Het wordt steeds stiller in de winkelstraten, ja, zelfs op de markt, waar ooit de gulden een daalder waard was, is het stiller dan ooit, dan toen. Hier en daar zijn al winkels leeg, staan de lege panden te huur en ik, ik wandelde vandaag, onder een sombere bewolkte lucht door de stad. Een merkwaardige, bijna sinistere sfeer beklijft, vooral als ik langs een vishandel loop die als slaatje uit de hedendaagse crisis een verkoop van crisispaketten slaat. Waar gaat dat heen! Op het einde van de middag wandel ik nog even over de Albert Cuyp waar de handelaren verveeld achter hun kramen hangen, soms tegen hun niet verkochte handel aan. De bloemenman, de tassenverkoopster, ja, zelfs Pieterse de patattenboerr hebben weinig tot niets te doen dan alleen zorg te hebben over de, over hun, toekomst.
De markt waar gulden en daalder al ruim tien jaar terug vertrokken, waar nog even een kwijnende euro als betaalmiddel rond gaat, maar hoe lang nog, hoe lang en over niet al te lange tijd zal ook zij naar een vervlogen herinnering verdwijnen en tot slot uit zicht geraken.
Teruglopend valt mijn oog er op en plotseling keer ik terug tot de realiteit, besef hoe ernstig de situatie is, want ik zie kousen, dameskousen, vervaardigd met de helft van de textiel dan voorheen.
Dat het toch zover heeft kunnen komen!
Waarlijk, de crisiskous heeft dus zijn intrede gedaan.
Aldus schreef ome Willem.
