Deze morgen behoor ik tot de eerste twaalf waardoor ik om zeven uur lossen kan, maar daarvoor heb ik wel ruim een half uur voor dat "hokje" lopen hangen voordat de grombeer genegen was aan het "werk" te gaan. Insiders hebben het al door, dit is een distributiecentrum van de Aldi, een uiterst naargeestig en onaangenaam losadres waar je nooit voor je plezier naartoe wilt.
Dit keer heb ik nogmaals geluk. Van de lading die ik breng hoef ik niet de plastic wikkelfolie te verwijderen, iets, dat enkele anderen wel moeten doen. Uiteindelijk heb ik voor half acht de tien paletten voor dit adres er uit. Na enige tijd komt een controleur langs, mijn voertuig heb ik weggezet en ik ben teruggelopen naar de grombeer achter het loketje van het te kleine, vieze, hokje. Buiten galmt onverstaanbaar de luidspreker; het geeft een gevoel in een strafkamp beland te zijn: chauffeurs worden hier als lastig beschouwd en worden zoveel mogelijk afgesnauwd door merendeels niet al te snuggere medewerkers van de prijzenkraker. Niet al te snuggere, ja, want anders zou je er niet gaan werken.
Het duurt nog een uur voordat ik een getekende vrachtbrief terug krijg waarna ik eindelijk verder kan, op weg naar Heusden-Zolder, een prachtige weg door Walonisch gebied, eerst richting Tirlemont en je moet maar weten dat dit het Frans voor het Vlaamse Tienen is. Prachtig glooiend landschap, door dorpjes waar je elk ogenblik Lambik of Suske in het straatbeeld verwacht, lange rijen mooie bomen langs de wegen die soms uitermate slecht zijn. België. Zoveel mogelijk genieten, even maar, een uurtje, dan ben ik bij de tweede Aldi waar ik de papieren van de lading in een koker moet doen, de koker in een pijp moet plaatsen en vervolgens op een knop moet drukken. De papieren gaan "ergens" heen, en ik dien in het voertuig plaats te nemen. Voor hoe lang, weet niemand. Aan de muren hangen diverse plakbiljetten met daarop de tekst: "gemotiveerde chauffeurs gevraagd" en "magazijnpersoneel" gevraagd, in deze tijd, nou, dan weet je 't wel.
Over het terrein galmt onverstaanbaar de luidspreker, ik loop naar binnen om te vragen wat er werd geroepen waarna een echte patatbelg mij toeschreeuwt dat ik er nog maar net ben, kennelijk daarmee uitdrukkend dat je hier minstend een paar uur moet wachten eer ja mag lossen.
Het valt mee: na een half uurtje mag ik voor een dok, niet verstaanbaar uitgeroepen door de luidspreker, het lijkt er veel op: de kampcommadant heeft bevolen, onpersoonlijker kan bijna niet.
Negen paletten, die zijn er zo uit, net over elven ben ik er mee klaar, maar nu nog de teruggift van de afgetekende vrachtbrief. En jawel, hoor, ik was weer te optimistisch, om half twaalf gaan alle deuren dicht, iedereen, klaar of niet, dient het pand te verlaten, want er is nu een half uur pauze: chauffeurs zoeken het maar uit, ze worden buitengesloten, asocialer kan niet; mijn vrachtbrief waar ik al een half uur op wacht heb ik nog steeds niet. Enkele chauffeurs scholen samen en hebben geen goed woord over voor de Aldi-handelswijze, allen, ALLEN, foeteren op de prijzenkraker die zijn prijzen kraakt, mede, over chauffeursruggen heen.
Even over twaalven gaan de deuren weer open, de chauffeurs "mogen" weer verder lossen, en wachten, zoals ik, op de afgetekende vrachtbrief die ik kwart over twaalf pas krijg waarna ik met spoed vertrek.
Er wacht mij nog één drama, ééntje nog, in Zemst, vlak boven Brussel, maar zal ik dat op tijd, dus voor twee uur, halen? Kwart voor twee rijdt ik het terrein op en geef zo snel mogelijk de laadpapieren af, hier weer bij een sullige zielepiet achter een vies plasticglazen loketje die begint te zaniken dat ik te laat ben en er eigenlijk niet meer gelost kan worden. Ik wijs hem erop dat ik bij zijn collega's onnodig veel tijd verloor en dat het om slechts zes paletten gaat én dat het nog geen twee uur is. Vermoedelijk door mij gestrengheid neemt hij een doknummer en ik sjees naar een dok waar weer een andere Aldi-medewerker mij onwelkom heet en ook al begint te mieren dat ik eerder had moeten komen. Na het lossen blijkt dit keer dat de afgetekende papieren al ter meenemen gereed lagen: het kan dus wel!
Gedesillusioneerd verlaat ik het vreselijkie Aldi-oord: de strafexersitie is, gelukkig, ten einde en langzaam voel ik mij van hond weer mens worden.
Wat en vreselijke Woensdag!!
Jaren geleden besloot ik nooit meer iets bij deze misgassers te kopen en opeens weet ik weer waarom!
Als iedereen zich eens zou realiseren dat TE goedkoop altijd gaat ten koste van: dan houdt je vanzelf wel op om vanwege "fair trade" er ook maar ooit nog iets te kopen.
Aldus schreef ome Willem.
---
