Vanmorgen echter weer enkele voorvallen, die je anno 2011 toch niet meer zou verwachten.
Op het laadadres, een chemische fabriek met een scala van veiligheidsregels, zou ik "ADR"-goederen, dus gevarengoed, laden, in dit geval verf. Twee adressen, één in Nederland en een ander in Noord-Frankrijk en zulke goederen zijn gerelateerd aan ordernummers. Echter, het ordernummer van de Franse levering bleek onjuist zodat de belcarrousel weer eens ging draaien. Vervolgens kreeg ik via het thuisfront een nummer op en reed bij het laadadres het terrein op om te laden. Maar aldaar geldt weer een telefoonverbod zodat contact met het thuisfront niet mogelijk is.
En jawel hoor, aangekomen bij het laadgedeelte zelf, bleek wederom dat het opgegeven "ordernummer" niet juist was. Dus te voet het terrein af, bellen, melen, wachten en overleggen. De Franse bestemming maar laten staan, was de hernieuwde opdracht. En zo keerde ik terug naar de laadzone waar ik 23 paletten voor Nederland zou krijgen, maar dat bleken er weer niet meer dan 14 te zijn. (Ook weer zo iets. Weet een afnemer dan niet hoeveel hij bestelt?)
Echter, toen ik voor het sluiten der deuren de paletten nog eens telde, bleek ik er 16 te hebben! De laadmeester deelde mee dat twee paletten voor de franse bestemming er ook in zat.
Dus toch? Of niet?
Wat er al niet mis kan gaan in een overbeveiligde, tot in het absurde met papiertjes en documenten gecontroleerde fabriek.
Helm, bril, geel hesje, controle op motorrem, ADR-certificaat, lampen, wielkeggen, oogspoelfles, letterlijk alles werd gecontroleerd, maar.....
De ladingdocumenten kreeg ik nadat ik het voertuig buiten op het terrein had gezet, overigens geheel tegen ADR-voorschriften in, want ladingdocumenten moeten voor het laden worden opgemaakt.
Foutje, niet erg, maar toch.
Niettegenstaande dat begon een kantoorklerk de ladingpapieren in orde te maken en toen hij ze aan mij overhandigde bleek dat ik alleen een vrachtbrief voor Nederland mee kreeg. Tot drie maal toe vroeg ik of hij er wel zeker van was of dit juist was, tot drie keer toe gaf ik aan dat ik ook nog een andere bestemming in het voertuig had, maar volgens hem was dat niet zo. Hoe ik ook zeurde: niet ik, maar hij had gelijk! En wie ben ik dan, nietwaar?
Tegen iemand, voortgedreven door zoveel domheid, kon ik niet op.
Hoofdschuddend ben ik toen maar vertrokken, met twee paletten ADR waar geen begeleidende documenten voor aanwezig zijn, twee paletten met dure goederen waar ik niet voor ontvangst heb getekend. En zoiets geschied nu bij een fabriek waar zoveel controle op van alles en nogwat is.
Nadien nog een palletje opgehaald in een dorpje recht tegenover de Mont Ventoux, een adresje waarvoor ik ongeveer vijf kilometer via een aldenaars smal pad een berg op moest, maar dat werd wel beloont met een meesterlijk uitzicht.
Daarna restte mij de terugreis, via Montelimar en tot net aan Dijon, verder kwam ik niet meer.
De lezer zal zich wellicht verbaasd hebben. Bij een driedubbel gecontroleerde fabriek zomaar met twee extra paletten de deur uit rijden.
Het kan dus, maar ik kijk nergens meer van op.
Alsof de mensheid steeds dommer wordt.
Aldus schreef ome Willem.
---
