De hele dag regende het onafgebroken, het regent nog steeds en in mijn stuurhut dacht en doordacht ik dit onderweg zijn terwijl ik mij gelijktijdig wierp op een driezet met weinig stukken, héél weinig stukken, en dat zijn vaak de mooiste, de moeilijkste ook.
Het zat trouwens ook flink tegen vandaag, eerst al vanmorgen vroeg, net voor Gent, waar om half zeven ruim tien kilometer file stond, drie keer drie rijen dik, maar die wist ik te omzeilen door er reeds bij Lokeren af te gaan.
Uiteindelijk verdwijnt het regenwater, in de grond, en veel water zal zich dan tot stroompjes vormen, en stroompjes tot rivieren, het water onderweg, onderweg, maar waarheen dan toch?
En toen, rond de middag, reeds vóór Parijs, was het ook weer feest, en hoewel ik het allerergste kon ontrijden liep ik bij elkaar over de hele dag toch wel een uur vertraging op.
Voor de liefhebber, ze is zo simpel ingewikkeld, wit: Koning op c2, paarden op c7 en e5 en een dame op h6. Zwart: Koning op c5 en een pion op c6, opdracht: wit geeft mat in drie zetten en als je het niet weet kost het je uren, zoniet dagen, maar dan....
Onderweg, de rivieren, ze blijven maar stromen, net zoals mensen, altijd maar weer naar hier, dan weer naar daar, we zijn onderwegmensen geworden, leven van reis tot reis maar voort, vliegen, rijden, maar ook te voet
De reis deze week voert voor een groot deel langs een pelgrimsreis, op de route hier kom ik ze wel eens tegen, in sommige cafétjes langs de wandelroute, pelgrimgangers, op weg naar Santiago
Laat op de avond onwar ik de opgave, ongewoon en onverwachts, kijk naar de stelling op het bord, zie de lijnen, ben gefascineerd door de ondoorgrondelijkheid van de eenvoud er van en vol verwondering staar ik minuten lang naar de gevonden oplossing dat de allure heeft van een indrukwekkend natuurverschijnsel en dat is het eigenlijk ook: een wiskundig natuurverschijnsel.
Parijs liet ik in wanorde achter mij en via Trappes en Rambouillet, Chartres en Vendôme, de N 10, passeerde ik Tours, en steeds maar die regen, de rivieren wassen.
Rivieren als metafoor voor de mensen, voort, voort, maar waarheen?
Tenslotte bestaat ook de mens grotendeels uit water.
Aldus schreef ome Willem.
---
