Eerst vanmorgen in Apeldoorn een adresje wegbrengen en daarna daar in de buurt weer een volle bak met dezelfde bestemming als afgelopen week laden en daarna weer richting zuiden. Onderweg luisterde ik naar schone muziek, maar ook zo nu en dan naar de actualiteit, naar "Dit is de dag" met Tijs van de Brink, waar het over short gaan met aandelen ging, maar toen ik daar opeens de irritante lach van ene Erica hoorde, schakelde ik onverbiddelijk over naar de CD-speler waar nog de CD van afgelopen vrijdag in zat, een héél bijzondere opname uit 1956 van de toverfluit van Mozart met als dirigent de ongeëvenaarde Bruno Walter. Met name bijzonder omdat er in het Engels wordt gezongen!
Later luisterde ik, toen ik België doorkruiste, nog naar het journalistenforum, ik geloof van de VPRO, maar ook dat boeide mij niet erg deze keer.
Omwentelingen zijn zo plotseling, zo onverwachts. Het "vallen" van de muur en het opengaan van het gordijn gingen schoksgewijs; niemand had het, zo snel, verwacht, met name de leiders niet en die kwamen door het onverwachte er bekaaid vanaf.
Niet elke keer dezelfde route, nu eens een variatie, het begin bleef idem, maar na Vouziers reed ik dit keer naar Saint Menehould en dan later langs Brabant le Roi naar Saint Dizier.
Er zijn tal van mogelijkheden om het leven op te leuken, zoals lekker eten, wijn, lezen, sporten, muziek en nog veel meer.
Ook in het huidige Arabië vinden schoksgewijze veranderingen plaats, in Libië en Egypte. Welk land volgt? De man met de vele praatjes, Gadaffi, valt thans niet te benijden en is voor de zekerheid gekleed in een bruine broek.
Na Chaumont volgde vandaag nog Langres en daar, op de oude weg naar Dijon, sta ik stil en luister naar één van die zaken die het leven meerwaarde geven, naar muziek, echte muziek.
Daarnet vernam ik nog het nieuws, van Nederlandse bloemenvoertuigen die bij de Roemeense grens werden stilgezet. Van de schuldencrisis, iets met Griekenland, geloof ik.
En daarvóór wat gedoe over slavernij in Nederland.
Het geeft mij een onbestemd, onrustig gevoel, de crisis van de westerse wereld. Fort Europa staat dicht bij de afgrond van de vernietiging. De Euro is bestemd om als de Titanic roemloos ten onder te gaan en af te zinken naar de duistere diepten van de Europese schuldenoceaan.
Als een zware, met 25 ton staal geladen truck waarvan de remmen weigeren suist de euro met duizelingwekkende snelheid een lange stijle helling af, de diepte in, en rijdt zich te pletter tegen een hoge financiele crisiswand.
En zoiets gaat, zoals ik reeds aangaf, plotseling, zoals niemand voorspelde! Bijna niemand, omdat de mens weigert te leren van de geschiedenis.
Dat leerde de geschiedenis reeds.
Het parlement van Brussel staat op springen, zoals eens Carthago ten onder ging. De vraag is niet òf, maar wanneer de euro en de unie zal verdwijnen!
Men verklaart mij voor gek? De idioot?
In mijmer wat en luister, luister naar muziek die mij bevrijd uit de beklemming.
De muziek speelt, hoe toepasselijk, die Ruinen von Athene, een wat somber melancholisch, maar inspirerend, onbekend werk van Ludwig von B. en een complete opname van dit werk te vinden is ongeveer net zo moeilijk als een euromunt van Monaco te bemachtigen.
Van alle geriefelijke dingen in het leven is muziek misschien wel het meest waardevol. Hoewel! Wellicht wint alleen de liefde het nog van de muziek.
Maar ja, is liefde ook niet duet? Klank? Muziek?
Aldus schreef ome Willem.
---
