Vanaf Lausanne is 't niet ver meer naar huis, tenminste, al men het vorengaande traject in acht neemt; twaalf uur ongeveer, dus uiteindelijk zou ik een twee uur tekort komen; zo vergaat het een vrachtrijder die gebonden is aan strikte regelgeving en dat tevens de gevolgen zijn van het lange wachten van de dag ervoor waardoor ik de rijtijd niet volledig kon benutten. Desalniettemin; ik ging er heerlijk van genieten, deze laatste dag van het jaar, het jaar 5774 en tevens de eerste dag, de eerste herfstdag van het jaar 2014.
Eerst heeft de wetenschap ons uit het middelpunt gerukt door ons te plaatsen op een bol en daar omheen een eindeloze ruimte te scheppen; het was de eerste stap van onze nietigheidsverklaring; met die zogenaamde kennis hebben we niets gewonnen; integendeel, eenzaam zwerven als een stip in een altoos zwijgende ruimte die niets van ons bestaan afweet vervult ons, danwel zou ons moeten vervullen, met afgrijzen en het heeft er veel van weg dat het enige nut van dit soort kennis niets anders betekend een overwinning op het niet-weten en het maakt dat "De Vrolijke Wetenschap" van Nietszche een stuk minder vrolijk is dan dat ze zich voordoet. Trouwens; wie geeft mij de garantie dat niet één of andere lichtengel ons hier op het verkeerde been zet!
Na de Zwitsers-Franse grens nam ik afscheid van de stikdonkere maanloze nacht en snorde ik de vertrouwde route; Pontarlier, Valdahon en Vercel; nergens een aanwijzing dat ergens verderop, zoals op de heenweg, de weg was afgesloten en ik vermoedde dat de boel weer open zou zijn. Maar helaas, daar kwam ik pas tijdens het koffiedrinken in Passavant, net voor de Route barré, achter. Jammer, pech, maar 't gaf me wel de gelegenheid een andere route te verkennen. 'T bleef overigens fris, maar uitermate zonnig, voortreffelijk reisweer door prachtig landschap met kerkjes en dorpjes in hoogstaande schoonheid en samen met de prachtige natuur voelde het als gestolde muziek.
De tweede vernedering kwam tot stand door de mens zijn menselijkheid te ontnemen door hem te verdieren; zijn voorheen immer beleefde hoge afkomst werd opeens verlaagt tot het niveau van de fauna; de mens niet meer dan een louter natuurfeit, de tweede trap tot zelfverlaging; dat is 't, wat wetenschap vermag en al zou het dan niet zozeer gaan om de
waarheidswaarde, dan zeker wel om de waarde die zulk een wetenschap heeft voor 's mensen leven.
Eerst volgde ik een deel van de omleiding, maar eenmaal aangekomen bij de Doubs, liet ik me niet terugvoeren naar de andere zijde van de deviation; via Isle le Doubs volgde ik een ander, mooi "geel" weggetje ten oosten en evenwijdig van de hoofdroute en zo kwam ik, met slechts een gering tijdsverlies, in Lure aan.
De derde trap der zelfvernedering is toch wel de mens in de delen in een grote hoeveelheid moleculen, voor het overgrote deel tot water te verklaren met wat zout, kalk, ijzer en tal van andere atomen en moleculen; de mens zonder verschil met de overige natuur, de mens als ding onder de dingen, of, zoals Foucault het schreef; "De mens zal verdwijnen als een gezicht in het zand aan de oever van de zee".
Onderweg naar Epinal kwam ik nog een vanuit de andere richting komende collega tegen, Jan J, die altijd al graag in een van deze blogg-kolommen onsterfelijk gemaakt wil worden; voorkomt in de film: "Jan op de motor" en reeds toen al in het wereldwijde web verzeild raakte; Jan, met wie ik bovenaan de helling te Remiremont in de Demoiselle enkele kopjes koffie dronk: na een uurtje vervolgden we onze wegen, beide in tegenovergestelde richting hetgeen bijna spreekwoordelijk klinkt.
Enkele uren later vond ik in Luxemburg een aantal dorpsgenoten, net terug van de druivenoogst, op mijn weg. Later volgde nog een laatste stuk; tussendoor nog een boodschap te Malmedy, dan tot aan Roermond, exact in tien rij-uren.
'T is welhaast een dramatische komedie: de mens, die zich met wetenschap en techniek opricht, omhoogkrikt, met kennis het niet-gewetene overwint en die dan uiteindelijk in zijn ontdekte universum verdwijnt en als een naamloze atoom ten onder gaat.
Met een spons wisten we onszelf weg; hebben we ons losgemaakt van onszelf. Morgen is 't nieuw jaar!
Aldus schreef ome Willem.
---
