Als één van de eersten vervoegde ik mij bij de declarant') op de eerste verdieping'') en het zou tien minuten duren, niet langer, dus besloot ik aan de balie te wachten. Maar neen: er doemden problemen op: op de rekening van de afzender stond, dat de goederen als land van oorsprong de Europese Unie hadden, en dat was, vermoedelijk, onjuist. Weliswaar waren het thans Europese goederen, maar de oorsprong was, zo wisten wij, de declarant en ik, de Verenigde Staten van Amerika. Het zou aan invoerrechten een paar duizend euro schelen, maar daarvoor diende er wel een nieuwe rekening te komen. Helaas dus, maar er zat niets anders op dan wachten, afwachten totdat de afzender had gereageerd, de afzender die kantoor tijd zou beginnen.
Beziers, donderdag, een week eerder en rond de middag. Een glooiende, oplopende weg voerde mij langzaam maar zeker naar de aan de horizon toevende bergen. Murviel, de smalle hoofdstraat, meteen stijl omhoog en uitkijken dat ik geen balkon raakte, dan volgde er een naarstig geslinger, haakse bochten, haarspeldbochten, bruggetjes van nog geen drie meter breed, klimmen, dalen, een volgend dorpje waar de beide spiegels bijna de gevels raken; tegenliggers die angstig trachten zo goed en kwaad als het ging een heenkomen in de zijstraten te vinden. Na het dorpje weer smaller, overhellende takken, ik deed mijn best ze te ontwijken. En weer omhoog, omlaag, trage kilometers en dan, eindelijk, de eerste huizen van Saint-Nazaire-de-Laderez.
Wachten, drie uur, ik ging maar eens op zoek naar geurige koffie; inmiddels vertrokken de meeste trucks van de parkeerplaats, lieten lege plekken achter die gevuld werden door vanuit de file wachtende collega's, truck na truck, één voor één, een ieder op zijn beurt en onderwijl begon de zon aan haar dagelijkse morgenklim; de lucht, ietwat nevelig, en aan alle zijden, aan de horizonten, omzoomd door wolkenflarden, in 't westen hele stevige. Het beloofde een fraaie dag te worden. Rond negenen was de zaak ingeklaard en kon ik Zwitserland inrijden, maar niet voordat de douane achterin een kijkje had genomen: dat duurde even, want de douane is secuur, maar bovendat: nooit werkelijk de snelste.
Uitstekend geslapen, tussen de ranken van de Petit Verdot en de Sauvignon. Ik was al even wakker en genoot van de stilte toen ik in de verte het geratel van een tractor hoorde; even later waren we aan 't werk; een paar paletten. Even over achten, vroeger dan ik had verwacht, reed ik het stille erf weer af en snorde genoegzaam richting Arles, tussen Pascha en Pasen, of eigenlijk, de week van Pascha, als het Oude Volk een week lang matses eet; als ze vieren dat de doodsengel hun huis, waar ze bloed van een geslacht lam op de deurposten aanbrachten, voorbij ging, "passeerde", zonder te doden en waarna ze Egypte, na eeuwen van slavernij, mochten verlaten. In de loop van de ochtend haalde ik een pallet op, net aan de invalsweg van en te Nimes en daarna verder, naar Mont Blanc, een klein dorpje tussen Montpellier en Beziers; ik reed even verkeert, vast zelfs, achteruit, een daarna een nieuwe poging, dit keer met succes, maar 't was een veeg teken.
Zodoende; na de fysieke controle was het eigenlijk al laat geworden; na tienen begon ik te lossen in het vertrouwde Romanshorn en na een klein uurtje kon ik vertrekken; dus niet! Het hek, waaruit ik naar buiten zou moeten rijden, bleek niet meer open te kunnen: natuurlijk weer op donderdag en net als je naar huis wilt en bovendien verlaat bent; maar gelukkig; een gewiekste monteur wist het elektrische hek alsnog wijd voor me open te zetten en ik vertrok, de wijde wereld weer in. Weinfelden, Frauenfeld en dit keer Schaffhaussen terwijl ik bij Bargen Zwitserland weer uit- en in Blumberg Duitsland binnen reed.
Veeg teken, want de volgende klant was, jawel, Saint Nazaire. Inmiddels was ik aangekomen, aan weerskanten huizen, en dan een haakse bocht, daar; een oude kerk, en dan, verder. Nee, verder kon niet. De straat ging omhoog, werd te smal en geparkeerde voertuigen beletten verdere doorgang; ik trachtte uit de weg te staan, stapte uit en vroeg naar de klant; meewaardig nee schuddende autochtonen; ja, daar, in die steeg, daar woonde die. Maar louter wonen: ik trachtte te bellen, ondanks de slechte "dekking" ontstond er verbinding en ik vertelde het probleem; een onvindbare klant en nergens goederen; men zou het uitzoeken. Ondertussen zocht ik een oplossing uit mijn benarde positie; met de behendigheid van een circusartiest wist ik in een half uur tijd de grill de andere kant op te krijgen. Toen ging de telefoon, anno 17 april 2014: ik was bij het privé-adres; de goederen stonden elders, in het dorpje Murviel dat ik was doorgekomen.
De weg terug, fraai uitzicht, prachtige natuur. Maar deze misser zou er wel voor zorgen dat ik een dag later thuis zou komen. Soms vraag je je af: is er dan niemand meer met hersens? Niemand meer die zich realiseert wat voor gevolgen een fout adres opgeven heeft? Onnodig verstookte diesel, enz. enz. Temeer dat ik ook voor Murviel een onjuist adres op kreeg; ik was het zat, vertrok onverrichter zaken, op weg naar de volgende klant, de verste, in de buurt van Carcassonne; drie paletten, maar het ongeluk schreedt voort, want voor de handel moest ik een uur lang op mijn beurt wachten.
Duitsland in, op weg, door het Zwarte Woud, nu langs Donaueschingen en Villingen, de weg op naar Offenburg en daarna het aldaar vlakbij gelegen Durbach naar een heus slot van een Markgraaf, Markgraf von Stauffenberg'''), achter het dorpje, hoog gelegen op een berg, bereikbaar door een smalle, maar goed berijdbare slingerweg waarna je getrakteerd wordt op een schitterend uitzicht; tevens een ietwat toeristische trekpleister en onder veel bekijks en tussen toeristengewiemel een paar paletten er in; daarna de berg weer af, op weg naar Kehl, via een smalle, aan de Duitse zijde van de Rijnoever, weg omhoog naar 't noorden, fileontwijkend gedrag, en daarna de enorme stuwdam over, op weg naar Haguenau. Laat beginnen is, meestal, laat eindigen. De avonduren gebruikte ik om nog na tien uur op het drielandenpunt Luxemburg-Duitsland-België uit te komen.
Ook dát wachten brak mij op; rond half zes kwam ik te Narbonne aan, een half uur te laat. Helaas, met nog uren rijtijd over wachten tot de volgende dag. Het zou, inderdaad, een latertje worden die week. Nu, een week geleden.
Maar wellicht dat u nu begrijpt waarom ik eerder deze week vroeg: Zoek eens op op de kaart: de weg van Murviel-Lès-Bezièrs naar Saint-Nazaire-de-Laderez.
Aldus schreef ome Willem.
') Iemand die kantoor houdt doorgaans op een "echte" grens en, in dit geval, van Europese (of Chinese, Russische enz. enz. goederen Zwitserse goederen maakt en andersom, voorheen ook te vinden op de binnengrenzen van de Europese Unie; eigenlijk: iemand die de aangifte verzorgt waarmee vervolgens naar de douane wordt gegaan.
'') Verdieping. Een waarachtig eigenaardig woord als je juist de trap omhoog nam. Verhoging zou toch beter zijn.
''') Niets te maken met de bekende Von Stauffenberg, aanslagpleger op A.H tijdens W.O. 2.
---
