De aanbrekende dag vertaalde zich in prachtige kleuren, onderweg, van Pontarlier naar Lure, waar daarbij de aarde ook zich van een zelden geziene fascinerende kant liet zien: frisgroen ogende weidegronden omzoomd en nog hier en daar bedekt met hagelwitte sneeuw, een wellust voor het oog terwijl onderwijl de eerste stroven van Josephs Haydn's Vier Jahreszeiten mij door het hoofd schoten:
Seht, wie der strenge Winter flieht!
Zum fernen Pole zieht er hin.
Ihm folgt auf seinen Ruf
Der wilden Stürme brausend Heer
Mit grässlichem Geheul
en neuriede het voor en in mijzelf op de juiste wijs.
Hoe verder ik naar het noorden opschoof, hoe verder ik mij van de Jura verwijderde, hoe minder sneeuw er was totdat er tenslotte alleen maar kale bomen en sneeuwvrije velden overbleven, ja, zelfs in de Ardennen was niets meer van de wintersneeuw te zien.
De vrijdag daarna toefde ik voornamelijk in en rond Amsterdam, haalde rond de middag nog wat spullen op in het dorpje waar volgens de Amerikanen Hansje Brinkers (u weet wel, van die vinger in de dijk) heeft gewoond en waar de bekende astronoom, wiskundige en waterbouwkundige op Vlieland geboren Nikolaas Kruik lange tijd zijn plannen maakte en ontdekkingen deed terwijl vrijwel niemand hem bij deze zijn echte naam nog kent omdat hij deze verlatijnste tot Nicaulas Cruquius en bovendien tegen beter weten in beweerde dat hij niet op Vlieland, maar in Delft zou zijn geboren en natuurlijk hoef ik nu niemand meer te vertellen dat dit dorpje Spaarndam is.
Uiteindelijk is de oude kruik er ook gestorven en zijn schuilnaam prijkt nog steeds op een steen in de graftuin rond het pittoreske kerkje uit, schat ik, rond 1600.
Merkwaardig eigenlijk, als je je daarbij bedenkt dat hij stierf voordat Haydn zijn Vier Jahreszeiten schreef en dus nooit heeft kunnen genieten van diens prachtige muziek. Wat dat betreft zijn wij. Laateeuwers, maar bevoorrechte mensen; we kunnen zelfs de klanken horen zonder dat er maar een orkest aan te pas komt. Maar beseffen wij, éénentwintigste eeuwers het nog wel?
Later op de middag vertrok ik met een verse lading naar huis, met als eindbestemming weer het land van Grillo Beppe. Inmiddels lijkt er slecht weer op til, zorgen voor maandagmorgen vroeg, de gedachte aan een warme kruik doet thans aangenaam aan. Tijd voor een borrel, goede muziek, rust en meditatie, gedachtensprongen en overdenkingen, zeker met betrekking tot het Heilige Europese Rijk: oude woorden schieten mij te binnen, ouder, veel ouder dan de gedichtsstroven van Haydn, woorden van de vader van Mahar-Schalal Chaz-Baz, "wee degenen, die onrechtvaardige wetten uitvaardigen, die onderdrukking wettelijk bekrachtigen"
Immers: de kruik gaat net zolang te water totdat! Totdat zij barst.
Aldus schreef ome Willem.
---
