Het zwerversbestaan nam vanmorgen weer een aanvang, maar vreemd genoeg dit keer geen kikkergebrul vanuit de sloot en ik vermoed dat ze reeds diep onder water waren gaan schuilen om niet nat te worden van de naderende wolkbreuk waar ik even nadien, rond vijfen, doorheen reed.
Op het eerste gezicht kan goed alleen bestaan bij gratie van kwaad, want hoe zou je anders weten wat goed is, maar "klopt dat wel", zo overdacht ik toen ik even de ogen sloot, zo recht voor de eeuwenoude Notre Dame.
Al vroeg reed ik door de streek waar Vincent van Gogh nog een poosje als aalmoezenier verbleef, de Borinage, overigens niet erg ver van Auvers sur Oise, waar hij, rond 1890, in een vlaag van wanhoop zijn leven bekortte, het plaatsje waar ik langs had kunnen rijden indien ik dit keer niet voor de route over Mommignies had gekozen.
Bestaat het niets, en indien ja, is het niets dan iets, of bestaat het iets bij gratie van het niets, kan er uit iets niets voortkomen en andersom, kan iets opgaan in niets?
Nog in de morgen snor ik over de weg langs Hirson, nader al ras de schitterende, van verre te ziene heuvel met daarop het oude Laon en vlak daarna stop ik even bij een imker en sla een aantal potten lekkere honig in, ditmaal hebben ze, sinds lange tijd, ook weer honing van sarrasin, op zich al een bijzonderheid, en na het imkerbezoek verdwijn ik richting Soissons.
Alleen datgene, wat ik nu zie, is, is iets, en datgene, wat ik zag, is er niet, verdwenen in het niets, terwijl wat ik straks en morgen nog ga zien, er nog niet is, nog verscholen zit in het niets, want het is er immers -nog- niet, zoals wat ik zag er niet meer is.
Omdat ik "ADR". (gevaarlijke stof(en)) geladen heb moet ik langs Parijs manoeuvreren en via Senlis en Pontoise rij ik via Saint Germain de la Haye en Louvencienes langs Versailles naar Ramboullet, hier en daar prangt de zon door het versplinterde wolkendek.
Is dan de tijd synoniem voor niets, immers alles ligt in tijd opgesloten en verborgen en is dan alleen het moment, het moment dat direct verdwijnt in de tijd, de enige plek waarin we iets, het iets, kan worden waargenomen?
Nog een uurtje, nog niet eens, en ik fiets de stad binnen, moet aardig trappen om de heuvel op te komen, de heuvel waarop het vroeg-gothische bouwwerk staat met de twee langgerekte torens die van zeer ver zijn te zien.
Een volle fles veronderstelt een lege, een lege een volle, en alles wat daartussen zit.
Rond achten fiets ik naar het voertuig terug, snel nog even voor vers fruit langs de Carrefour, en tracht opgeworpen gedachtenknopen te ontwarren en als ik mij uitstrek op mijn foedraal neig ik naar een ontknoping, als een oplossing van een driezet; zie ik daar de juiste variant?
De volle fles, het alles (dat is het totale iets) en het volledig (is volmaakt) goede zijn allen volheid van het zijn terwijl een lege fles, het niets en het kwaad geen tegenhangers zijn van de eersten, maar er louter (niet) zijn wegens een gebrek aan zijn.
En er is heel wat tijd nodig om dat te begrijpen.
---
