De oude man kwam met de lift naar beneden terwijl ik voor de deur op hem had gewacht. Altijd, stipt om zeven uur, komt hij dan met de rollator de hoek om, loopt dan door totdat hij het geopende portier van mijn voertuig vast kan houden en op dat moment, als hij zich geheel zelfstandig in de stoel van de auto laat zakken, pak ik de rollator, vouw die op en nadat die in de achterbak ligt vertrekken we naar onze club, zo ook afgelopen dinsdagavond.
Hoe lang ken ik deze man, de Professor, al? Daarvoor moet ik diep en ver wegdenken, ja, afdalen tot aan de oevers van mijn geheugen, 46 jaar terug, toen ik nog tiener en hij de vijf en vijftig al voorbij was, onder de indruk van zijn gestengheid en zijn door je heen kijkende blik.
Onderweg, toen we langs het gerechtsgebouw richting Beethovenstraat reden, vertelde hij van zijn ontmoeting een paar dagen geleden, de ontmoeting met de president van Israël waarbij hij terloops vertelde dat ze "….. zorgvuldig politiek gevoelige zaken maar hadden vermeden", en, gevat als altijd, had hij geantwoord op de vraag van een journalist hoe hij het vond om met de Israëlische president te hebben gesproken: "Dat was een hele eer….. voor Netanjahoe" en dat was, ja, is de Professor ten voeten uit.
We parkeerden de auto en nadat ik de Amsterdamse Gemeentekas van een fors bedrag had voorzien liepen we naar het honk, langzaam, want de oude man heeft inmiddels wel enige snelheid verloren, maar ja, hij is inmiddels toch wel op "enigszins gevorderde leeftijd" zoals hij dat zelf noemt. De jas uit, een kop koffie erbij en na enig wachten werd de indeling bekend gemaakt waarna, toen iedereen aan het schuiven was, de zaal, zoals altijd tijdens het schaken, door een overdadige rust werd overvallen.
De Professor trof die avond een ferme tegenstander en het zag er rond het middenspel niet best voor hem uit, maar met groot doorzettingsvermogen wist hij zijn verloren stand nog net remise te houden doordat na een handige afruil zijn tegenstander met slechts twee paarden, net niet genoeg om winst te behalen, bleef zitten.
Niet lang daarna verlieten wij de club, de club waar ik al héél lang lid van ben en er is niemand, bijna niemand, die er zo lang lid van is, op één iemand na: de Professor, maar ja, die wordt zaterdag dan ook honderd en één.
De dag ervoor, maandag, was hij al niet meer, maar pas woensdagavond kwam de mare tot mij, en de mare kwam te vroeg, té vroeg.
Veel, héél veel leerde ik van hem, nadat ik voor het eerst kennis met hem maakte op Domaine Rapatel van Gerard Eyraud in Garons, vlak bij Nimes en waar hij in eenvoudige begrijpelijke bewoording kon uitleggen hoe het nu zat met wijn, met goede en slechte wijn, drinkbare wijn en wijn voor de handel en vanaf die tijd, het zal omstreeks 1995 zijn geweest, spraken we elkaar regelmatig.
En eigenlijk altijd over wijn waarvan hij vond dat er zoveel over wijn te vertellen valt dat er nooit iemand een echte wijnkenner kon worden, maar, zo vond ik, en anderen met mij, als er dan íemand kenner was, was hij het wel!
De laatste paar jaren woonde hij in Frankrijk, een tijd lang in Rians en na enkele niet geslaagde eerdere pogingen kwamen wij elkaar een keer tegen, op een koude wintermorgen, nog in het donker, bij de boulangerie van Rians waar we onder de koffie wat met elkaar kletsten. Een half jaar later verhuisde hij in noordelijke richting, twee keer belden we elkaar, maar vonden net geen tijd meer voor een rendez vouz.
Die keer in Rians blijkt nu de laatste keer te zijn geweest dat we elkaar zagen, afgelopen maandag overleed hij, Helmer Otterman, slechts 56 jaar oud.
Het leven zit vol met raadsels en het knaagt aan mij. De tegenstelling is gênant, de professor leerde ik immers kennen toen hij 56 was.
Aldus schreef ome Willem.
---
