Het blijft aanmodderen met het weer; na een verloren lente een sombere zomer; het hoort bij de gekantelde, nieuwe tijd; geuren wijzigen zich, kleuren vertroebelen, ook politieke kleuren: rood is geen rood meer en paars geen paars. Steeds meer overheerst de vrije markt het geweten en ondertussen zijn er vreemde wezens geland, geland in het brein van de passerende massamens; men wordt verdooft, geprangd, vergiftigd met venijn en raakt het gezicht op de werkelijkheid kwijt, men vertoeft in een toestand voorbij de rede, ja, zelfs voorbij goed en kwaad; ondanks het licht is men met het duister omhuld en is het niet juist Vincent van Gogh die het zag? Die zag, dat het donker steeds meer toeslaat op onze aarde!
Vreemde wezens bewonen steeds meer de menselijke geest, psychotoristen, ze verwarren en wijzigen het denken, vermoorden de verantwoordelijkheid, wat voormaals normaal was, is nu vervreemd van elke werkelijkheid; de jarenlange na-wageriaanse muziek, vermengt met oeverloos televisiekijken en occulte wetenschap hebben het onafhankelijke denken afgeschaft: geboeid door de techniek, gekluisterd kan men het hoofd niet meer wenden; duizenden jaren na dato is Plato meer dan ooit uiterst actueel.
"Maar het weer dan?', zo hoor ik de vraag "Het weer dan?" Ach, het weer! Alweer het weer.Ook de psychotorist kan niet om het weer heen, is afhankelijk van het weer, maar inmiddels blijkt het weer te zijn met vele en vele weerhaken, slechts langzaam sijpelt het door, door bij slechts enkelen, want de psychotoritst heeft reeds de meesten met het modernste gif verdooft; er rest dan nog een weinig, spinaal, bewustzijn: ergens, heel in de verte, zijn we er nog.
Het is deze absurde wereld die Lorenzo da Ponte reeds tekende in Don Giovanni, het verhaal van niet de psychische, maar de zinnelijke liefde die in essentie niet trouw, maar ontrouw is: een som van ogenblikken, ook in letterlijke zin, ogen-blikken op purche porti la gonella; veel strijdende krachten leggen het af tegen de psychotorist: Fin ch'han dal vino calda la testa, una grande "festa" fa preparar zingen de risten; nog even, en ik reis af naar de zon.
Nee, erg optimistisch ben ik er niet over; het leidt allemaal tot de meest vreemde gedachtespinsels, kromme wetgeving waaronder, met name, juist "Jan met de Pet" het meest onder lijdt.
De veel te veel geplaatste windmolens hebben niet bij velen alleen voor menige klap gezorgd, maar ook voor een ferme weersverandering.
Windmolens, wind, de psychotorist maakt daar maar wat handig misbruik van.
Aldus schreef ome Willem.
