Het liep allemaal tegen, vandaag, eerst vanmorgen vroeg toen ik door de matige vrieskoude naar mijn popelende dfafje fietste en aldaar tot de ontdekking kwam dat ik de sleutels vergeten was; dus terug, sleutels halen en weer opnieuw beginnen.
Naar het oosten, eerst naar het oosten, Arnhem, Oberhaussen en toen naar Recklinghausen waar ik twee paletten ophaalde, niet zonder moeite, want tot twee keer toe kwam ik voor een te laag viaduct uit en moest daardoor omrijden om bij het adres te komen.
De twee paletten bracht ik weg, dwars diagonaal door het "Rurgebiet", via Wuppertal naar Siegburg en onderweg bedacht ik mij dat ik ook nog vier zogenaamde tachograafkaarten van de afgelopen week thuis had laten liggen: dat kan nog, bij controle, nare gevolgen opleveren.
Na Siegburg naar een volgend adres, net onder Fulda, een chocolademelkfabriek, dus dat werd even goed kijken hoe je daar het gemakkelijkste kwam; na wat bundeswegen en stukken snelweg kwam ik er rond drie uur aan. Even later vertrok ik weer, gelost en al, op weg naar het volgende adres in de buurt van Ulm. Eerst een prachtig stukje Duitsland met prachtige vergezichten in volle zon, fascinerende kasteeltjes uit een ver verleden, "boven" nog erg veel sneeuw, maar dan, even voor Schweinfurt strekte zich een onwaarschijnlijk lang stuk snelweg voor mij uit.
Een uurtje voor Ulm, in Wörnitz kwam ik uit, bij een oud "Autohof" waar ik een rustplaats voor Daf en mij vond.
Het tweede jaar in de nieuwe tijd, het geroffel keert de zinnen niet, want niemand meent het te moeten horen, slechts enkelingen. De zon, aan de zon zag ik het ook; verwarde tijden, tijden waarin ik op zoek ga naar een eerste voorjaarsteken, een eerste bloem, een episode dat onder het tromgeroffel de ruiter zijn roodstenen fiool leeggiet wanneer hij te paard voorbij draaft.
Ach, als ik van de week maar geen "controle" krijg; ik heb al pech genoeg gehad.
Aldus schreef ome Willem.
---
