Bijna altijd was Leo de dinsdagavonden aanwezig, en altijd even vriendelijk, gezellig, ja, er ging een ondefiniëerbare behagelijkheid van hem uit, een iemand die je, alleen al door zijn voorkomen, aardig vindt.
Lang geleden, toen we nog speelden in het Oranjehuis in de Van Ostadestraat, ging ik na afloop soms mee naar de Quibus waar hij ook vaak te vinden was, altijd observerend, minzaam lachend. In de loop der jaren "hield" ik gewoon van Leo.
Lange tijd heb ik niet eens geweten wat hij "deed" en nog weet ik het nauwelijks, maar het was iets in de journalistiek, maar verder?
Hoewel: in dertig jaar tijd wissel je een woord, maar soms ook meer dan dat en hij bleek een brede, klassieke belangstelling te hebben, benevens een fijn gevoel voor humor en daarnaast zag hij "de ander" altijd voor vol aan. Nooit was hij kwetsend.
Dat kwam ooit tot uiting in een jaarvergadering, och, zo lang alweer geleden, waar er zich een discussie ontspon over het berekenen van punten in de interne competitie. Waar het eigenlijk precies over ging is reeds lange tijd uit mijn brein gedeleted, maar; op zeker moment lichtte hij iets toe, wat, weet ik niet, maar wel dat hij mij als metafoor gebruikte en in de vergadering openlijk zei: "Kijk, Grünbauer is natuurlijk de beste schaker van deze club, het enige is dat hij nogal eens de partijen verliest" en dit was meteen de eerste -en laatste- keer dat iemand mij deze eer, de beste speler, te beurt liet vallen en waar ik hem altijd dankbaar voor zal blijven.
Enkele maanden geleden kwam ik hem voor het laatst op de club tegen en vroeg hoe het ging. "Nou, eigenlijk gewoon slecht" was zijn eerlijke antwoord, en de eerlijkheid had iets nobels, zo van, "ik draai er niet om heen", Leo Oomens te voeten uit.
Leo, na zoveel jaren. Tranen wellen in mij op en woorden schieten tekort
Aldus schreef je mede-clubgenoot Willem.
---
