Een vader had geen zonen, niet één; en dus was hij eigenlijk helemaal geen vader, in ieder geval niet van zonen.
Zonen, in de Engelse taal is het nog te horen: het meervoud van zon en wie van wie zonen heeft ziet ze niet eens stralen als de zon?
Een vader kreeg zonen: één, twee, drie en toen was de vader een vader die zonen had, duvels, gelijkend op engelen, engelen met namen; Chiniël, Tagasiël, jophiël, zonen van storm en onweer, stalend en vol van lichtflits.
Die zonen; ze zochten zichzelf engelen, engelen als een tegenover, spiegels waarin ze zich konden spiegelen, saphanja, miranda en achania en na verloop van tijd vloden ze heen, een ieder naar zijn stede, tot aan de randen naar de vele horizonten van het bestaan, naar Azazel, naar Hermonische toppen, het diepe Jamamelach, speurend naar de werkelijkheden, zoekend naar grenzen, spelend met kleuren, kobalt, azuur en oker, dolend als Hector Savadac, reizend als Michaël Strogoff.
Hoge bergen en diepdiepe dalen, zonen op weg, op weg naar de zon, de Zon de Gerechtigheid, wie zal zeggen en wie zal ze er anders toe leiden dan met hulp van de spiegels?
Een vader had drie zonen, drie. Heeft drie, maar nu anders, zonen die met spiegels verder gaan, het toen achter zich latend, achterlaten in de tijd die voortkabbelt, langzaam verdwijnen ze uit beeld, voortscheidende afstand.
De zonen vertrokken, uit het ouderhuis, op weg, hun Ilias begon, op weg, terug naar het huis waar de Vader is.
De steeds groter wordende afstand komt ras dichterbij. Groene wanen, zwarte wanen, wie gaat er mee naar Engelenland varen? Engelenland, de hemelse gewesten, een waan? Maar niet voor engelen.
Een traan wordt weggepinkt.
Aldus schreef ome Willem.
---
