Overwegend kaalheid, een tjd lang zonnig, een tijd lang flinke regen en twee dagen dolen door het zuiden van Duitsland en om een beeld te geven schets ik de namen in volgorde; Würth an Rhein, Worms, Dettingen nabij Niederstotzingen, Erharting, tachtig kilometer ten oosten van München, Windach nabij Landsberg en als laatste losadres Tüningen in de schaduw van 't zwarte woud en vervolgens een ophaaladresje te Turckheim dat aan de voet ligt van de Elzas nabij 't franse Colmar waarna ik pal noordwaarts keerde en halt hield te Wissembourg op de grens van twee natiën; inmiddels een slordige vijftienhonderd kilometers verder.
Toch zag ik ze, met name en vooral in de uitgestrekte alpenweiden bij Haag in Oberpfalz en tussen Memmingen en Meßkirch, de opnieuw geelgenopte velden vol paardenbloemen; het onmiskenbare voor de nieuwe tijd; trouw als altijd kwamen ze tòch!
En later, nadat ik terug was in 't paradijsvolle dal van de Rijn, tussen Alsace en Schwartzwald, ten westen van Freiburg de bloeiende bloesems van de fruitboomgaarden in de Breisgau terwijl ze verlicht werden door doorgebroken zonneschijn; maar vooral de juichende bomen op de weg naar Colmar terwijl boven de nog besneeuwde toppen van beide bergruggen grote zwarte wolkpartijen hun woede bekoelden met lange slierten zwiepende neerslag dat als geselslagen er op neerdaalden.
Juichende, jongfrisgroene bomen in de zon langs een lange en stille weg; op de achtergrond grim en grijns nabij de streek waar Albert Schweizer zijn jeugd heeft doorgebracht.
Maar verder nog kaal; een week na het spraakmakende referendum, kale wijngaarden, bladloze bomen en eenzame kraaien; enkele jaren na die merkwaardige kanteling in de tijden en terwijl ik in één dag de Donau en Rijn de eeuwen door zag stromen begreep ik dat beide wateren elkaar nooit zouden leren kennen.
Integendeel; het ja en nee van beide stromen loopt steeds verder uiteen en raken ver van elkaar verwijderd zoals het oost van west; een altoosdurende scheiding. Tenzij er natuurlijk nog mensen zijn die in een gereduceerde wereld geloven.
Twee stromen, met elke minuut weer ander kabbelwater dat zich verwijderend van de oorsprong; nooit keert ze eeuwig weder; nimmer! En dat is toch iets om te onthouden.
Aldus schreef ome Willem.
.
