakte heengespoed alwaar ik mijn handel voor Glasgow in een zee-container zag verdwijnen. Vanzelfsprekend heb ik, bij het zien van zulke watermassa,s van zowel die uit de lucht alsmede die van de havens, langdurig naar de wathermusic van de heer Haendel geluisterd hetgeen ik erg toepasselijk vond. Na het losritueel spoedde ik mij naar een andere haven, de luchthaven, waar ik 33 paletten zout water in flesjes in de achterbak kreeg met de bestemming Rouen gelegen in het land van brie en pernod die we morgen even ter bestemde plaats zullen gaan afleveren. U leest het, ome Willem krijgt het nog druk aan het einde van de week. Reeds ben ik al gekomen tot ver in het koningrijk Belgie om morgen heen en weer naar Rouen te racen. Ik moet namelijk wel het land uit zijn omdat zaterdag aldaar het niet toegestaan is met mijn dafje te koersen vanwege een vrachtautoloze sabbat.
Welaan. Leila Tov, goeden nacht alvast. Morgen is er immers weer een dag.
Ome Willem.
Voor diegene die geinteressert zijn waarom er een lading met duizenden kleine flesjes zout water van Amsterdam naar Rouen moet worden versleept kan ik meedelen dat het hier om spul gaat waar je contactlensen mee reinigt.
---
