Inmiddels is het een jaar geleden dat ik, als enige lijkt wel, de val van Icarus opmerkte, voorjaar 2012, toen het licht veranderde, de kanteling voelbaar werd, kleuren en geuren anders werden en de nieuwe tijd, waarvan intussen steeds meer symptomen waar te nemen zijn, aanbrak: ook de natuur, weer en wind, ja, zelfs aan de dieren, de honden, weidevee en kraaien, leest men de kentering af. De avond is reeds gevallen en zonet ruimde ik naarstig, juist deze avond, mijn cabine op, klopte tevoren even de vloermat tegen het voorwiel uit.
Vanmorgen in alle vroegte, toen ik naar mijn oude groene makker fietste, zonk de maan met de leeuw bijna achter de horizon weg terwijl jupiter met de voerman op gepaste afstand volgde; vanavond keerde ze weer; nu jupiter net voor de weegschaal en vlak naast de maan de grote maagdenster, de Spica, aan gene zijde van de raaf terwijl ik met verwondering staar naar doorzichtige wolkenflarden die af en aan het licht verfraaien.
Ze inspireren mij, maken mij verziend.
'T was trouwens nog steeds berekoud, ongewoon, maar kenmerkend, en 't bleef koud, voorbij Antwerpen waar ik, hoe verder de reis, een steeds dikkere sneeuwlaag naast de weg ontwaarde, bij Londerzeel en ook na Brussel en pas voorbij Couvin reed ik de sneeuwgrens uit. Maar, nog steeds was het nauwelijks boven nul.
Ook verder, na Rethel, en ook na Reims, op weg naar Troyes werd het niet beter en zelfs de intensieve stralen van een uitbundige zon konden de boosaardige koudetongen niet tot bedaren brengen; de akkers, de vogels, alles werd getergd door een niet aflatende en voortrollende kou die maar niet de lucht uit wil.
Het was pas vanaf Auxerre dat ik het naargeestige weer ontvluchtte, vanaf daar steeg de temperatuur langzaam naar hogere waarden, zeven, acht, negen graden en daarmee, langzaam maar zeker, ook meer lenteboden: gele Chineese klokjes, witte en rose prunusbloesem, hier en daar madeliefjes en de eerste paardebloemen, verlangend snorde ik steeds verder naar het zuiden; Nevers, Moulins en Saint Pourcelain waar het iets boven de tien kwam en na nog een laatste half uur kwam ik aan en Gannat waar ik het hardwerkende Dafje aan de kant zette: over het midden, zo kon het wel weer.
Ruim een één met tien nullen, je gelooft je ogen en oren niet, voor een eilandbevolking van nauwelijks zeshonderdduizend mensen, een slordige zestigduizend euro per gezin van vier personen, en het blijft maar doorgaan. Eerst met een volksverlakkend toneelspel, en om het spannend te houden pas op het allerlaatste moment bekend maken dat het allemaal op het nippertje is gered. Gered? Geknoei! Lekker doorgaan zo, tot een volledig onafwendbaar bankroet. Vernietiging van pensioenen en spaartegoeden, geldontwaarding: doorgebroken dijken tijdens lenteloos voorjaarsweer en weldra verzuipt de mens in zijn tomeloze waanzin, tendensen waaraan de tijd na de val van Icaris wordt gekenmerkt
Net als de jaarlijks terugkeerdende gedachtenis waarom ik juist vanavond het matje van mijn cabine uitklopte, de rommel rangschikte en de propjes verwijderde, sederavond, vier glazen rode wijn, omdat het morgen de 15e is van de maand Nisan en het Oude Volk een slordige 3500 jaar lang elk jaar viert dat het ontrukt werd aan de Egyptische slavernij, een oostenwind doorgang bood door de Rode Zee terwijl een boze Farao met een enorm leger de achtervolging had ingezet en de wind draaide waardoor velen kansloos verdronken, zoals Europa in een geldgolf.
Aldus schreef ome Willem.
---
