De thuisreis, vrijdag, verliep voorspoedig waarna mijn tijd, thuis, door allerlei nevenzaken werd opgeslokt en inmiddels ben ik alweer weg, onderweg.
Eerst de vrijdag geladen lading weggebracht naar Wesel, net over de grens en toen een volle kar geladen even boven Apeldoor, net buiten Vaassen, Emst, voor een stadje net ten zuiden van Lyon, dus een al te grote inspanning wordt er deze week niet van mij verwacht.
Langs de Maas tussen Maastricht en Luik stonden treurwilgen met een prachtig zilverkleur overtrokken, veroorzaakt door de net ontwikkelde katjes, de eerste echte voorjaarsboden, het voorjaar, elk jaar opnieuw, maar elk jaar anders.
Dat in tegenstelling tot het moderne gelijkheidsdenken waar ik u afgelopen week nog op wees, het onjuiste gelijke van gelijkende, zoals dat in de medische wereld wordt geventileerd.
Iedereen niet meer dan een bepaalde hoeveelheid zout, de medicus bepaald, bepaald hoeveel je mag "wegen", bepaald nagenoeg alles, maar niemand realiseert zich dat we toch wel een erg vreemde wereld zouden leven indien en niemand meer is met enig, volgens de medische normen, over- of ondergewicht.
Niet meer en niets minder, voor iedereen dezelfde gelijke hoeveelheid en zo wordt het medische tot religie verheven en een ieder die daarbuiten valt wordt, met behulp van de media, ziek gekletst.
Ziehier één van de gevolgen van gelijkheidsdenken, het gevolg van gelijkschakelen van wat ongelijk is.
Aan het einde van de dag door Luxemburg gereden, bij Weiswampach naar binnen en langs Diekirch naar de stad zelf gekacheld, maar net er voor, in Lorenzweiler, bleef ik staan op een stekje waar het uiters rustig en aangenaam is.
Gelukkig. Mijn reisjes zijn eigenlijk elke week net even anders.
Ongelijk, uniek.
Want ongelijk maakt uniek.
Aldus schreef ome Willem.
---
