Na de koffie vertrokken vanmorgen, en dra was ik alweer in het stadje waar rond 1750 een boom stond waar mensen gehypnotiseerd door raakten, die van heinde en verre bezocht werd omdat er genezing tegen allerlei kwaal vanuit ging, de stad waar Pippijn de Korte, (als ik het goed heb, de pa van Karel de Grote) tot keizer werd gekroond, Soissons, waar ik links af naar Chateau Thierry sloeg en aldaar aangekomen reed ik de laatste 45 kilometer naar Melun, mijn eerste losadres vandaag.
Inmiddels was de zon, net als ik, ook op en overweldigde het duister, de eerste stralen waren rose-rood waardoor de velden en bomen even bekleed raakten met een rosebruine gloed; nog even, en alles is weer groen.
Het komt immers bij mens noch dier voor, maar alleen de flora bezit de fantastische eigenschap van strekken en daardoor kan vaak op wonderlijke wijze alles binnen een korte tijd zich dusdanig ontwikkelen dat opeens alles er anders, levendiger, uit ziet.
Na Melun zonder oponthoud onder de metropool Parijs door, nog voor de middag was ik Plaisier kwijt en ik snorde de mij alom bekende weg op naar Rambouillet, mensen lief, hoe vaak heb ik dit al gereden!
De groei van het leven gaat gestaag zijn gang, nieuwe cellen vervangen de oude, of zorgen voor groei, bij dieren, mensen en planten, maar bij planten is er iets opmerkelijks. Op het moment dat alles lijkt te versterven maakt zij ontelbare cellen in de kleinst mogelijke afmetingen, maar alles is aanwezig, in het klein, in madurodamformaat.
Bij een enorme winkelketen aan de rand van Rambouillet hield ik pauze en deed er wat inkopen: vooral water, veel water, want vanwege een ernstige verkoudheid dat mij op mijn grondvesten deed trillen had ik een onbeschrijflijke dorst en daarbij: ik was loom en moe en had het, ondanks de tien graden buiten, koud.
Een laatste losklant nog, Epernon, en toe via Dreux en L' Aigle naar Argentan, recht naar het westen dus, op zoek naar de Bretonse heuvels, maar zover kwam het echter niet.
Inmiddels was de omgeving aan het veranderen, de heuvels, met meer en meer weiden, grazend vee en zelfs de lucht werd "westerser", kleine en grote schapenwolken dreven vanuit gindse zee het Franse land binnen, maar vertroebelde de zon geenszins.
Uitzicht op bomen die op springen stonden, grassen die reeds hun groening prijs gaven, de strekking komt en dan is alles groen.
Als alles dus aanwezig is behoeft de plant alleen nog warmte, zonlicht en daglengte, en wellicht levenswater, maar dan zet elk der cellen zich uit, ze rekken, strekken, allen tegelijk en als elke cel zich tot soms het tienvoudige heeft uitgerekt, dan is alles opeens groen, staan de velden vol bloem, de akkers vol koren en wordt het aangezicht der aarde opnieuw vorstelijk aangekleed.
Na Argentan volgde nog Falaise en miserabelig door het hoesten overbrugde ik ook die afstand, inmiddels spijt dat ik in Soissons niet even naar die boom had gezocht. Niet lang daarna reed ik langs het kleine riviertje en het zou niet lang meer duren of het laadadres naakte, tot twee kilometer er voor. Een drukte van belang, overal gele hesjes over zwarte uniformen, politie in overvloed, en later ook witte jassen. Langs de weg een groep mensen in wiellerkledij, wachtend en kijkend, droef kijkend. Op de grond één van hen, en, naar later bleek, plompverloren van de fiets gevallen. Een brandweerman trachtte door hartmassage nog het leven in de man te laten terugkeren, ruim een half uur lang, maar toen de doktoren hun koffers en slangen verwijderden, was het mij duidelijk.
Even later werd nog geen twintig meter voor mij het lichaam in een witte hoes geschoven en in een auto gelegd. En daarna "mochten" we weer verder.
Een dag met een zwart randje, al zal dat de strekking van de cellen niet tegen kunnen houden.
Aldus schreef ome Willem.
---
