Jawel, na een uitstekende nachtrust in stille omgeving mijn fraaie reis vervolgd door het land van Sauerkraut en Kant, hoewel Kant, indien hij nu zou leven, niet in dit land maar in Rusland zou leven, vooropgesteld dat hij niet van woonplaats zou zijn veranderd omdat het vroegere Koeningsbergen het huidige Kalliningrad is en dat is nu net de stad waar hij gewoond heeft en waar ik deze reis niet kom vanwege het feit dat ik richting Heidelberg reed na eerst een aantal klanten van verse thee te hebben voorzien en na Heidelberg en Karlsruhe het gebied tussen de Siegfried- en Magonotlinie inreed en Ik kan u zeggen dat van de strubbelingen destijds niets meer te merken was terwijl de lucht links van mij betrok en ik, nadat ik bij Freiburg recht het Zwarte Woud inreed nog een spatje meekreeg om uiteindelijk mijn reis in Koblenz bij Waldshut aan de rijn voor vandaag te beeindigen. Tussen de linies door vond ik het toepasselijk om het gevangenenkoor uit die opera te beluisteren waarvan de hoofdpersoon niet eens bestaat: Fidelio van Beethoven, waar de net bevrijde gevangenen zingen; Heil sei dem Tag, heil sei der Stunde
Die lang ersehnt doch unvermeint
Gerechtigheid mit Huld im Bunde
Von unseres Grabes Tor erscheind
Ik vraag me af of die soldaten van weleer hier op de Siegfriedlinie dit toen honderd jaar oude lied wel eens hebben gezongen of dat ze dit nu weer aan de fransen hebben overgelaten.
We tasten daar vooralsnog over in het duister, maar het is zondermeer zeer passend in het vandaag doorkruisde landschap delen van deze opera met de nooit bestaande hoofdpersoon te beluisteren, al paste het niet echt tussen de bomen van het zwarte woud.
Tot morgen maar weer, de klok heit thans en dat nodigt mij uit tot zachte rust.
Ome Willem.
