Er zijn mensen met wie je herinneringen deelt, met wie je in een reeks van jaren veel hebt meegemaakt en waar je met weemoed aan terug denkt.
De afgelopen vrijdag verliep geruisloos, ging evenzo geruisloos over in het weekeinde dat vanmorgen alweer passé was, om vier uur toog ik naar Wesel, net over de grens, lossen, en rap weer terug, net zo rap als de tijd het toestond.
Hier, op enkele kilometers afstand, huist thans zo iemand, tijdelijk, vakantie heet dat, ik was er daarnet nog en ken hem van het begin van zijn leven, zag hem opgroeien, veranderen, terwijl hij toch dezelfde bleef.
In Emst laden, voor Frankrijk, omgeving Lyon, niets bijzonders dus, en zo reed ik op de eerste zomerdag dit jaar via België naar Luxemburg en stopte dáár waar ook hij zich in de buurt bevond en haalde de fiets achter uit de kar.
Hij zal drie, vier jaar zijn geweest toen hij met me mee ging; doorgaans naar Italië, Milaan, Cesena, Forli, maar ook Frankrijk, Bayeux, Toulouse en Zwitserland, in een reeks van jaren, terwijl hij groter en groter werd, alleen Spanje niet, daar is het, ondanks zijn wens, nooit van gekomen.
Eerst ging het even bergop, daarna een tijdlang dalen, na enige tijd fietste ik langs een riviertje, enkele kilometers, en toen kwam ik daar aan waar hij was, nu groot en sterk terwijl hij niet alleen gebleven is.
Aan de campingtafel verpoosden we gedrieën, groeven in herinneringen, mijmerden over de dingen en de dingen dicht achter de dingen, filosofeerden over dan, ooit, toen en nu terwijl in het veld voor de voortent anderen een ingewikkeld lijkend spel speelden met houtjes, paaltjes en stokjes.
In de avondschemering -het was behoorlijk fris geworden- keerde ik terug naar de oude DAF waarmee hij wel zes á zeven jaar geleden voor het laatst mee was geweest: mee, dat vond hij altijd al leuk, zitten op de bijrijdersstoel en glurend naar de vele verten
Voorbije tijden, ze zijn als een muziekstuk, met dat verschil, dat ze slechts één keer wordt gespeeld.
Alleen met de herinnering kun je, heel summier, het nog een beetje trachten na te neuriën, maar de meeste klanken zijn opgegaan in toonloze vergetelheid en blijven hangen in woorden als: "grut, hoe zat het ook alweer".
Aldus schreef ome Willem.
---
