Minuten lang ligt de pijl op de kruisboog terwijl de muziek meeslepend de spanning weet op te voeren; landvoogt Gessler kijkt hoogmoedig toe hoe Tell wijvelt; onzeker lijkt, de boog laat vieren en opnieuw spant, kijkt, en mikt; treft hij doel, of. Of mist hij het doel; is het het hoofd of de roodgroene Appel. Trage, doordringende klanken begeleiden het geheel terwijl de seconden wegtikken. Elke toeschouwen zit met zweet in de handen, de tensi stijgt.
De laatste, de allerlaatste zware vracht heeft hij weggebracht, 24 ton, gelost in Retiers, net even buiten Rennes waar ik via Amiens, Marseille en Beauvais, Gournay en vervolgens rollend over de N 12 naartoe werd gebracht, langs Mayenne en Ernée, door Vitre, een dag vol wisselend weer; we reden de laatste reis onder prachtig herfstweer en bereikten aldus ons doel.
Dan opeens componeert Rossini één enkele, of wellicht een halve maat rust, doodse stilte, en dan suist de pijl door de lucht, treft doel, raakt de appel. Direct breekt er gejuich, jubel uit terwijl jeimy, Tell's zoon met de pijl en doorboorde appel naar zijn vader rent; woedend kijkt de langvoogd toe; de pijl van Tell trof doel, een volgende net zo zeker en met de pijl midden door het hart zakt de landvoogd ineen.
Steeds met een ander doel, steeds met een andere bestemming reden we rond; hoewel! Soms ook doelloos, maar dat was altijd voor even.
Vandaag de laatste terugtocht, een terugtocht vanuit het landelijke, mysterieuze Bretange met zijn vele sagen en oude verhalen, ongeveer dezelfde weg zoals we er gisteren naartoe reden; nog even, en de groene wegreus heeft zijn einddoel bereikt; bereikt na vele kilometers, na vannacht, een laatste nacht waarin ik voor de laatste keer eens extra lang bleef liggen.
En nu terug, als een speer uit Wilhelm Tells boog, recht af op het doel. Het einddoel.
Aldus schreef ome Willem.
---
