Traag treurt het jaar als een oude gerolatoreerde bejaarde naar het einde, langzaam dooft ze haar laatste dagen, dagen van een jaar waarin burgers Europawijd zuchtten onder belastingverhogende kabinetten, moeilijke jaren, en hier ten lande, doodsbange politici die tot voorbij het uiterste gaan om de val te voorkomen, de val van een wiebelende, wankele en zwakke formatie.
Sombere dagen, kilte, koude en gure wind, en na het afscheid van mijn oude Daf voelt het alsof de navelstreng werd doorgesneden terwijl ik de laatste tijd verbijsterd raakte door zulk een rasse omkering van waarden, geschiedenis, mentaliteit en uitzicht; soms cynisch, goed beschouwd, een huiverend kabinet, nog huiverende oppositie, huiverend voor één geblondeerd kereltje, inmiddels de enige die, tegen wil en dank en terwijl hij uit is op een spoedige val, onze rammelende regering overeind weet te houden; het failliet van het democratische gedachtengoed dat toch al grote scheuren begon te vertonen.
Niet te verbergen hebbende burgers worden grondig bespied, de camera's loeren overal, alles wordt geflitst en gescand, beschikkingen vliegen over en weer; gekte alom, murw geslagen.
Waarheen ijlt het jaar? Met welke rampspoed gaan we volgend jaar op stap? Nog enkele dagen, welgeteld drie, en dan is het zover; in de verte hoor ik reeds nachtgeknal, een wegzoevende pijl, nutteloos, zinloos, en nog meer omgespit en ingemasseerd denken, afnemende verdraagzaamheid waarin vrijheid meer en meer afglijdt naar gelijkheidsdwang. Nederland Vrij, 68 jaar vrij, vrij waarvan?
Steeds meer begeeft men zich op bezet gebied.
Aldus schreef ome Willem.
---
