Een aardige eetzaal, drukke, vriendelijke bediening, veel Spaanse collega's, een enkele portugees. "Oost"erlingen komen er, voornamelijk vanwege cultuurverschil en geldgebrek, niet; vier televisieschermen waarop zich een voetbalwedstrijd afspeelt; geel geklede kereltjes met roodzwart gestreeptje jongetjes hollend over een groen laken achter een gespikkelde bal aan. Wie wie is, wist ik niet, interesseerde me ook niet, maar wel mijn omgeving. Niemand die zich druk leek te maken over wat zich op het scherm ontrolde; voetbal als symbool van het communisme (de bal is de arbeid die je niet met handen aan mag raken en die je zo ver mogelijk weg dient te trappen) lijkt te hebben afgedaan. Teloor, verdient teloor, zoals enkele decennia terug het communisme. Na een heerlijke spaanse maaltijd; tortilla, tenero, wandelde ik in de te vroege lente-avond naar de snurkhut; beetje verdrietig misschien.
Tot drie uur. Tot drie uur in de middag liep het gesmeerd; langs een vrachtwagenbrede smalle weg, vlak bij Conques sur Orbiel, eindigend in een grindhelling; de dag was net begonnen en ik vroeg met af of het allemaal wel goed ging.
Maar het viel alles mee, want bij de boer kon je gemakkelijk wegkomen; snel de bubs er in en verder; ik had een hoop te doen, dus hop, op weg naar de tweede. En derde, beide in Lezignan Corbieres; rond tien uur zaten die er in. Dus nog een, nog één voor de middag, te Ouveillan, net boven Narbonne en ook dat liep voorspoedig zodat ik in een gestadige rold(r)af afzakte naar 't zuiden.
Hoewel vanmorgen in 't noorden grimmige wolken spookachtig mijn kant leken op te schuiven, werd het zonnig, uitermate zonnig. Wellicht dat het in Mazemet stortregende; in de prachtige vallei ten noorden van de Pyreneeën leek de lente te zijn uitgestort; opeens, als bij toverslag, stond er zoveel in bloei: witte en rose prunusbomen, sierkersen en prachtig gele Mimosa en het leek me vroeg dit jaar; uiterst vroeg. Het deed mij goed, verdreef wat sombere gedachten, ja, ik raakte, met zekere weemoed, in vervoering bij het zien van zoveel moois; voor de zoveelste, voor de meer dan zestigste keer!
In Rivesaltes, de geboortestad van Josef, bleek men met lunchpauze, echte, onvervalste lunchpauze, dus bijna twee uur wachten nadat ik mijn truck met oplegger achterwaarts, nabij het centrum, haaks om een smal straatje was ingemanoeuvreerd. Even verderop bewonderde ik de snorremans, fier gezeten op zijn paard, de maarschalk, hij, die met zijn Franse jongens de Duitse horden bij de Marne tot staan bracht, zei het ten koste van duizenden en duizenden. Daarvoor had hij zijn koloniale sporen in opdracht van de Franse regering in Tonkin en Timboektoe verdiend; onder zijn legerleiding werd een spoorbaan van Senegal tot aan Sudan aangelegd, zowaar geen kinderwerk; net voor zijn zeven en zeventigste overleed hij, Josef Joffre, symbool van een oude garde en in Frankrijk zijn in veel plaatsen een straat naar hem genoemd.
Na tegenover de sokkol met daarop paard en ruiter koffie te hebben gedronken, pakte ik mijn fiets die ik even daarvoor tegen een palm had geparkeerd en trapte terug naar de truck. 'T was niet te geloven; vóór twee uur maakte een dame mijn papieren reeds gereed en ja, zelfs voor het einde van de pauze had ik mijn op te halen pallet al in de kar staan, waarna ik, verheugd, verder ging; alles zou nu goedkomen; in tomeloze geestdrift denderde ik voort. Nog eentje. Eén verre klant ophalen en dan de grill weer naar 't noorden waar de laatste vier, voor morgen, op me wachtten.
Dus niet. Dus niét!!
Na een uurtje kwam ik aan in Figueras; men was er, jawel, tot drie uur nog met lunchpauze. 'T zal typisch Spaans zijn, of Catelaans, want toen het tien over drie was, zei iemand die net met de auto aankwam dat ik even geduld moest hebben omdat men om drie uur zou beginnen; ach, zo'n crisis, geen wonder.
Maar rond half vier kwam men er achter. Kwam ook ik er achter. Weliswaar stond ik op het juiste adres, bij de goede firma. Maar niet aldaar waar de goederen stonden, want de firma bleek een nevenvestiging te hebben, elders, waar de goederen, bestemd voor Nederland, stonden en dat elders bleek niet bepaald in de buurt.
Enig ongeloof overviel mij; opperste verbazing, getelefoneer, en toch, inderdaad; een slordige driehonderd kilometer verderop; en met een illusie armer snorde ik die kant maar op, de kant op van het stadje wat ook de hoofdstad van de comarca Alt Penedes is, Vilafranca. waar Gloria werd geboren.
Gloria Lasso.
Aldus schreef ome Willem.
---
