Zeg me waar u naar kijkt; zeg me. Hoog, altijd hoog boven de Saintonge; duizenden slierten en eilanden in alle tinten wit; 't zijn de verhalen. Lang geleden, bij kampvuur, tijdens de korte zowel de lange avonden vertelden de Santonen hun verhalen aan elkaar, verhalen die, net al overal elders, doorklonken in de lucht en de wolken namen ze mee. Wolken, een onuitputtelijke verhalenzee en waar zonnenkransen er glans aan geven, afgedrukt tegen de blauwe hemel: elk wolk is een verhaal op zich, vermengt zich met een andere wolk waardoor weer een nieuw verhaal ontstaat. Een nieuw verhaal dat beneden weer verteld wordt.
Voort snorde ik; vanaf het gisteravond bereikte Doullens via Amiens, de Seine over bij Les Andelys en onderweg tastte ik de donkere gebieden van mijn gedachten af; dwaalde door een spookachtige achtergrond die zich aan de periferie van mijn geest ophield; de lange weg Chartres-Tours, de N-10, waar oude herinneringen dwars door het tasten bovenborrelden, boven, als was 't een oud verhaal opnieuw verteld.
Kleurende wolken, steeds meer. De verhalenstromen vermeerderen zich dagelijks; in de nacht vullen nevels de dalen, waaieren uit over de eindeloze akkers en velden; dansen over zee en meren en met een luister vangt men ze op. Om te vertellen, verder te vertellen, terug naar de wolken die ze meenemen naar onbekende verten.
Na Poitiers denderde ik de weg naar Melle op en snelde het mysterieuze Saintonge binnen; een streek met een eigen, oude taal (Er is zelfs een Kuifje in 't Saintongais), kwam langs Saintes en Saint Pons; even later stond ik stil bij de knaagschuur in Saint-Genis-de-Saintonge.
Opeens; ze keren terug vanuit de schemergedachten terwijl de zon langzaam ondergaat; onderweg betrapte ik de natuur op heterdaad; haar schoonheid ontging me niet.
Wat ziet u, waar gaat u aandacht naar uit; vertel me in een weer nieuw verhaal; vertel me wie u vertelt en ik weet wie u bent. Vertel een telling ver!
Aldus schreef ome Willem.
Verzonden door ome Willem
