Een volle maan; geen ster te zien. Wie had ze weggewist? Na half zes opkomende zon en ik ontwaarde een hoge nevel in de lucht; nabij Revel zag ik aan de bomen dat de wind onstuimig tekeer ging en vanuit de westelijke Garonne-vallei zag ik massaal grijs opdoemen. Ook tijdens het lossen liet het onzichtbare zich van zijn woeste kant zien.
Zijn er statistieken over bijgehouden welke pion op de eerste zet het meest gespeeld wordt; d2-d4 of e2-e4? Want daar zijn we inmiddels aangekomen; veld e2, het witte veld vlak voor de witte koning, wellicht één van de twee.
Als je tegen hem speelde, en ik had één of twee keer de eer, en je won, dan keek hij je lachend aan, wees naar een paar zetten ervoor en zij dan, vol van vermaak: "daar had ik je toch bijna te pakken, he!" Ondanks zijn verlies kon hij er oprecht van genieten, jaren lang; vier en twintig jaren lang.
Daarna dolend door de vlakte onderaan de Alarik-bergen, de bergketen van waaruit de Visgotische koning Alarik met zijn leger een tijdlang de vlakte onder controle hield; Roujan, Alignan en nog een paar dorpjes en tot slot nog 'n adresje in Montpellier waar ik net op tijd aankwam om het in de kar te doen en mee te nemen naar Nederland; hoog in de lucht toenemend grijs, alsmede broeiend weer.
Zes en tachtig jaar oud werd hij; en enkele jaren daarvoor speelde hij in een tweede turnus een eerste partij die hij won en zodoende één keer op een honderd procent score uitkwam; januari 2010 en op de website van Caissa is de partij bewaard gebleven.
Weer stuit ik op 't mysterie; ook via veld e2 kom ik niet verder; de tweede lijn, het vijfde op de rij en evenals d2 ook door vier stukken direct onder controle; Le2, Pe2 en De2; zetten die met een zekere regelmaat terugkeren en later maakt het veld wel eens plaats voor een toren; en toch, het geheim blijft, zoals 't hele spel een bijzonder geheim bergt. Zodoende doorzoek ik elk veld, veld voor veld, want ergens moet toch de onthulling te vinden zijn.
Tot Nimes, daar vond ik 't best; even een flits, weer zag ik zijn markante gezicht voor me; in gedachten zie ik hem binnenkomen; groetend en altijd een merkwaardige Amsterdamse glimlach, hij gaat zitten, schudt de hand van zijn tegenstander die dit keer met zwart speelt; en speelt zijn eerste zet; de pion vanaf veld e2; Johan van der Klauw, 1926-2012, 20 juli 2012, vermoedelijk het meest sportieve clublid die de club ooit heeft gekend.
Aldus schreef ome Willem.
.
