Waar ik mij mateloos aan erger is de te vaak vervelende muziek tijdens het koffiedrinken in welk willekeurig etablissement dan ook, of het nu op een Autohof, tankstation of Raststätte is, overal smaakloze klanken die als een verslaving de oren worden binnengeduwd.
Rond vieren passeerde ik de stad waar je voorheen nog voor een deel dwars doorheen moest, maar dat is wel erg lang geleden, een kleine vijftig jaar inmiddels. Op een regenachtige dag, oktober 1960, kwam hier ook een busje met een paar jongelui die op weg waren naar Hamburg, langs en tijdens een tussenstop bezochten ze een muziekwinkel waar één van hen, John, een mondharmonica achterover drukte; ik probeer me die tijd, de sfeer van die tijd, voor te stellen, ja, terug te halen; diep in mij bevinden zich nog flarden.
In winkels kunnen ze er ook wat van, soms is de verkoper door al die zwakzinnige herrie niet eens te verstaan, moet je als klant overstemmend schreeuwen om duidelijk te maken wat je wensen zijn en als het tegenzit vraagt een verkoper met gehoorbeschadiging de vraag nogmaals de bulderen.
Op weg naar het Duitse Emmerich mijmer ik nog even na, fantaseer een oud engels busje op de weg dat ik passeer; het was, toen, overdag zo stil als nu, in het holst van de nacht.
Na Keulen een korte vertraging, want aan gene zijde van de weg vond een groot ongeluk plaats; een truck met oplegger dwars over de weg, zes, zeven andere auto's in puin, sommigen als een harmonica ineengedrukt, met opengeklapte motorkappen, afgerukte wielen, verspreid liggende onderdelen en talloze agenten en zwaailichten en inmiddels ging de regen, soms vermengt met een ferme sneeuwvlok, onverminderd door.
Grootwinkelbedrijven! Man, houd op! Hoewel de klanken daar niet zo uitbundig als elders ten gehore worden gebracht, is de muziekkwaliteit toch ver beneden het muzikaal aanvaardbare minimum; voortdurend klinkt er meer jammerklacht en andere herrie dan iets fatsoenlijks hetgeen mij soms noopt achter mijn winkelwagentje luidkeels enkele stroven uit een Ponti-opera ten gehore te brengen maar vanwege het overwegend cultuurbarbaarse publiek wordt dat maar weinig op prijs gesteld.
De dag verliep druilerig, niet bijster interessant, eerst lossen in Niedernhaussen bij Idstein, en in de middag naast Stuttgart, Ostfildern, waarna ik via een tamelijk stuk onbekend Duitsland koers zette langs de Rems naar Aalen, een 80 kilometer verderop waar ik voor een adresje in Rainau nog een klein kistje bij me had en die ik rond vier uur achter liet.
Omdat ik vroeg vertrok, was ik vroeg klaar vandaag en verdeed de tijd met boodschappen doen, wandelend in een grote Edeka op zoek naar wat lekkers. Uit de overal aanwezige stilteverwijderaars kwamen noten, en eventjes noten vanuit een te ver verleden, Love me do van de Beatles met de weemoedige jankklanken van een mondharmonica en het was één van de weinige keren dat ik supermarktmuziek in ieder geval voor één keerje niet lelijk vond.
Maar mooi? Jammer toch, dat die harmonica gestolen was.
Aldus schreef ome Willem.
---
