Ze sieren langdurig de hemel, veel meer dan andere jaren, lijkt wel; Jupiter in de voornacht, nog voor het krieken Saturnus in de Weegschaal. In de rietkraag nog geen kikkergeluiden: exact vier uur vertrok ik voor een nieuwe reis door de vrije markt met open grenzen; door een mengelmoes van vele culturen waar het geweten steeds meer het onderspit delft.
Het is als een vergulde munt; de goudlaag stelt niet veel voor; de kern heeft immers nauwelijks waarde. Meestal ijzer, en er omheen zilveren of gouden laag: 't lijkt net echt, maar 't is natuurlijk uiterst nep en na langdurig gebruik wordt het neppe door de zilver- of goudlaag zichtbaar. Maar dan nog zijn er hardnekkigen die beweren dat de munt goud of zilver is; de mens houdt zichzelf zo graag voor de gek!
Maastricht, Luik, daarna de Ardennen in en na lange tijd weer eens langs Houffalize en Mabompré, via Bastonge en Martelange; Arlon en Longwy en aldaar aangekomen reed is dus weer in Frankrijk rond; net na de klok van 12 uur lostte ik mijn eerste palet van de week; een palet tuinaarde; bij een kantoorgebouw en ze werd direct onder het personeel verdeeld. Soms heeft men eigenaardige vrachten!
Zoals de goudlaag een goedkope penning omhuld, zo siert een dun laagje vrijheid de nieuwe Eurocultuur: we zagen het al eerder, nog niet zo lang geleden en verborgen achter een ijzer gordijn; we noemden dat in de volksmond communisme, anderen socialisme; maar de werkelijke vrijheid was niet meer dan een glinsterend vernisje dat naarmate de tijd verstreek langzaam afbladderde.
In de middag snorde ik verder, liet Metz en Nancy achter me en reed vervolgens richting Luneville waar ik naar rechts afboog, de weg op naar Saint-Die en voor een pauze even halt hield in Baccarat, een klein stadje waar hoogwaardig kristal en glas gemaakt wordt en waar een tiental winkeltjes het trachten te verkopen; vroeger kwam elke passant op weg naar Saint-Die door het stadje heen; tegenwoordig is er ook een rondweg die ik ditmaal links liet liggen.
Zo ook thans in Europa, in de Europese Unie waar de vrije markt zo welig mogelijk tiert, maar waar het tevens met het geweten bergafwaarts gaat; waar het geweten zo langzamerhand lijkt te worden afgeschaft. En wat is vrijheid zonder geweten? Wat is vrijheid dan nog waard?
In het laatste overgebleven rij-uur rolde ik over de Elzastop, de Col de Bonhomme, passeerde het stadje Kaisersberg waar in de Duitse tijd, in 1875 een man geboren werd, eentje die een voorbeeld zou worden van verfijnd geweten; filosoof, theoloog, medicus en componist alsmede Nobelprijswinnaar; iemand die negentig jaar later zijn aardse leven achterliet in Afrika, Gabon, Lambaréne; ééntje die de boodschap van de Rabbi begrepen had: Albert Schweitzer; even verderop, in Ammerswihr, hield ik het voor gezien: de rijtijd was ten einde.
Het is, ondanks de crisis, de geldzucht; zo als altijd; voornamelijk de geldzucht; en eurotekens die de ogen ontsiert en zulk een zucht verdrijft het geweten, maakt de zuchters geweten- en weerloos tegen nog meer zucht en in een doolhof van cultuurverschillen slaat ze haar slag; als zoutwaterdrinkers krijgen gewetensarmen steeds meer dorst, dorst naar meer, nóg meer; maken daarvoor gewiekst misbruik van de gaten in het Europese wettenweb; de dictatuur van de markt, een goedkope leus, en gevernist met een waardeloos laagje vrijheid; dát is er van de "vrije" markt geworden, een vrije markt die inmiddels het geweten heeft omgebracht.
Dát deden ook de kogels in Brussel; wanneer iets, ditmaal de vrije markt, het geweten overheersen gaat, zullen de dragers van het geweten het telkens weer gaan ontgelden. De moordaanslag in Brussel, waar ook Egmond en Hoorne zo lafhartig onthoofd werden, is niet zomaar een aanslag!
Het is gewetensmoord.
Aldus schreef ome Willem.
---
