Saronno, de bakermat van de bitterkoekjeslikeur, Amaretto, dat echter al decennia niet meer van hier komt.
Het is duidelijk; de blijvende economische neergang is slechts een verschijnsel van een proces van veel grotere omvang; onze verwachtingshorizon is in evenzo snel tempo gewijzigd al de horizonten op mijn reis deze week; vanuit het franse Moulins snorde in in gezelschap van een bijna volle maan via Roanne naar Saint-Etienne en even ten zuiden daarvan, midden in een voornaam berglandschap waar het de nacht ervoor gevroren had en rijp het uitgestrekte grasland glaswit kleurde, bevond zich mijn eerste losadres.
Daarna kroop ik voor even tussen het gewoel rond de stad Lyon om daarna rustiger oorden op te zoeken; in zonnig maar nog steeds koel weer door de hoge Jura naar de nog hogere Alpen, Alpen met hun fraaiwitte kruinen en waar ik onder 't hoogste punt doorging naar daar waar de koelte was verdwenen. In de avonduren bleef 't zelf in Aosta nog mogelijk zonder jas buiten te toeven; een kleine fietstocht, een aangenaam verpozen.
Afgelopen dag; dwars door gewiemel, tussen duizenden, ja, het welhaast ontelbaar rondtoerend blik aan de noordzijde van Milaan en Bergamo. Ik was verbaasd, wederom verbaasd over haar oneindigheid terwijl de omgeving frisgroen en zich in uitbundige groei en bloei presenteerde; warm was de dag geweest, en het zoete van een behagelijke zonnenwarmte verzachtte de ergernis van de verkeerschaos; tussen het laden en lossen door een paar wachttijden waarin ik even hernieuwd genieten kon van 't woelige leven alhier; herinneringen werden aangevuld met nieuwe ervaringen en ook het ijs smaakte weer als vanouds.
Er is een verschil, een fundamenteel verschil met vroeger tijden van culturele en economische crisi; wegwijzers van weleer, de reformatoren en contra-reformatoren, de Romeinse keizers, ja, humanisten en moralisten, profeten, ja, zelfs Mohammed; zij hadden hun blik gericht op het voorheen; eeuwen lang predikten verkondigers voor betere tijden de weg terug, terugkeer naar oude normen en waarden die men doorgaans roekeloos verlaten had.
De toekomst, zelfs de naaste toekomst, is in nevelen gehuld en we dolen in een dikke mist langs de afgrond; thans lijkt er alleen een vooruit. Vooruitgang zonder enige notie tot terugkeer!
We zijn aan boord gegaan, de terugweg werd ruw afgesneden en voor ons gapen onbekende diepten; we treden onvoorbereid duizend duizelen tegemoet.
Achter ons hoefgetrappel van talloze paarden; voor ons de onmetelijke zee.
Aldus schreef ome Willem.
.
