Het is altijd even doorbijten, zo, die eerste dag, werkelijk, de avond tegemoet en niet alleen vanwege de voorbije vrije week.

Toch viel het wel mee, niet in de laatste plaats omdat het vandaag, aan mijn kant, rustig, soms zelfs stil was, zo stil, dat ik bij wijle dacht een reis in het verleden te reizen, maar de brede zesbaanssnelweg voorkwam dat ik dieper in een heerlijke droom weg zonk.

In het donker langs Hengelo en tegenverkeer van heb ik jouw daar. Pas na Osnabrück werd het licht terwijl ik, om de file bij Bad Oeyenhausen te ontlopen, even daarvoor het voertuig aan de kant zette en een hazenslaapje deed.

Als een statige kanonskogel zoefde ik langs Hannover, Magdeburg en Berlijn en niet lang daarna kwam ik aan bij de oosterburen van onze oosterburen.

Reeds vielen lange schaduwen over de wegen, de nòg stillere wegen, teken dat de avond aanstonds was, al gauw een uur vroeger dan vanwaar ik vanmorgen vertrok. Toen ik, op weg naar Zielona Gòra, door Krosno Odrzańskie kwam van de schemering al ver gevorderd en kwam de damp al van de Odra af. Hoe verder naar het oosten, hoe killer en kouder, hoewel vandaag de zon zich overdadig liet zien.

Alweer in het donker kwam ik aan in het stadje Sulechòw, een dertig kilometer vóór het merkwaardige stoomlocomatievenkerkhof van Wolsztyn, en daar zette ik de boel op de rem.

Het begin van een, als ik goed heb geteld, zesde Poolse reis dit jaar is een feit.

Echter het bericht verliet dit keer niet meteen de telefoon. Bleef het haken ik de vrieskoude? Te dik wolkendek? Of stond ik op een te ver verlaten plek waardoor ik niet kon zenden?

Aldus schreef ome Willem.
---