Nee, veel heb ik vandaag niet gedaan, de hoofdmoot was wachten, urenlang. Eerst verliep de reis voorspoedig. Nog vanuit een kil Gannat in alle vroegte het centraal massief in getrokken, eerst langs de granietrotsen van de Livradois en al snel ontwaarde ik de lange, lange keten van de Monts de la Margeride waarna ik na een anderhalf uur aankwam in de oude streek Gévaudan, een streek bekend om zijn wolven en vandaar rolde ik via Marvejols de weg op naar Florac.
Ergens mist er een samenhang, iets ongrijpbaars, occults eigenlijk, banken met een te kort aan geld, ongedelgde schulden en nergens boete, overal misdaad, maar geen straf, ongrijpbaar, zoals Rodion in FJodor Dostojevski's schuld en boete, in welk een merkwaardige tijd leven we toch?
Achter Florac trok ik de Col de Montmirat over, de zon brak door en het werd warmer; langzaam maar zeker verliet ik het te kille weer en voelde ik de lente in het voorjaar, in het dal van de Tarn, vogelgekwetter, bloeiende Magnolia, geelgebloemde wegbermen die steeds intenser werden.
Het is de nieuwe religie, de euro, heilig en onaantastbaar en dat leidt er toe dat problemen onbespreekbaar worden gemaakt: immers, het heilige is van alle smetten vrij! Maar het paradoxale effect daarvan is dat door deze miskenning de euro vernietigd wordt: mis- en ontkenning leidt altijd al tot rampspoed.
Weer klom ik verder, nu de flanken van de Col de Jalcreste op waar nog aardig wat sneeuwresten in de berm lagen weg te smelten, en daarna de laatste lange helling naar beneden, 8, 9 procent, kilometers lang, tot even voor Ales waar bonte kleuren mij verkwikten, bloemen en heesters in geel, rood en blauw, voor mij was, al was het dan voor even, de winter eindelijk voorbij.
Waarom toch, vanwaar de dwaasheid 10 miljard te steken in een economie minder groot als die van de stad Zwolle? Waar komt toch dat heilige elanische eurogeloof vandaan dat een enorme hoeveelheid Russische zwartspaarders spekt en Spaanse voetbalclubs overeind houd?
Even na de middag kwam ik aan te Nimes, bij de eerste klant van de week, maar moest tot ver na zessen wachten voordat men genegen was de goederen in ontvangst te nemen. Inmiddels had ik van het ongerief deugd gemaakt door mijn emotie al fietsend tot bedaren te brengen; immers, zonder handelend optreden, emotie en een vleugje zelfredzaamheid is het leven geen leven meer aan.
Het heeft er veel van weg dat het verschil tussen financiële en menselijke schuld hierin zit dat voor menselijke schuld geboet moet worden; het financiele schijnt er vrij van te blijven.
Totdat! De Rodions zich met blijdschap overgeven en meetrekken de Sinai in, op weg naar de berg Horeb, meevieren omdat achter zich de pseudoheilige Mammon verzinkt naar de diepte tot voorbij de nulwaarde.
Ach, dat de mens zich druk maakte om zijn eigen schuld, schuld waarbij de bankenschuld nog in het niet verzinkt, of, zoals de Roomsen roepen "Mea Culpa, Mea Culpa Mea Maxima Culpa!", schuld, vanwaar komt gij? En waar gaat gij heen?
Ze vertrekt, het liefst alleen, ongemerkt, en het liefst bij nieuwe maan, met noorderzon, stilletjes en geruisloos, op kousenvoeten en met een lantaarn aan de dijssel. Aan de dijssel?
Tijdens mijn fietstocht snoof ik de heerlijke geuren, hier in het zuiden, vol aroma's, lavendel, dennen, zilte zeelucht, genoot van de zon, de warmte, de bloemen. Bloemen. Weten bloemen wat schuld is? Bij een perkje stond ik stil, viooltjes, paardebloemen, reeds gele boterbloemen, de eerste salvia's en opkomende canna's, blauwe statice, hier en daar een goudsbloem. Wouw! Een onschuldige goudsbloem! De enige bloem die schulden kent is de dijsselbloem.
Aldus schreef ome Willem.
---
