Hoeveel mensen hebben mijn site bekeken?

zaterdag 17 maart 2012

Ontopia

Zo onderhand heeft het er veel van weg dat de o zo als heilig vereerde Europese Unie ongekend absurde elementen in zich bergt, dat bleek deze afgelopen week wel weer.
Buiten zingen ze, de vogels, deze morgen, de lof der eeuwigheid, ze trekken zich niets aan van het absurde Europa, ze wéten het niet eens! Zoals altijd vliegen zij van oost naar west, noord naar zuid, een paspoort, hoe jong en klein ze ook zijn, hebben ze niet nodig.

Als metafoor even het volgende: een vrachtauto laadt zestig paletten van elke 100 kilo, thee bijvoorbeeld, want thee is niet zo zwaar, ik reed het menigmaal. De totale lading is dan rond de zes ton en samen met de truck komt dat neer op 22 ton, ruim onder het in Europa toegestane 40 ton totaalgewicht.

Nog steeds zoek ik naar een lenteteken. Weliswaar bekleden de krokussen de grasperken met paarse, witte en gele kleuren, en zijn ze de voorboden van wat komen gaat, nochtans botten de bomen niet uit, hoewel, ik meende gisteren toch wel de eerste tekenen, het beginnende botten, te zien bij een witte berk, een statige treurwilg en ook hierachter, de forsythia, ook wel het Chinese klokje genoemd, staat op springen.

En nu? Nu heeft het Sanctus Europei een weegschaal verordend, een weegschaal die door de inspectiediensten moeten worden gebruikt en waar elke pallet dient te worden nagewogen. Het bijzondere van de weegschaal is, dat zij elke pallet afrond naar boven toe, naar ten minste 1.000 kilo per stuk en daarbij heeft men in grote wijsheid, wijsheid die het goddelijke te boven gaat, besloten en in dwingende regelgeving omgezet dat gewicht het door de weegschaal geregistreerde gewicht is. Amen.

Duiven, in de verte hoor ik duiven koeren, in samenspel met de zang van mussen, merels en ander klein grut, ach, wat weten die van gewicht? Met hun samenzang vullen zij de atmosfeer met lichtzingigheid, een genot voor het oor dat zelfs het krassen van een roek verrassend maakt.

Welnu, het voertuig met de thee wordt aangehouden en alles wordt gecontroleerd, de lading er uit en elke pallet nagewogen en deze blijkt uit zestig ton te bestaan, samen met het voertuig dus 76 ton totaalgewicht hetgeen neerkomt op 26 ton gewichtsoverschrijding. De bestuurder én de vervoerder kunnen thans rekenen op een fikse boete. Welkom in Absurdica. Waar? Ja, waar, maar dan anders.

Toch, als je goed oplet, kun je het voorjaar al wel ruiken, niet in de laatste plaats aan de gierlucht die de boeren met de aanvang van het voorjaar door het mestuitrijden veroorzaken, maar ook de merkwaardige kleuren, zo half maart, de zon er schichtig bij, hebben een naar de hemel ruikende geur, een beloftevol aroma, alsof het leven net, weer opnieuw, gekruid werd en bijna uit de over komt, want alle dingen lijken gereed, gereed tot leven, gereed tot ontsprong, gereed tot jubel, klaar voor opnieuw, de eeuwige wederkeer, de eeuwige wederkeer van De Eeuwige die niet laat varen.

Deze week werd ik er bij bepaald, bepaald dat er een verschil is tussen twee werkelijkheden, een absurde en een werkelijke werkelijkheid. Het was bij de Amsterdamse Rechtbank en ik keek er toch wel van op, want daar werd door een overheidsdienaar uitgelegd dat de Europese wetgever een wet heeft uitgevaardigd waarin is opgenomen dat "..rijtijd is hetgeen het controlemiddel als rijtijd registreert". Dat klinkt, zeker voor een buitenstaander, logisch, maar dat is het niet, want insiders weten, dat de afwijking tussen de geregistreerde rijtijd en de werkelijk gereden rijtijd meer dan 25 procent kan bedragen!

Wij leven dus in Europa in twee werelden! Een geregistreerde werkelijkheid die onwaar blijkt te zijn en een werkelijke werkelijkheid die onwaar wordt verklaart, tezamen dus een onwaar, een onwaarschijnlijk Europa, een wangedrocht, een Ontopia in plaats van Utopia, in optima forma, dat de lof der zotheid lalt!

Nog in de morgen loop ik langs een perkje waar reeds een paar hyacinten bloeien en een zoete bloemengeur prikkelt mijn reuk, de kleuren strelen zalvend mijn oog, en ik begrijp, ik begrijp opeens hoe men het destijds, achter het IJzeren Gordijn, uit heeft kunnen houden.

Aldus schreef ome Willem.


---