Lang duurt ze, dit jaar, lang, want hoewel ze reeds begon, toch blijft een groot deel van het loof nog standvastig groen aan de bomen terwijl de stilte ze nog onaangeroerd laat.
Een weifelden stap verder op voor wit vijandig terrein; ook het veld b5 mag niet onbesproken blijven; de onheilspellende sfeer: 'Pathétique', in b geschreven, of anders de sombere klanken uit de zesde van de man die eens zei: "Er stroomt geen Joods bloed door mijn aderen, maar ik voel de verachtelijke haat van alle antisemieten als ware ik een Jood", ook uit klanken samengesteld passend op een veld als b5, zijn zesde, geschreven in Stalin's tijd, uiteraard, in b.
Een tussenstop; misschien is 't niet meer dan een voorlopige tussenstop, een tussenzet, ein Zwischenzug waarbij, volgens de Hamletschrijver, wanneer het onzichtbare zichtbaar wordt "het onmogelijke mogelijk blijkt en dan datgene dat wat overblijft, hoe onwaarschijnlijk ook, wel op waarheid moet berusten!"
Niettemin; waar gaat het onheil heen, waar strijkt ze spoedig neer nu miljoenen euros in ijltempo worden bijgedrukt door een Italiaan die gewend is aan de o zo vele nullen , de man zonder geschiedenis, want hoewel we dag noch uur kennen: voorzeker, een schokkende inflatie staat als een neerwaartse orkaan voor onze financiële deur; duidelijke bespiegelingen: Pjotr en Dmitri; beide op de zesde, wie zag de lijnen die naar b5 voerden? Wie ontketend de golvende bewegingen van de zee waarin al onze loze beloften en voornemens verzinken?
Geen reis, dit keer, alweer niet, eenvoudig weg omdat ze er niet is. Geen weg; zelfs geen doodlopende. Slechts een wankele wandeling langs velden vanwaar soms groot onheil dreigt; of er één bezoeken waarmee een beproefde Spaanse aanval begint: b5!, loper b5, reeds op de derde zet!
Ze stonden er voor zonsondergang; bij de zee, bij een kwispelende rivier, de aandacht gevestigd op de vissen, de orthodoxen, aan de vooravond van de Grote Yom, de Yom Kippoer, de dag van vandaag, niet alzo genoemd, maar alzo is in het zijn van de dag; niet zomaar verfoeide Pjotr de werken van Richard en inspireerde William's toneelspel Dmitri tot sidderend tonenspel.
Misschien binnenkort, terug naar de gaarden, terug naar de bergen, tussen het gewoel der wielen, rubber en asfalt, wellicht, misschien, even een stil verlangen; vandaag echter even verpozen op b5, een toren op b5!
Een toren, een zwarte toren op b5, dan een zwarte loper op d5 en eveneens een zwarte koning op d1; slechts één wit stuk, een witte loper op a4: wie ziet de koning? Waar staat hij? Vertel me waar hij staat! Vertel me!
De D-759, een Franse departementaal, maar een doodlopende, een onvoleindigde, vol trieste, depressievolle strofen van de diepgeraakte en zieke Frans, 1822, ook al in b; b-mineur zelfs, de route nabij Thouars nabij de twee riviertjes sevres, onvoltooid, zoals zijn korte leven. En toch, b-5 blijft me bezighouden, vooral de toren op b-5 en de onzichtbare witte koning.
