Over het water van het Hollans Diep ontwikkelde zich een prachtige aurora die het licht deed kaatsen tegen de wolkenflarden en om zeven uur werd met laden begonnen.
Een klein kereltje van een jaar of vijftig en met een strenge uitdrukking zette de "brug" tegen de achterkant van de oplegger, een echte praktijkman die de klappen van de zweep wel kon: we overlegden en hij begreep precies wat ik wilde en begon met de heftruck de anderhalf ton zware paletten te laden.
Op het schermpje van mijn zwarte bes verscheen het bericht met de vraag voor een update, ik ergerde mij. Ergerde mij, want in Nederland wens ik Nederlands te schrijven en spreken en daarom erger ik mij aan al dat buitentaals gedoe.
Uit nijd wiste ik het bericht, ik antwoordde niet, liet taal nog teken van mij horen en nog voor achten kon ik aan de reis beginnen, eerst door België waar het aldenaars druk was: rond twaalf uur was ik in Frankrijk.
Onderweg herinnerde ik mij een oude anekdote, ooit, op de schaakclub waar door het bestuur opeens ook een domme, rare, engelse term werd gehanteerd: voor een teambegeleider die niet meespeelde: de non-playing captain. Op de jaarvergadering verzocht de heer Barendregt, oud-HBS-leraar Nederlands en ook een beijveraar voor het behoud der Nederlandse taal, dat er een Nederlandse uitdrukking voor dat malle engelse woord moest komen. "Niet-meespelende teamleider" antwoordde de voorzitter, waarop de oude, grijsbebaarde Barendregt gevat zei "nu nog dat woordje team!"
Ruim binnen de tijd en rond zes uur dacht ik aan te komen op het juiste adres, het adres dat ik met behulp van de zwarte bes had opgezocht: via een druk op de knop kwam ik op kaart, voerde de klantnaam en plaatsnaam in en terstond verscheen op het schermpje een wegenkaart met de klantnaam en het adres: de klant bleek buiten Poissy te zitten, vlak bij het naastgelegen Orgeval: zoiets komt wel meer voor in Frankrijk.
Maar toen ik er naar toe reed, bleek het een woonwijk te zijn: erger nog, hoewel het kaartje aangaf dat ik in Poissy was, bleek ik mij wel degelijk in Orgeval te bevinden en dit alles noopte mij het oude Parijse stratenboek dat oud-chauffeur Joop ooit, bijna twintig jaar geleden, in het voertuig achterliet, te raadplegen en toen bleek dat het adres zich ver verwijderd, aan gene zijde van Poissy, bevond en na een klein uurtje kwam ik alsnog op het juiste adres aan.
Een doodlopende straat, aan het einde een enorme hoeveelheid straatvuil, oude autobanden, onguur en ongezellig, een iso- en desolaat straatje, gelukkig maar voor één nacht. Om de hoek, even verderop, had ik een creools restaurantje gezien, en, na opgedane ervaring, een heus aardige knabbelhut, een uniek Creools gerecht, voldaan keerde ik naar het arme Dafje dat in desolatie stond te wachten.
Nog even luister ik naar de Nederlandse radio, helaas, 't gaat weer over sport en net voordat ik hem uit doe vliegt er weer zo'n engelse term door de luidspreker de kabine in: sky-box.
Sky-box, sky-box, hoepel op! Zoiets noem je gewoon voetbalkon!
Aldus schreef ome Willem.
---
