Stil was het ook bij de cave in Saint-Chinian waar ik de sfeer van vergangen jaren proefde, van jaren met betrekkelijke stilte, zonder voortrazend verkeer, maar met zo hier en daar een voertuig, alsof ik een korte trip maakte met de tijdmachine van Professor Barrabas.
Zoiets ontstaat doordat een meerderheid der West-Europese mensheid deze week het werk heeft neergelegd, vreemd eigenlijk, dat neerleggen en dan opeens die sfeervolle verandering.
Vreemd dat dan zo'n bijna onwezenlijk droomland ontstaat en zo reed ik het stadje weer uit, de bergen in en vanuit de hoogte oogde ik nog eenmaal over het slapende dorpje, dat in de diepte lag, en snorde over verlaten wegen naar Saint-Felix, een volgend laadadres.
Uit de luidsprekers liet ik weemoedige klanken komen, Ascanio in Alba en het klonk passend bij het stille winterweer zo op het eindejaar en daarmee kreeg alles wat dromerig verheffends, hier, waar de eeuwenoude via Domitia loopt, de weg tussen Perpignan, via Gap naar Briancon, aangelegd nog voor onze jaartelling.
De laatste week is alweer halverwege en inmiddels zijn er enkele jaarcijfers zo goed als zeker alweer vastgesteld, de overnachtingen bijvoorbeeld, dat worden er dit jaar 160 buiten Nederland waarvan één overnachting op de Oostzee, in Slovenië, Zweden en Denemarken, drie in Luxemburg, vier in Spanje, vijf in Oostenrijk en België (komende nacht in laatstgenoemde de laatste), tien in Polen, Zwitserland en Tsjechië, vijftien in Italië, 25 in Duitsland en 69 in Frankrijk.
Na Saint-Felix volgden nog twee adressen onder het wakend oog van de Mont-Ventoux, de oude, statige dame die goed te zien was want de dag vergleed in schitterend winterzonneweer, soms lastig als ze bij herhaling door haar lage stand het gezicht verblind, maar verder bijzonder aangenaam.
Sorgues, even boven Avignon, en Vacqueyras waren de laatste twee adressen, en daarna, eveneens door de winterzonnestand, over wegen met schaduwen, lange schaduwen die je hier niet gewend bent, terug, via Bollène naar Montélimar waar ik een collega ontmoette die de komende morgen in de nogastad nog een complete vracht moet lossen en we verpoosden een uurtje samen, maar doordat ik nog ruim in de rij-tijd zat, moest ik nog een paar uur verder en zo kwam ik uit in Tournus waar ik deze nacht doorbreng.
Morgen wederom een dag genieten in een land waar de sfeer van oude jaren herleeft, het Frankrijk wat weer een beetje Frans voelt, zonder haast en zonder stress, zoiets ervaar je alleen nog in een laatste week van het jaar als bijna niemand meer meedoet.
Alleen aan de vele rotonden, drempels en andere dictatoriale straathindernissen zal ik weten, dat ik droom.
Aldus schreef ome Willem.
---
