Het hoge woord moet er maar eens uit!
L'elirope, een nieuwgeboren Frans woord dat net zo uitgesproken dient te worden als l'europe en het herbergt nauwkeurig hoe de Europese Unie zich ontwikkeld en 't blijkt een herhaling van een weerbarstige geschiedenis te zijn, gevolg van de funeste Europese volksziekte die als de mondeling overdraagbare eurofilis bekend staat en waartegen nog geen vaccinatie werd ontwikkeld omdat de farmaceutische industrie er alle belang bij heeft dat de aandoening blijft voortbestaan.
Al eerder gebruikte ik de metafoor; met schaken is ook zo veel uit te leggen. Het begon zo aardig, zo, met z'n zessen; de opening was goed, Italiaans, met de loper naar c4, want de Italianen, immers, sleepten er het meeste voordeel uit; we gunden ze dat ook wel en de economische as Frankrijk-Duitsland bedekte stukje bij beetje alle as van de laatste twee grote wereldbranden; "we" kwamen goed uit de opening!
Eenmaal besmet, ontwikkeld eurofilis een hardnekkige oogkleppenkoorts waardoor een gezond zicht op de realiteit en werkelijkheid voor een groot deel verloren gaat en men zich gaat wanen in een onbestaanbare werkelijkheid, geestelijk toeft men dan in een wereld die niet bestaat.
Goed uit de opening, en ook in de daaropvolgende jaren werden goede zetten gedaan met zo hier en daar een schoonheidsfoutje; paard en toren bezette de juiste velden, elke zet gedaan met visie, solide, zo solide dat zelfs een koude oorlog ontdooide; samenhang in de stelling terwijl, zoals het in 't schaakspel betaamt, de stukken ongelijk in waarde bleven, ieder zo zijn eigen kwaliteit en beweging; Europa stond gewonnen.
Hoewel symptomen doorgaans waarneembaar zijn, is of zijn de oorza(a)k(en) die symptomen veroorzaken vaak moeilijk te traceren; met een tamelijk komisch voorbeeld kijken we eens naar één enkel symptoom, komisch, maar tegelijkertijd eigenlijk bijzonder tragisch, ernstig ook, want ze is dodelijk.
Maar wie in een gewonnen stand enkele zwakke of domme zetten doet, ziet zijn gewonnen stelling door sneeuw vanuit een nieuwe koude verloren gaan; komt terecht in de voorspelling van vlak na de Tweede Wereldoorlog gedaan door de sigarenroker uit Engeland, Winston Churchill, terecht in naargeestig vriesweer waarin het zichzelf onderdompelt.
Funest! In het Europese parlement hebben alle lidstaten zitting; afgevaardigden uit Nederland, Polen, Bulgarije, Litouwen, noem maar op en elke afgevaardigde verdient, in gelijke functie, eenzelfde salaris; dat lijkt logisch, en wellicht is het dat ook wel. Immers is discriminatie in de een democratie niet acceptabel; gelijke monniken, gelijke kappen, zo luidt een oer-hollands spreekwoord.
Een herhaling, zoiets als net vóór de Franse revolutie waar de oude elite met oogkleppen rondliep, een revolutie met veel aspecten, waaronder zeer veel ongewenste, maar wel gevolg van een steeds grotere wordende afstand tussen arm en rijk, tussen de zich in een droesem wentelende decadente kliek en legale corruptie enerzijds en een steeds hongerig en bloeddorstig wordende massa; de catastrofe die daarop volgde was afgrijselijk, verschrikkelijk; de Seine kleurde rood van ongeronnen bloed!
Dolend door het Europa van nu haal ik in, of anders word ik wel ingehaald, door een Pool, een Roemeen, een Fransoos of een Slowaak met niet louter een snelheidsverschil, maar ook verschil in beloning voor exact hetzelfde werk: van, grofweg netto 12 tot, pakweg, 2 euro per uur, een verschil van meer dan 80 procent!
Het wordt steeds duidelijker;
Europa is het Europa voor een elitaire kliek die door het besmettelijke eurofillisvirus het zicht op de realiteit verloor. De unie is verworden tot een afschuwelijk voor-revolutionair l'elirope met monsterachtige trekken; slechte zette hebben geleid tot verlies van lopers en torens, de dame werd geofferd; een teloorgang waarop een catastrofe volgt die zijns gelijken in de geschiedenis niet kent. Niet alleen de Seine, ook de Donau en Rijn dit keer!
En het erge is, dat ik weet. Dat ik wéét te schrijven voor doven en blinden.
Aldus schreef ome Willem.
---
